အခန္း (၂၀)
ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးက ပံုရိပ္ေလး တစ္ခုနဲ႔ ဆီးႀကိဳတယ္။ ရင္ထဲ လိႈက္ေမာရျခင္းေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ဴးက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မူးယစ္ေဆးေလးပဲ။ အႏၱရာယ္လည္း ရွိတယ္။ ေဆးဖက္လည္း ၀င္တယ္။ စြဲလမ္းေစတာလည္း ခက္တယ္။
“ က်ဴး ျပန္ေရာက္ေနျပီလား ”
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းျပီး အရုပ္ထိုင္ဆက္ေနတဲ့ က်ဴးက ေမာ့ႀကည့္မလာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကိုယ္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ေတာ့လည္း က်ဴးက အရုပ္ ထိုင္ဆက္ေနဆဲ။ ရန္ကုန္မွာဆို ခါးနဲ႔ အတြဲမိတဲ့ ေကာင္ေလးက ဒီမွာေတာ့ ဘယ္မွ မသြား၊ မလာရနဲ႔ ပ်င္းေနရွာမွာ။
“ အစ္ကို။ အစ္ကို။ အစ္ကိုရုပ္ ”
“ က်ဴး ေခၚေနတယ္ ”
ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္စား လဲၿပီးတဲ့အထိ က်ဴးက ထိုင္ရာ မေ႐ြ႕ ရွိေနၿမဲ။ ေရစိုေနတဲ့ ဆံပင္ကို တဘက္နဲ႔ သုတ္ရင္း မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ က်ဴးကို နိႈးေဆာ္ရတယ္။ မနက္ခင္းႀကီး သတ္ပံုထမွားေနတဲ့ ေျခရင္းအိမ္က ေကာင္ေလးပဲ။
“ မင္း ဆက္ေအာ္ေနရင္ ရွိတာနဲ႔ ေကာက္ေပါက္မွာ။ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာ ”
ျပတင္းေပါက္နားက ေခၚသံ ပိုင္ရွင္ကို မာဆတ္ဆတ္ ခြန္းတံု႔ ျပန္လိုက္တဲ့ က်ဴး။ မေျပမျပစ္ ေျပာစကားေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ လြမ္းခဲ့ရလဲ။ ကိုယ္ပဲ အသိဆံုး ျဖစ္မယ္။
ပန္းကန္ထဲ ထမင္းခူးထည့္ျပီးမွ မနက္က ဘာမွ မခ်က္ထားတာကို သတိရမိတယ္။ က်ဴး မရွိတဲ့ ရက္ေတြမွာ တကူးတက မခ်က္စားျဖစ္ဘူး။ ခုေတာ့ ခက္တယ္။ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ က်ဴးကို ဘာနဲ႔ ေကြၽးရမလဲ စဥ္းစားရ ၾကပ္ၿပီ။
ပန္းကန္ကို ျပန္ခ်ၿပီး အိမ္ေရွ႕ ထြက္ခဲ့ေတာ့ သြားတန္း ျဖဴျဖဴေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးျပလာတဲ့ ေျခရင္းအိမ္က ေကာင္ေလး။ ဆယ္တန္း တစ္ႏွစ္က်ေလးက စာမလုပ္ဘဲ ဆိုင္ကယ္ပဲ ထြက္စီးေနတတ္လို႔ အေမနဲ႔ တက်က္က်က္ ျဖစ္ေနက်။ ျမင္ပါ၊ ၾကားပါ မ်ားေတာ့ သိပ္ၿပီး စိမ္းမေနဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ဴးဆီ ခုလိုမ်ိဳး ေရာက္ခ်လာေတာ့ မ်က္ခံုး ခပ္လႈပ္လႈပ္္ပဲ။
“ ဆရာလည္း ရွိေနတာကိုး။ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး ထင္ေနတာ ”
“ ခုနေလးတင္ ျပန္ေရာက္တာ။ က်ဴး ဘာစားထားလဲ ”
