MERHEM (DÜZENLENDİ)

*32

Keyifli okumalar ❤️

Yokluğunun 1.yılı dolmak üzere.Eskisi kadar etkilenmesem de yokluğu hançer gibi saplanıyordu.Üniversiteye gitmemiştim.Klinikte yattığım için ayda bir kaç kez hocalar sınavlara hazırlanmam için geliyorlardı,bende kafama estiği zaman ders çalışıyordum.

Dışarı çıkmaya cesaret edemiyorum.Bir kere markete çıkmayı denemiştim ama gördüğüm erkeklerden bir kaçını Mert zannedip kriz geçirmiştim yine.Tekrar yaşansın istemediğim için çıkmıyordum.Ama artık bazı şeyler için vakit gelmişti.

Yarın klinikten tamamen ayrılıyordum.Kıyafetlerimi ve bir kaç kitabı valize koyup yatağıma geçtim.Eski Selin olmasam da kendi isteğimle ufak ufak konuşuyordum artık.Klinikten ayrılacağımı kimse bilmiyordu sürpriz yapacaktım.

"Selinciğim,nasılsın bugün ?" Kıvırcık saçlı psikoloğa gülümsedim.1 yıldır benimle hiç usanmadan ilgileniyordu.

"İyiyim,yani..iyiyim işte." diyerek omzumu silktim.

"Nasıl hissediyorsun peki ? Yarın klinikten ayrılacaksın." dedi ve suratını astı.

"Bilmiyorum.Sanırım hissizleştim."

Gülümsedi ve çenesini kaşıdı.

"Hissizleşmek değil.Alıştın artık ve eskisi kadar acı vermiyor."

Kafamı aşağı yukarı salladım.Belki de haklıydı.Ama biliyordum ki bana çok zarar vermişti ve gelince affı olmayacaktı.

Mert'i affetmeyecektim.Kalbimden de aklımdan da silinmişti.Yani,sanırım.

Psikoloğun yanından teşekkür ederek ayrıldım.Burası bana ve ruhuma iyi gelen yerdi.Ayrılmak zor olsa da artık özüme dönme vaktimin geldiğini düşünüyordum.

Herkes kalmak için gelmezdi zaten,oyun bozanlık yapanlar illa çıkacaktı.

Ertesi gün her zamanki gibi hemşire gelmiş,serumu takmış ve gitmişti.Onunla da vedalaşmıştım.Psikoloğumun yanına son kez gidip vedalaşacak ve buradan ayrılacaktım.

Kapıyı çalıp gel dediği zaman içeri girdim.

Oturduğu sandalyesinden kalkıp yanıma geldi ve sarıldı.Zoraki bir şekilde karşılık verip oturdum. "Esra Hanım," diyerek söze başladım.

"1 yıl boyunca hiç sıkılmadan dertlerimle,krizlerimle en içten şekilde ilgilendiniz.Artık gitme vaktim geldi.Son kez teşekkür etmek istedim.Çok saolun.Umarım başka yerlerde daha güzel bir şekilde karşılaşma imkanımız olur."

Sözlerim onu gülümsetti.Ve öksürüp konuşmaya başladı.

"Asıl ben teşekkür ederim.Kendine geldiğin için.Bir gün gelirse.." durdu.Bir süre tepkimi anlamak istercesine suratıma baktı.Buruk bir tebessüm yerleştirdim yüzüme.

"Eğer gelirse onunla tanışmak çok isterim.Affeder misin bilmiyorum ama çocukluk anılarınız üzdüğü kadar da sevindirdi beni.Bu arada Selin,rica ediyorum en azından tamamen kendine gelene kadar ilaçlarına ve iğnelerine devam et.Krizlerin tekrar başlamasını kimse istemez."

"O'nu affetmeyeceğim ama tanışma isteğinizi anlıyorum.Umarım bir gün o da olur.Ve evet ilaçlarımı kullanacağım.Teşekkür ederim tekrardan."

Ayağa kalktım ve sarılıp odadan ayrıldım.Kapının önünde duran valizimle birlikte asansöre binip 0'a bastım.Arkamda kalan binaya son kez bakıp taksiye binip evin yolunu tuttum.

Tık tık tık

Kapıyı çaldım ve açılmasını bekliyordum.

İçeriden annemin sesi geldi.