𝐼 𝓁𝑜𝓋𝑒 𝓎𝑜𝓊! / ʝʝⱪ ✓ {𝓉𝑒𝓍𝓉𝒾𝓃𝑔}

51.bölüm: acıklama.

Günümüz...

Terlemiş ellerimi pantolonuma sürdüm ve gergince beklemeye başladım. Bu gün jungkook'la ilişkimiz acıklanacaktı ve ben jungkook'un menajerinin sadece paylaşılmasını sağlayacak o düğmeye basmasını bekliyordum. O kadar gergindim ki.

Gergin olmamın sebebi korkuyor olmama değil. Artık herkesin jungkook'la bir ilişkim olduğunu öğrenecek olması. Nefret almaktan çok korkuyordum. Hatta jungkook bana 'eğer istemiyorsan duyurmayız' falan demişti bende sorun olmayacağını söylemiştim fakat şuanki gerginliğimden kimsenin haberi yoktu.

Menajeri o tuşa bastı ve haber yayınlandı. Tanrım lütfen insanlar benden nefret etmesin. Nerdeyse yarım saat sonra telefonum bildirim sesleriyle dolup taşmıştı. Ama bakmaya o kadar korkuyordum ki anlatamam.

Açtığım tüm hesaplara bildirim geliyordu. Evet kendime sosyal medya da hesapları da açmıştım. İyileşiyorum neden kullanmayayım ki. İnsanlar nasıl bu kadar çabuk bulmuştu beni. Paylaştığımız acıklamada bizim bir resmimiz vardı fakat bu kadar çabuk hesaplarımı bulmaları şaşırtıcıydı. Telefonum artık bildirimlere dayanamayıp kapandığında tepki veremiyordum. Oturmuş masanın üstünde duran telefonumu izliyordum.

Oflayıp telefonumu arka cebime sıkıştırdım ve şirketten çıktım. Arabama bindim ve eve sürdüm. Evet arabamda var kendime ehliyet almıştım ve sonrasında annemin bana yolladığı paraları kullanarak araba almıştım. 20 yaşıma gelmeme rağmen hala bana para yolluyor olması, kızının adına bora koyması ve beni gördüğü gibi tanıması şaşırtıcı bir olaydı fakat artık o kadar da umursamıyordum.

Eve geldiğimde artık bu evden sıkıldığımı fark ettim belkide bir ara taşınmalıydım. Artık bütün geçmişimi bu evde bırakıp gitmek istiyorum.
Evin dışını biraz inçeledim. Yıllarca asla çıkıp bu bahçede uzun bir süre durmadım. Bir tek rubi için bahçeye çıkıyordum. Zaten büyük bir ev değildi ve bahçeside küçük. Derin bir nefes aldım ve evin içine girdim bu eve her adım attığımda bütün iğrenç zamanlar gözümün önünde canlanıyordu.

Anahtarı masaya bıraktım ve ceketimi çıkarıp kapının arkasına astım. Aklıma bir anda yıllarca eşyaların karşına geçip onlarla konuştuğum zamanlar gelmişti. Komikti fakat yalnızlık insana böyle saçma şeyler yaptırıyordu. Şimdi ise kendime şöyle bir bakıyorum ki gerçekten de iyileştiğimi hissedebiliyorum.

O lanet gündem sonra çok kötü zamanlar yaşadım. Bir daha iyileşemeyeceğim sandım. Pes etmiştim. Kapkara bir denizde boğuluyormuş gibiydim fakat jungkook beni o kara denizin içinden çekip çıkarmıştı. Beni kurtarmış, iyileşmemi sağlamıştı. Ne olursa olsun yanımda durup beni kollamıştı. Benim için kariyerini bile tehlikeye atmıştı.

Odama çıktım ve laptopumu alıp aşağıya indim. Anlık bir kararla taşınmaya karar verdim. Her şeyimi bu evin içinde bırakıp gideceğim. Yeni ev yeni eşyalar ve yeni kıyafetler alacağım. Belkide bir işe başlar ve artık kendi paramı kendim kazanmaya başlarım. Her şeyi bıraktığım gibi annemi de unutmak istiyordum. Ama onun parasınıda sömürmek istiyordum bu yüzden o para yollamayı bırakana dek ben onun parasının hepsini kullanacağım.

İnternette 3+1 ev bulmuştu ve gerçekten güzeldi. İki katlı ve dubleks ve manzarası sahile bakıyordu içide temiz ve genişti. Belkide taşınmadan önce jungkooka danışmalıyım. Biraz daha baktım ve fakat aklım yine o evde olduğu için o evde karar kıldım ama önce jungkooka söyleyecektim. Onun haberi olmadan bişey yapmak istemiyorum.

Hala kapalı olan telefon aklıma gelince ayaklanıp telefonumu aldım ve açtım çok fazla gelen bildirimlerden dolayı kasıyordu. Ama bir şekildi bütün bildirimleri kapadım. Saatler geçmesine rağmen hala bir sürü mesaj geliyordu ve ben hala bakmaya korkuyor ve cesaret edemiyordum.