At The End Of Forever (COMPLETED)

Chapter 33

Sorry for grammatical errors and wrong spelling. Thank you and enjoy reading. This is purely fiction.

A/N : something very exciting at this chapter, papalapit na tayo sa happy ending, happy nga ba? char not. Enjoy reading.

-

Regina's POV

I'm standing in front of him and take a deep breath before reading the next sentences.

May nalaglag mula sa hawak ko pero hindi ko muna iyon pinansin dahil napukaw ako sa mga unang nakasulat sa liham.

"Pasensya kung lalayo ako, pansamantala" I'm saying this loud and clear.

He sits on the chair, ngunit inilipat niya ito upang maging mas malapit siya sa akin.

"Hindi ito para sa sarili ko dahil ikaw ang pinili ko sa paggawa ng desisyon na ito" pilit niyang kinuha ang kamay ko at hinawakan ito.

Ngayon ang maingat kong inaayos ang papel sa kamay ko.

"Babalik ako sa oras na tanggapin mo na itong singsing na kasama nito" pilit kong binabasa ang liham habang hinihigpitan niya ang hawak sa kamay ko.

Bumibilis ang tibok ng puso ko sa bawat salitang binabanggit ko.

"Babalik ako ora mismo para sayo" pagtapos kong sabihin ang mga ito ay tumayo siya upang kunin ang nalaglag mula sa papel kania.

"Ito na ang liham na sinasabi ko kasunod ng huling liham na ipanadala ko" yun ang nasa hulian ng sulat na ito na may nakalagay na pangalan niya pa.

Hindi pala niya nakalimutan, hindi niya pala ako binigo sa liham na nanggaling sakanya noong mga bata pa kami.

He never fails to surprise me, maybe he's late but I know that love takes time.

"Bakit ngayon mo lang nakita?" he asked me while cupping my face.

I'm silence because all this time the letter that he's talking about is under our fridge. I don't know what to say, I feel so guilty that I'm too late to read it.

"But that's okey, ang mahalaga nabasa mo" he utterly said.

The only thing that I am thinking of right now is to show how much I love him, sobrang haba ng nangyari sa araw na ito, pero ngayong gabi, ito pa rin kaming dalawa magkasama.

"Hindi ko naman itinigil yung pagmamahal ko sayo" he said in a soft tone while cupping my face.

"Nagbago nga yung pagmamahal ko sayo, parang... lalo kitang minahal ngayon" he added, I landed a soft kiss on his cheeks.

Bago ko gusto ipagpatuloy itong nangyayari saming dalawa, umakyat muna ako sa kwarto ko, iniwan ko siya sa kusina ng walang paalam.

Pagbaba ko ay nawala na siya roon at nasa labas na siya ng bahay namin. I smile while walking towards him.

Hinila ko siya papasok ng gate para punasan yung dugo at iba pang dumi sa muka niya. I wipe his face as weightless as I can because I know those wounds hurt.

"Aray!" He exclaimed.

"Hindi 'to gagaling William" pagtataray ko sakanya.

We both chuckle after I press the cloth on his face.

He's finding something in his pocket. And then pull me inside his car. He start the car, I open the window and just threw out the cloth that I used to clean his face.

In the middle of road, I'm silence, I thought hindi ko na dadamdamin yung pagkawala ng anak namin, they clean me up at the hospital, Alexis bought some dress for me to wear and I wear it before we got home earlier.