အခန္း (၂၄)
“ အိုေက ႀကြယ္။ စိတ္ေလွ်ာ့။ စိတ္ေလွ်ာ့ Relax ”
ဘယ္ဖက္ လက္ဖ၀ါးျပင္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ ညာလက္သီးဆုပ္ကို ထိုးႏွက္ရင္း အိမ္ထဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ႀကြယ္။ ႀကြယ့္ ပခံုးသားေတြကို ဆြဲယူလွည့္မိေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားမွာ ႀကည့္လာတဲ့ မ်က္၀န္းေတြက ပူပူျပင္းျပင္း။ ေဒါသ ထြက္လြယ္သေလာက္ ကိုယ့္ေဒါသကိုလည္း မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ႀကြယ္။
ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ နီညိဳေရာင္ ဆံသားေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က အၿငိမ္ဘက္ ေျပးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေျပျပစ္တဲ့ အလွတရားေတြနဲ႔ ႂကြယ္က အရႈပ္ထုပ္ေလးရယ္လို႔သာ လူသိ မ်ားတယ္။ မိတ္ကပ္ပညာ သင္ယူထားသူမို႔ အလွအပ ေရးရာမွာ အကြၽမ္းတဝင္ ရွိတယ္။ မုသားမသံုး ေျပာရရင္ ႀကြယ္က တကယ္ လွတယ္။
လြန္သြားတဲ့ လက္ေတြကို ရုတ္ခ်ရင္း တစ္ကိုယ္လံုးေပၚ မွန္ေရွ႕က ခံုမွာ ႂကြယ့္ကို ၀င္ထိုင္ေစတယ္။ အိမ္ဆိုင္သေဘာ တြဲဖြင့္ထားတဲ့ ႀကြယ္က မိတ္ကပ္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေႀကာင္း ျပဳတယ္။
မိုးရာသီရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ပြဲလမ္းသဘင္ ပါးခ်ိန္မို႔ ဆိုင္မွာ လူ ရွင္းတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ ျဖတ္သြားတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အႀကည့္ဆန္းဆန္းေတြကုိ သတိျပဳေပမဲ့ ဂရုေတာ့ မစိုက္ျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ္အေရးေပးတဲ့ လူေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း လိုက္ရွင္းျပေနရင္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ပါတယ္။ လူလည္း ေမာမွာပဲ။
ေဒါသႀကီးတဲ့ ႀကြယ့္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔က ဦးစားေပးမို႔ က်န္တာေတြ ေဘးခ်န္လိုက္တယ္။ အရာရာမွာ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔ မေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြလည္း ေျပာရဦးမယ္။
ေျခတစ္လွမ္း မွားတာ အေႀကာင္း မရွိႏုိင္ေပမဲ့ ကမ္းပါးအစြန္မွာ ရပ္ေနမိသူဆိုရင္ေတာ့ တစ္ဘ၀စာ တာ့တာ ျပရမယ့္ ကိန္းပဲ။ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္စရာ ေျမ မရွိၿပီ။ ဒီသေဘာတရားကို ႀကြယ္ နားလည္ဖို႔ လိုတယ္။
အမွားဟာ အမွားပါပဲ။ ဘာအတြက္ပဲ မွားမွား အမွန္ျခစ္နဲ႔ ၿပိဳင္ျငင္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ။
