𝐼 𝓁𝑜𝓋𝑒 𝓎𝑜𝓊! / ʝʝⱪ ✓ {𝓉𝑒𝓍𝓉𝒾𝓃𝑔}

8.bölüm:ihtiyacım olan biri

Nefes alamıyorum. Lanet olsun...
Biri boğazımı sıkıyor deli gibi kıvranıyorum.
Lanet olsun... ölüyorum
Canım acıyor.
Kalbim korkudan deli gibi atıyor...
Tir tir titriyorum...
Çırpınıyorum beni bıraksın diye.
Lanet olsun kim bu.
Bağırmak istiyorum ama sesim çıkmıyor.
Deli gibi çırpınıyorum boğazımı bıraksın diye.
Yavaş yavaş gözlerim kararıyor.
Vücudum hissizleşiyor.
Yavaş yavaş bilincim kapanıyor.
Çırpınışlarım durmaya başladı.
Bilincimle beraber gözlerimde kapanıyor...
'Yardım edin'
....

Çığlık çığlığa yataktan sıçradım. Lanet olsun niye nefes alamıyorum... deli gibi öksürüyordum her seferinde böyle oluyordu çığlık atarak uyanıyor nefes alamıyorum ve öksürüp duruyorum bıktım artık bunun olmasından ellerimle ağzımı kapatarak öksürüklerimi dizginlemeye çalıştım yeni sahiplendiğim köpeğim rubi sesimi duyunca bir anda hızlıca odama girdi.

Yanıma gelip havlamaya başladı. Öksürüklerim yavaş yavaş azalırken ellerimi rubinin kafasına koyup okşadım.

"İyiyim kızım."

Bana tatlı tatlı bakıp yanıma yaklaştı ve garip sesler çıkartarak bana sürtündü... saat gecenin dördü şimdi bir daha asla uyuyamazdım. Öksürüklerim ve nefesim düzelince lavaboya yönelip ellimi yüzümü yıkadım. Benim için hayat bu saatte başlıyor diğerleri için başlarken benimki de bitiyor işte.

Aşaya inip mutfakta bişeyler atıştırıp solona geçtim her zamanki gibi bir filim açıp izledim her kabus görüp uyandıktan sonra unutmak için filim falan izlerim yada kitap okurum aklıma geldikçe geriliyorum çünkü.

Bu arada benim sorunlarım sadece bunlarla sınırlı değil. Bipolar bozukluğu ve Major depresyon(adı buydu galiba) sosyal anksiyete falan da var. Resmen ruf hastasıyım. İnsanlar beni çok geriyor onlardan korkuyorum kendimden bile. Dışarıda acayip derecede geriliyorum biriyle konuşurken veya kalabalık bir ortamda bulunmaktan krize falan giriyorum korkuyorum istemsizce gözlerim doluyor. Her kesin beni izlediğini düşünüp geriliyorum oysaki kimse beni izlemiyor. Arda bana geliyor ve evde kendi kendime gülüyorum. Bir anda ağlıyorum ve kendi kendime sinirleniyorum. Hepsi durup dururken oluyor. Evden çıkasım gelmiyor yatağımdan kalkmak istemiyorum. bazen kendime yemek yamak bile istemiyorum.

Psikoloğum bana durumumun kötüye gittiğini çünkü. Cabalamadığımı söylüyor tek başıma olduğum için iyileşemezmişim birine ihtiyacım varmış yanında güvende hissettiğim birine. İyileşemedim sürece asla öyle birini bulamam ben imkanı yok yani imkansız!!! Ne kadar korktuğumu biliyor. Asla konuşamam biriyle. Biri bana yolu soruyor ben korkup işim var diyip kaçan biriyim.
Lanet olsun durumum gerçekten vahim... nasıl düzeleceğim acaba... bu gidişle bol düzelirim zaten hayatım bok yolunda ilerliyor. Bazen sokakta kimse yokken çıkabilirsem anca çıkıyorum birin beni izlemesi benim için gerçekten korkunç bir olay.

Bu arada jungkooka mesaj atmamın tabiki bir sebebi var diyelim sadece onu seviyorum. Onu her okul çıkışında görüyorum dönüp bana hiç bakmasada iyikide bakmıyor bu beni rahatsız ederdi. Lanet olsun bok gibi hissediyorum. Hayır yani normal bir insan olsam ne olurdu ki sanki. Bu yüzden diğerleri gibi yanına gidip imza falan alamayacağıma göre bende mesaj atarım. O kadar şey biliyorum bir boka yarasınlar öyle değil mi.

Bütün hayatımı uzaktan annemi izleyerek geçiremem sonuçta. O kadından ne kadar nedret etsemde onu merak ediyorum. Beni neden sevmedi bilmiyorum. Benide diğer çocukları gibi sevseydi ne olurdu sanki büyük ihtimal benim bu halde olmamın sebebi o annem beni zaten hiç umursamazdı ve bu umursamazlığı yüzünden bu haldeyim bana tam olarak ne yaptılar bilmiyorum ama uyandığımda hastane yatağındaydım ve annem bana kaçırıldığımı söyledi psikologunda bunları hatırlamam çın normal olduğunu söyledi beynim vücuduma zarar cercek şeyleri beyinden silermiş ama hepsini silemezmiş buda benim psikolojimi etkilermiş.( tamamen uydurdum)

Yani her şeyi hatırlamaya başladığım zaman ise düzeliceğimi söyledi yani umarım öyle olur. Elime telefonumu alıp biraz oyalandım filimde sarmadığı için ayaklandım. Kendime bir kahve yapıp döndüm saat beşe geliyordu gün aydınlandığı zaman uyuyabilirim. Kahvemi bitirip televizyon kanallarında gezindim açtığım bir programda bts görünce anında durup izleyemeye başladım sürekli gözüm ona kayıyordu sadece ekranda ona bakmaktan sesleri bile duyamaz haldeyim.
Proğramın sonuna doğru uykum gelmeye başlamıştı zaten günde aydınlanıyordu. Proğram tamamen bitince odama çıktım perdeyi açıp içeri güneşin girmesini sağladım odamın karanlık olmasını istemiyorum. Yatağıma girmeden önce kısık sesli bir müzik açmayıda unutmadım ben sesle uyuya biliyordum böyle dahada huzurlu hissediyorum. Kendimi güvende hissediyorum müzik beni mayıştırırken rubi bir anda yatağıma atlamasıyla irkildim yanıma uzanıp gözlerini kapadı gülümseyip bende kendimi uykunun kollarına bıraktım işte benim için hayat çoktan bitti bile.