Karanlığın Varisi (İçimdeki Karanlık) TAMAMLANDI

Aile Sırları(1)

Damien karargâhın koridoruna Anahtar’la geldiğinde neredeyse dengesini kaybediyordu. Neyse ki, Fred ve George onu yakalayıp yere yüzüstü düşmekten kurtarmıştı. Damien doğrulup ikizlere sırıttı.

“Teşekkürler!” diye fısıldadı.

Fred, Damien’ın geldiğinde elinden düşürdüğü Percy’nin Anahtar’ını yere eğilip aldı.

“Anahtar’ın bizi koridorun ortasına bırakacağını düşünmemiştim!” dedi Fred; onun da sesi fısıltıdan farksızdı. Cebine koymadan önce altın renkli oval diske kaşlarını çatarak baktı. “Koridorda kimse olmadığı için şanslıyız. Yoksa yanmıştık!”

“Evet, direkt annemin üzerine düştüğümüzü hayal etsene!” diye ekledi George; ama bunu söylerken arsız arsız sırıtıyordu. “Sonumuz olurdu!”

“Size pelerinin altında gelmeliyiz, demiştim,” diye fısıldadı Damien, babasının ona verdiği katlanmış hâldeki gümüş renkli Görünmezlik Pelerini’ni cebinden çıkarırken. “Ama siz dinlemediniz!”

“Anahtar’la seyahat ederken bir şeye tutunmayı denesene bir,” diye homurdandı Fred, “O aptal Anahtar’la uzayda savrulurken, üçümüzün pelerinin altında kalıp ona sıkıca tutunabilmemizin imkânı yoktu!”

“Umarım Percy iyidir,” diye mırıldandı Damien, suçlulukla; Anahtar’ın bahsinin geçmesi üzerine, karargâha gelmek için Weasley kardeşlerin büyüğü olan Percy’nin Anahtar’ını aldıkları birden aklına gelmişti. “Kusma pastillerinin etkisi ne kadar sürer?”

"Bir saat kadar,” diye omuz silkti George. “Bir şey olmaz. Daha kötülerini atlattı.”

Damien’ın bundan şüphesi yoktu; Fred ve George’un kardeşleriniz olmasının sağlınız üzerinde kötü bir etki yaratacağı kaçınılmazdı.

“İçeceğine kaç tane pastil ezip koydun?” diye sordu Fred, ikizine.

“İki,” diye cevap verdi George.

Fred aklında bir hesap yapıyormuş gibi görünüyordu.

“Evet, o zaman bir saat kadar…”

Cümlesini bitirme fırsatı bulamadı. Onlara en uzak kapı sert bir çekişle açılmış, koridordan sesler gelmeye başlamış, Damien, Fred ve George ise şaşkınlıktan yerlerinde zıplamışlardı. Damien pelerini beceriksizce açtı ve alelacele kendi ile birlikte ikizlerin üzerine fırlattı.

Kendilerini saklama telaşı içinde olan çocukların hiçbiri, odadan bir hışımla çıkan ve şimdi yukarıya doğru çıkmakta olan siyah saçlı çocuğu ve kızı görme fırsatı bulamadı. Yalnızca, yukarıya çıkıp gözden kaybolmadan önce onları kısa bir anlığına arkadan görebildiler. Ancak, üçü de odadan fırlayıp çocukların peşinden giden James Potter’ı görmüşlerdi.

“Harry! Helen ! Bekleyin!”

James hızla merdivenlerden yukarı çıkıp gözden kayboldu, ama Damien ve ikizler onun hâlâ ‘Harry ve Helenʼ diye seslendiğini duyabiliyordu. Bir güm sesi ilk kattaki bir kapının sertçe kapandığını onlara söyledi, ancak Damien babasının sesini hâlâ çıkartabiliyordu.

Üç çocuk oldukları yerde Görünmezlik Pelerini’nin altında kalıp kendilerini zorlayarak James Potter’ın ne söylediğini duymaya çalıştılar ancak pek de bir şey çıkaramadılar. Birkaç dakika sonra James merdivenlerde belirdi. Yenilmiş ve yorgun bir yüz ifadesiyle kısa bir süre önce fırlayıp çıktığı odaya doğru yürüdü. Kapı sıkıca kapanacak şekilde çarpıldı; ama Görünmezlik Pelerini’nin altında saklanan üçlü çıkmadan önce birkaç dakika daha beklediler. Fred, eliyle kendisini takip etmelerini işaret etti ve olabildiğince sessizce merdivenlerin altındaki gölgeli köşeye doğru hızlı adımlarla ilerledi.