Rüya Ötesi Aşk

Bölüm 7

-“Evet, onun gibi daha bir sürü şekilveren var.”

-“Peki ya onların istedikleri olursa… Tanrım bu korkunç olur.”

-“Korkma, ben elimden gelen her şeyi yapacağım.”

Yanıma gelip bana sıkıca sarıldı. Tıpkı babamın sarılışıydı. Birden onu ne kadar çok özlediğimi fark ettim.

-“Primelphas, babamı da mı Auguralis öldürdü?” Birden Auguralis’e olan öfkem iki katına çıktı. Hatta daha fazlaydı.

-“Baban trafik kazasında ölmüş. Sen on beş yaşındayken.”

Farkında olmadan güldüm.

-“Neden gülüyorsun?”

 -“Hayatımdaki tek gerçek babamın gerçekten trafik kazasında ölmüş olması. Bana anlatılanların hepsi sahteymiş.”

-“Baban bunların hepsini aşık olduğu için ve sonrasında seni korumak için yaptı.”

-“Artık biliyorum.”

Ayağa kalktı. Bir süre düşündükten sonra sessizliğini bozdu:

-“Uyumamam lazım.” dedi.

-“Anlamadım.”

-“Uyumak yok dedim.”

-“Neden? Hani çatlak açılıyordu, hani bir an evvel iksiri yok etmen gerekiyordu.”

-“Doğru, ama sen uyursan ve ben senin rüyana geçiş yapamazsam o zaman ne olacağını tahmin edebiliyor musun?”

Düşündüm. Haklıydı. Eğer dediği gibi bir şey olursa ve ben rüyadan uyanamazsam, diğer tarafta anında saldırırlar ve beni öldürebilirlerdi.

-“Ne yapacağız.”

-“Mike’ı bekleyeceğiz.”

Bir an yanlış duydum sandım. Ama hayır, Mike demişti.

-“Sen… Sen ne dedin?” dedim şaşkınlıkla.

Gözlerini gözlerimde kilitlemişti.

-“Sana söyleseydim, peşinden giderdin.”

Şaşkınlığı üzerimden hemen atmıştım. Şimdi aşırı derecede öfkeliydim. Odanın içinde dört dönüyordum.

-“Sen koskoca bir yalancısın. Beni kandırdın.”

-“Mecburdum.”

-“Mecburdun öyle mi? benim kahrolduğumu göre göre mecburdun.”

-“Dediğim gibi söyleseydim, durmazdın.”

-“Tabi ki de giderdim. Hatta şimdi de gidiyorum.”

Çantamı alıp kapıya yöneldim. Primelphas kolumdan tutup kendine çevirdi. Birbirimize o kadar yakındık ki; nefesinin sıcaklığını hissettim.

-“Bırak beni.”

-“Mike buraya gelecek. Merak etme.”

-“Sana inanmıyorum.”

-“Yalan söylemiyorum. Mike amcanı beklememiz lazım. Dışarısı tehlikeli.”

-“Onun içinde aynısı geçerli.”

-“O, kendisini korur. Unuttun galiba o da bir şekil veren.”

-“Şimdiye kadar gelmesi gerekmiyor muydu? Ya başına bir şey geldiyse…”

-“Sakin ol, tamam mı? Endişelenme, gelecek.”

Sakinleşmeye çalıştım. Ona ne kadar kızsam da, Mike amca yaşıyordu. Ölmemişti. Sevincimi fark etmiş olacak ki; Primelphas da gülmeye başladı.