Evera Alfen.
Ya da yalnızca Era.
Ölümün soğuk nefesini ensemde hissedene dek etraftaki herkes kadar sıradan
bir yaşam sürdüğünü zanneden o genç kızdım. Hayatta kalmak için tek kural vardı;
ormandaki sınırlara adım atmayacaktım.
Her şey öğretil...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Era ve Zey'i anlatan bu güzel manzara için teşekkür ederim. Bence hikayeyi okuyan herkes benimle aynı fikirde olacak, buna bayıldık! Esra, teşekkürler ❤ Ayrıca bölüm görsellerimiz için Merve'me bir sürü kalp! Güzel çalışmalarınıza sık sık yer vereceğim. -
Kadebostany - Canstle in the snow
Bölüm şarkısını dinleyin, kendisi bütün sözleriyle de Evera Alfen için yazılmış adeta... Kuşları görebiliyorum, uçtuklarını hissedebiliyorum, gökyüzünü görebiliyorum.
9: TERK ET
Terk etmek.
Sevdiğin kalpleri geride bırakmak zorunda kalmak, gitmek, her şeyden, herkesten vazgeçmek... Vazgeçtikçe yok olmak. Kimsesizliğinle birlikte bilinmez bir yola çıkmak, her adımda karanlığa karışmak, kaybolmak...
Ciğerlerim patlayacakmışçasına koşarken nefes alamıyordum. Adımlarım yavaşlayıp da nefes almak için duraksadığım ilk an yakalanacakmışım hissi bütün bedenimi ele geçirmiş, sağlıklı düşünebilme yetimi kaybettirmişti. Bacaklarım sanki benden izinsiz öne savruluyor, sonraki engeli aşabilmek için daha hızlı koşuyordu. Toprağa öyle sert basıyordum ki sanki yer ayaklarımın altında delinecekti, göğsüm soluklarıma yetişemezmiş gibi sıkışıyordu.
Bir kez daha herkesi terk ediyordum... Daha hızlı koştum.
Bir kez daha sığınacak kimsem yoktu, sonsuz bir göğün altında başımı sokacak ufacık bir yer bile yoktu, kendimi koruyabilecek gücüm yoktu, çarem yoktu, dermanım yoktu... Ben yoktum. Uzaklardaki dağlar, üstümdeki gökyüzü, hayalime sığmayan deniz... Elli kiloluk kemik torbasından farksız zavallı bedenim hiçbirine ait değildi, dünyada beni sevgiyle kucaklayacak tek bir yer yoktu, hiçbiri beni kabul etmiyordu.
Terk etmek korkunçtu... Peki ya terk edilmek? Hangisinin bedeli daha ağırdı? Ben neyin azabını çekiyordum, omzumdaki bu yük, kalbimdeki ağırlık, göğüs kafesimi sızlatan acı sancı...
Yaşamak için terk etmek zorunda kalan Evera Alfen, terk edilmişliğinden kaçıyordu. Onu ölüme terk edenlerden kaçıyordu. Yuvasından, ailesinden, sevdiği herkesten...
"Neden beni korumadılar?"
Titrek fısıltım buhar olup ormanın derinliğinde kaybolurken bunu kabullenmek çok ağır geldi. Yanımda kimse yoktu. Beni aramamışlardı. Yokluğumu fark etmiyorlardı. Ve ben bir kez daha onlara koşuyordum... Yutkunamadım. Hiç böylesi terk edilmemiştim.
