အခန္း (၁၅)
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနအေတာ္ ေစာင္းေနျပီ။ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္က မႀကာခင္ မိုးရြာႏုိင္ေၾကာင္းကို ျပတယ္။ မီးေခ်ာင္းခလုတ္ကို ဖြင့္ေတာ့ အိမ္ထဲ လင္းသြားတယ္။
ဖိနပ္ခြ်တ္ရင္း အိမ္အေနအထားကို ရိႈးၿပီး လွစ္ခနဲ ၿပံဳးလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ငလ်င္လိႈင္း ျဖတ္သြားတယ္။
အထပ္သားတစ္ခ်ပ္ ကန္႔လို႔ ဖြဲ႕ထားတဲ့ အခန္းေၾကာင့္ က်ဴးအတြက္ အိပ္ဖို႔ေတာ့ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တာပဲ။ ဖြခ်င္တိုင္း ဖြလို႔ ရသြားတာေပါ့။ အ၀တ္စားေတြ ပံုထားတတ္တဲ့ က်ဴးရဲ႕ အက်င့္ေလးနဲ႔ဆို အခန္းကေတာ့ ရႈပ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။
“ က်ဴး အကၤ်ီ အရင္လဲမလား ”
ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ လက္ဆြဲအိတ္ကို ေထာင့္တစ္ခုမွာ ကပ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္နား ထိုင္ေနဆဲ က်ဴးကို ေမးေတာ့ လွည့္ႀကည့္လာတယ္။
“ ပူတယ္ေနာ္ ”
“ အင္း။ ခဏေန မိုးရြာရင္ ေအးသြားမွာပါ ”
“ မိုးက မာနႀကီးေနတယ္။ မရြာဘူး။ ညိွဳ႕ပဲ ညိွဳ႕ေနတာ။ တကယ္ဆို မြန္းႀကပ္ေနတဲ့ တိမ္ေတြကို အလိုလိုက္သင့္ျပီ ”
မတ္တပ္ထရပ္ရင္း မျပိဳေသးတဲ့ တိမ္ကို အလိုမက် ျငဴစူလာတယ္။ ခပ္ဆန္းဆန္း စကားေလးေတြလည္း ေျပာတတ္တဲ့ က်ဴးရယ္ပါ။
အကၤ်ီလဲေနတဲ့ က်ဴးကို အခန္းထဲ ထားျပီး ထမင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္ရတယ္။ လက္က်န္ရွိေပမဲ့ ထမင္းပူမွ စားတတ္တဲ့ က်ဴးအတြက္ ဆန္တစ္လံုးကို ေရခ်ိန္ထည့္ျပီး ေပါင္းအိုး
မီးခလုတ္ ႏွိပ္လိုက္တယ္။ ဟင္းကေတာ့ မနက္က ေႀကာ္ထားတဲ့ ႀကက္မြေႀကာ္။ ႀကက္သားဆို အမွ်င္ေလးေတြ ႏႊင္ၿပီး ေႀကာ္တာမ်ိဳးကို က်ဴးက ပိုႀကိဳက္တယ္။ ငါးမစားတဲ့ က်ဴးအတြက္ အရည္ေသာက္ ဟင္းခ်ိဳကို ျပန္ေႏႊးျဖစ္တယ္။ ဗိုက္ေအာင့္မွာ စိုးေတာ့ ခ်ဥ္စပ္အရသာလည္း ေလွ်ာ့ထားရတာေပါ့။
“ ကိုကို ”
ဟင္းရည္ေႏႊးေနတုန္း အနားေရာက္လာတဲ့ က်ဴး။ မီးခလုတ္ကို ပိတ္ၿပီး ငဲ့ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ အနက္ခံေပၚ ေဒစီပန္းပြင့္ေတြ ပါတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီ လက္တိုကို လိုက္ဖက္စြာပဲ ဝတ္ထားတယ္။
