Tell Me More Lies [Completed]

Chapter 34

"အေဒၚႀကီး......ဆရာ႕ကို ဖုန္းဆက္ေခၚေပး...ျမန္ျမန္..။"

ေအာ္သံက်ယ္က်ယ္နဲ႔အတူ အိမ္ထဲ လွမ္းဝင္လာသူ
Sehunရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြထဲမွာ Luhan ကိုယ္လံုးေလး
ပါလာ၏။

ဆိုဖာေပၚ ခ်ေပးလိုက္သည့္အခါ ေခြၽးေစးေတြပ်ံေနတဲ့
ခႏၶာကိုယ္ငယ္ေလး တုန္ရီေနတာကိုျမင္ရသည္။

"ကေလး...ကေလး...Han ေလး..."

Sehun က အမည္ေခၚကာ ေခ်ာ့ျမဴေပမယ့္
Luhan ကေတာ့ ဗိုက္ကို လက္နဲ႔ထိေပြ႕ကာ
မ်က္လံုးမပြင့္တပြင့္ေလးနဲ႔ တအီအီညည္းတြားေနသည္။

"ဆရာက ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မယ္တဲ့ သခင္ေလး။"

"အေဒၚႀကီးတို႔ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ။
လူတစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာက္ေနတာေတာင္
သတိမထားမိၾကဘူးလား။"

ေဒါသသံစြက္ေနကာ မ်က္ေမွာင္ေတြ တြန္႔ခ်ိဳးေနသည့္
သခင္ေလးသည္ Luhan ကို အလြန္တရာပူပန္ေနပံုပင္။

သူမတို႔ ဆင္ေျခမေပးမိပါ။
သရက္သီးေတြ ဇီးသီးအခ်ဥ္ေတြကို ငရုတ္သီးေတြနဲ႔
နယ္ဖက္ယူျပီး ပုခက္သြားစီးမယ္ဆိုကာ ထြက္သြားေသာ Luhan ကို သူမတို႔ အလုပ္ရႈပ္ေနရင္း
ေမ့သြားခဲ့ၾကသည္။

အရင္ေန႔ေတြကလို သူ႔ဘာသာ ပုခက္ေပၚမွာ
ဂိမ္းသြားေဆာ့ေနတာဟု စိတ္ခ်ထားမိတာလည္းပါသည္၊

"ကြၽန္ေတာ္မွာထားတယ္ ...
သူ႔ကို အစပ္ေတြ သိပ္မေကြၽးပါနဲ႔ဆိုတာ...."

"သူမ်ားကို ဆူမေနပါနဲ႔....
ဗိုက္ထဲပူေနၿပီ....တစ္ခုခုလုပ္ေပး...."

"ကေလး....ခဏေလး ေစာင့္ေပးေနာ္
ကိုယ္ဆရာဝန္ေခၚထားတယ္... "

"ဟင့္...မရဘူး....တအား ပူေနၿပီ...
ေရခဲတံုးႀကီးယူေပး....ေရခဲတံုးႀကီးနဲ႔ ဖိေပး..."

Sehun က Luhan လက္ကေလးကို
ပိုတင္းၾကပ္ေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး

"ကေလးေလးထိသြားမွာေပါ့....ကေလးရဲ႕။
ခဏသည္းခံေနာ္...
ေရေသာက္မလား ေရေသာက္ခ်င္လား။"

"မေသာက္ဘူး....ဗိုက္ျပည့္ေနပါတယ္ဆို
ေရလာတိုက္ေနတယ္....ဗိုက္ေအးေအာင္ပဲ လုပ္ေပးဟာ"

ေရခဲေရနွစ္ဘူးလံုးကုန္ေအာင္ ေသာက္ထားမွေတာ့
ဗိုက္ႀကီးကယ္ေနမွာေပါ့။
Sehun က သနားလည္းပိုရ အသည္းလည္းယားရနဲ႔
နဖူးေလးကိုသာ ထုခ်င္လာပါသည္။