Loving the Stanger (COMPLETED)

CHAPTER 27

   Chapter Twenty-Seven :)

         *Trishanity's POV*
   

     
      
What are they doing here?

  "P-panong? B-bakit? A-anong ginagawa niyo dito?" Naguguluhan na tiningnan ko ang mga mukha nila. They are all teary eyes but has a sweet smile on their lips.

  "Mí iha,"

  "Tita Anneika, Tito Zoren? Ano pong ginagawa niyo dito? Zhyne?"

Naguguluhan ako. I have an idea but it didn't sink into my mind. Imposible!

  "What are you guys doing here?"

They all smiled at me then run towards me and hug me tight. They're crying while i am still confused.

  "Surprise anak?"

Naguguluhan na bumitaw ako sa pagkakayakap ni Tita Anneika. Anak! Sanay ako na tinatawag nilang anak, pero iba ang pakiramdam ko ngayon.

  Tumingin ako kay Zachary na nakatayo sa tabi namin. Ngumiti lang ito sa akin.

  "Momma"

  Masiglang lumapit sa akin sina Kyler At Hyacinth saka ako niyakap. Oh my kids!

   "My babies." yumukod ako para masalubong sila ng yakap. "I'm glad the two of you are safe."

     "Grandpa and grandma take care of us momma."

   Bumalik ang tingin ko kina Tito Zoren at Tita Anneika. Tita Anneika is now crying, hinahagod naman ni tito Zoren ang likod nito, para bang pinapakalma.

  Para masagot ang mga katanungan ko. Tumayo ako at humarap kay Zachary. Alam ko sa punto na ito na hindi siya magsisinungaling sa akin. Siya lang ang makakapagpaliwanag ng lahat ng nangyayari.

   "Zach, what's happening?"

   "Meet your real family Countess Zaphire. Your real father," tinuro nito si Tito Zoren. "Count Lorenzo Bieber, and your real mother," sunod nitong tinuro si tita Anneika. "Countess Anneika Jimenez Bieber amd your only twin sister Sapharra Zhyne Jimenez Bieber."

    Sila? Sila ang totoo kong pamilya?

  Sunod-sunod na tumulo ang luha ko ng bigla akong yakapin ni Tita Anneika. She's crying so i am.

   "Ang tagal kong nangulila sayo *sub* kung saan saan kita hinanap anak ko." Lumakas pa ang paghagulhol nito. The feeling of a mother. Umiiyak lang ito habang yakap ako. I can feel her bereavements and her love. Wala akong masabi kaya niyakap ko na lang din siya.

  So this is how it feels. Ang mayakap mo ang totoo mong ina. Subrang sarap sa pakiramdam. Pakiramdam mo ay safe na safe ka. Lahat ng pangamba at takot na nararamdaman ko ay nawala. Like she is my comforter.

  "Anak," humarap ito sa akin sabay haplos ng pisngi ko. "Oh god. I never thought you're my Zaphire."patuloy pa rin ang pag-agos ng luha ni tita Anneika 'wait should i call her mommy?' "I'm sorry, dahil sa akin nawalay ka saamin, sana hindi kita iniwan noon sa crib. Sorry anak. I'm s-sorry."

   "Tita——"

  "It's mommy. Call me mommy anak ko,"

   "M-mommy," nakangiti kong sabi. Her face brighten when she heard me calling her mommy.

  "Sounds good, I'm sorry iha. I'm sorry anak."

  "Mom, hindi mo po kailangan magsorry. Wala pong may kasalanan sa atin. It happened for a reason. Kahit naman po hindi natin alam na ako pala yung nawawala niyong anak, palagi naman po tayo nagkakasama. You took care of me. Since i was a high school, ng magbuntis ako nandyan po kayo." Pinahid ko ang tumutulong luha ni mommy. "Think of it mom, hindi mo ako pinabayaan. Inalagaan mo ako noon pa man. Your always there for me when the time of crisis. When I'm feeling down and going to give up, you give me strength to arose. Palagi ka pong nandyan para sa akin kayo ni tito Zoren," nakangiting sinulyapan ko si Tito.