‹ M U T Y Z M › (zawieszony)

‹Sky Underlay›

-Nie patrz w dół podczas jazdy, Iris. - Przestrzegłem ją. Zamrugała w moją stronę. Najwidoczniej wyrwałem ją z zamyślenia.
-Co? - Zapytała roztargniona. Patrzyłem na kilka najwyższych budynków na całym Pobojowisku. Znane były też jako Filary Niebios. Na szczęście nie Alpha.

-Po prostu będziemy jechać z prędkością około dwustu kilometrów na godzinę w półprzezroczystej kapsule. - Beznamiętnie odparłem. - Oczywiście w górę, więc nie patrz w dół.
-No tak. - Mruknęła. Odwróciłem się w jej stronę.
-O czym myślisz? - Spytałem, a ona na mnie spojrzała. Pomachała głową na boki.
-O niczym.

A ja byłem ciekaw, ile czasu minie aż nie będę jej musiał trzymać za rączkę i sama sobie poradzi na Pobojowisku. Tak, przyjemnie było po raz kolejny się przejść, ale ten fałszywy, z góry ustalony kontakt z ludźmi... Okrutnie wykańczające. Tak trzeba. Nie mogłem nawet przy Białowłosej zachowywać się normalnie. Trójca poszatkowałaby mnie na kawałki, gdybym mówił i robił co chcę.

Przynajmniej d̟͍̯͈̺̯͛̈ͫ̈̕o̢̳̝̣̭͌̍b̟̼̰̞͈̮͆̈́̀ͅr̺͕̣͇̽̂͛̉z̨̬̩̪̟͑e͙̽ udaję.

-Ana jest tutaj? - Zadarła głowę ku górze, patrząc na jeden z ulubionych projektów Bety.
-Nie inaczej. - Ledwo zachichotałem. - Przepraszam, mają tu za bardzo wzbogacone powietrze, do którego nie przywykłem.
-Mnie też trudno się oddycha. - Westchnęła. - Epsilonie...
-Tak?
-Co potem?
-Zobaczysz. - Uciąłem, bo kapsuła właśnie zjawiła się przed nami. Zresztą, później mogę jej wyjaśnić.

Pojechaliśmy na najwyższe piętro jednego z trzech Filarów. Wszystkie były siedzibami najlepszych programisów i techników Pobojowiska, pomijając tylko wyjątki takie jak Gamma, zajmujące inne, ważne stanowiska. Tam zaś wysiedliśmy, minęliśmy bramki ochrony.

Potem już poszliśmy prostym, delikatnie oświetlonym korytarzem.
-Zbliżamy się do jednej z głównych konsol Pobojowiska, odpowiadających za wszelkie procesy odbywające się w tym momencie. - Powiedziałem, a Iris kiwnęła głową.
-Jeśli jest tam Ana, to nie ma to znaczenia. - Odpowiedziała. Zachichotałem w odpowiedzi.

Otworzyłem ostatnie drzwi, za którymi był ogromny pokój, oświetlony niebieskim światłem projekcji trójwymiarowych. Wśród nich zobaczyliśmy ją - Anę, która miała chwilę przerwy.

-O mój, ty żyjesz Iris! - Wykrzyczała ze zdziwieniem i złapała Białowłosą w ramiona.
-Żyję. - Białowłosa przytaknęła. Brunetka popatrzyła na nią, a potem dopiero zauważyła mnie w drzwiach. Wyprostowała się.
-Witam, Ana A. melduje...
-Nie musisz. - Uśmiechnąłem się, a ona się rozluźniła. - Witam.
-Ty z nim przyszłaś? - Ana tak szeptała, jakby chciała krzyczeć. Problem leżał w tym, że ja doskonale słyszałem ten głośny szept. Iris kiwnęła głową.
-No tak. Nie lubicie się z Epsilonem?
-Nie o to chodzi. - Ana machnęła ręką, po czym wyszeptała: - Jak ty dorwałaś się do znajomości z taką szychą?
-Ana, wszystko słyszę. - Uśmiechnąłem się i oparłem bokiem o framugę.
-A co, nie mam racji? - Zapytała.
-Masz. - Przyznałem. - Znam się z Iris o wiele dłużej niż myślisz.
-Opowiadaj jak tam u ciebie. - Ana zwróciła się do Iris. - Dobrze się czujesz? Jak tam podoba się Pobojowisko?
-Nierealne. - Białowłosa uśmiechnęła się, a Ana z nią.
-Wiem, wiem. Programuję prawie wszystko co jest na Pobojowisku, więc sama widzę.
-Długo to robisz?
-Zaczęłam niedawno po tym jak nam się udało pokonać Ludzi. Potem... Jakoś czas zleciał. - Niechętnie przyznała.
-A jak tam Gerbert? Co z nim?
-Musiał zmienić branżę z hakera na technika nanomaszynistę. - Westchnęła. - Mamy mało czasu dla siebie, ale czasem się spotykamy. Tak poza tym chyba ma się całkiem dobrze.

Czy powinienem im powiedzieć prawdę o Gerbercie? Czy powinny wiedzieć to, co wiem ja? Jego sny tak wiele mnie nauczyły, ale też wiele powiedziały o nim, kim tak naprawdę jest i dlaczego zawsze trzyma się na uboczu... Chyba nie powinienem. Powstrzymałem się i nadal słuchałem ich rozmowy, a ta była długa, bardzo długa.

W którymś momencie aż przysnąłem na stojąco, oparty prawym bokiem o ramę wejścia.