Nasz Happy End I Dragon Age Fenris x Hawke I

**6**

Kira nie widziała Varrika od kiedy powrócili do twierdzy. Wiedząc, co krasnolud musiał zrobić, zaczęła szczerze martwić się o jego zdrowie. Elf, którego widziała tylko przez chwilę nie wyglądał na mile nastawionego do kogokolwiek. Nawet nie zauważyła, jak podświadomie skierowała się do ogrodu. Miejsca, które było tuż obok pokoi gościnnych. Z rozmyśleń wyrwał ją bardzo zdenerwowany głos, właściwie krzyk, który dochodził zza uchylonych drzwi.

– Hawke już dość wycierpiała w swoim życiu! Broniła Kirkwall przed Qunari, walczyła ze stukniętą komandor, musiała uciekać ze swojego domu, który dopiero co odbudowała! Miała cudowne życie wśród rodziny, a Ty to wszystko zniszczyłeś! Musiałeś do niej pisać?! – Słychać było krzyk przepełniony wyrzutami.

– Słuchaj, ja też nie chciałem ją wyciągać z tej waszej słodkiej chatki... – Kira usłyszała głos Varrika. – Ale Koryfeusz powrócił, wam też zagraża, nie ważne w jak wielkiej dziurze byście się schowali.

– To niech ten wasz Inkwizytor się nim zajmie! – Słychać było, że to jeszcze bardziej rozwścieczyło atakującego. – A jeśli tak ci zależało na Hawke to powinieneś ją pilnować. Byłeś tam do cholery jasnej!

Kira tylko dziwiła się, jakim cudem mężczyzna jeszcze nie zdarł sobie głosu, ciągle mówiąc tak głośno.

– Masz rację... – westchnął.  – Ale zostaliśmy rozdzieleni.

– Nie wy zostaliście rozdzieleni– syknął, po czym wyszedł z pokoju.

Okazało się, że atakującym był elf, którego Kira widziała wcześniej na blankach. Tego z którego zrobiła wdowca.

Elf posłał jej bardzo nieprzyjemne spojrzenie, które aż wywołały zimne dreszcze na plecach i zszedł do ogrodu, gdzie bawiła się jego córka.

Po krótkiej chwili do Inkwizytorki podszedł krasnolud.

– Jak się czujesz...? – spytała Kira z troską.

– Jakbym przeżył atak najeżonego jeżozwierza... – westchnął Varrik ze smutnym wyrazem twarzy.
Położyła dłoń na jego ramieniu. Dobre było przynajmniej to, że miał to już za sobą...