အခန္း (၁၂)
ႀကံခဲ့သမွ် အလီလီကို ကိုကိုက စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ေပးလာတယ္။
' က်ဴး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းပဲ ' တဲ့။
ႏွစ္ဖက္ မိသားစု၀င္ေတြကေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ၾကတာေပါ့။ ဒါကလည္း ႀကိဳတင္ ေတြးထားၿပီးသား သမားရိုးက် ျဖစ္စဥ္ပါပဲ။ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္သက္မႈကို မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဝမ္းပန္းတသာ လက္ခံ ၾကည္ျဖဴဖို႔ဆိုတာ ခဲယဥ္းရွားပါးတယ္ မဟုတ္လား။ တင္းမာတဲ့ အေျခအေနရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္အေနနဲ႔ ကိုကိုက အိမ္နဲ႔ ပတ္သက္ခြင့္ မရွိေတာ့တဲ့ သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ဴးကေတာ့ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ဆင္းခဲ့လို္က္တယ္။
' ကိုယ့္သားက ဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ထားၿပီးမွ ယြင္းကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဲေတာ့မွာလဲ ' လို႔ ဆိုလာတဲ့ ေမေမ့စကား တစ္ခြန္းေအာက္မွာ အခန္းထဲက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ပစၥည္းေတြကို အိတ္ထဲ ထည့္မိေတာ့တာပဲ။
လက္မခံလည္း ဘာအေရးလဲ။ က်ဴး လိုခ်င္တာ ရျပီပဲ။ တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုစြန္႔လႊတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားအရဆို က်ဴး လက္လႊတ္မယ့္ သူက ကိုကို မဟုတ္ဘူး။
က်ဴးအတြက္ ကိုကိုတစ္ေယာက္ပဲ ရွိရင္ ရတယ္။ ကိုကိုက က်ဴးေႀကာင့္ စြန္႔ပစ္ခံလိုက္ရတယ္။ ကိုကို႔တစ္ေယာက္တည္း မနစ္နာေစလိုတဲ့ က်ဴးကလည္း မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ မိသားစုကို ထားခဲ့တယ္။ ခုဆိုရင္ ကိုကိုေရာ က်ဴးေရာ ေက်ာေထာင့္ ေနာက္ခံ မိသားစု မရွိေတာ့တာခ်င္း အတူတူ ျဖစ္သြားၿပီ။
ေလးလႊာက ဆယ့္သံုးေပပတ္လည္ တိုက္ခန္းမွာ ေန႔ရက္ေတြကို အသစ္တဖန္ စတင္ပ်ိဳးတယ္။ တစ္ခုတည္း ရွိတဲ့ အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚ လွဲခ်ျဖစ္တယ္။ ႀကက္ဥႏွစ္ေရာင္ မ်က္ႏွာက်က္နဲ႔ လြင့္ေနတဲ့ လိုက္ကာစေတြႀကား တိုးဝင္လာတဲ့ သဘာဝ ေလျပည္ေအးက ခပ္စိမ့္စိမ့္။ အလံုပိတ္ အခန္းထဲက အဲယားကြန္းရဲ႕ အေအးဓါတ္ကိုမွ က်ဴးက ပိုသေဘာက်မိတာကိုလည္း ဝန္ခံရမယ္။
လူေတြရဲ႕ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အျမင္နဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ေနျဖစ္ေတာ့ မေပါင္းအပ္တဲ့ ေဘးတိုက္သမားရယ္လို႔ က်ဴးကို တခုတ္တရ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ သူတို႔က က်ဴးကို ေဘးတေစာင္း အေနအထားက ႀကည့္ေနလို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနႏို္င္တာပဲ။
