MERHEM (DÜZENLENDİ)

*31

Keyifli okumalar

6 ay sonra

Kliniğe yatırılmıştım.Geçirdiğim krizler nedeniyle tabii ki de.

Alışmak zor olmamıştı buraya.Herkes kendi acısına yakıyordu her gece.Annem ve teyzem iki günde bir yanıma geliyorlardı.Ben tek kelime konuşmuyordum yine de.İçim istemiyordu.

Arkadaşlarım gelince az da olsa mutlu oluyordum ama evet onlarla da konuşmuyordum.Geçirdiğim krizler bedenen ve ruhen de çok etkiliyordu.Vücuduma yayılan titreme dalgasını durdurmak bir iğneye bakarken çevremdekilere de zarar veriyordum.

"Selincim nasılsın ?"

İçeri giren doktora bakmadan tavanı izlemeye devam ettim.

"Anlaşılan bugün de cevap vermeyeceksin."

Yüzüne tekrar bakmadım.Gözlerimi açıp içine beyaz bir ışık tutmuştu.Herşey gibi buna da alışmıştım.Bu sefer içeriye bir hemşire girmişti.

"Esra Hanım, Selin'in yemeğini ve ilacını getirdim."

Doktor itinayla başını salladı.Ama yemeyecektim.Bunu biliyorlardı.Israrla getirmeye devam etmeleri de oldukça gereksizdi.

4 aydır burdaydım.Mert'in yokluğunun da 6. ayıydı.O gittikten 2 ay sonra bu kliniğe yatırılmıştım.

Elinde çorba kaşığıyla ağzımı açmamı bekleyen hemşireye omzumu silktim.Yemek yememe isteğimden sıkılmış olacak ki sinirle elindeki kaşığı bıraktı.İşime gelir.İlacımı uzattı.Tekrar omzumu silkince ilacı serumumun içine katıp serum taktı.Buna hayır diyemedim.

Serum bittikten sonra 4 aydır gördüğüm kadarıyla yapmaya çalışıp serumu kolumdan söküp attım.

Kapı çaldı o tarafa bakmadım.Gelen seslerden anladığım kadarıyla Ayazların kadroydu.Uyuyor numarası yapsam da inanmıyorlardı.Yatakta oturunca hepsi gelip tek tek sarıldı.Ama karşılık vermemiştim.Belki bu haksızlıktı ama içimden gelmediği gibi de davranamazdım.

İlk konuşan Yağız oldu. "Nasılsın bakalım Selin Hanım." ufakça tebessüm ettim sadece.Konuşmadım.

"Bugün biraz dışarı çıkalım diyoruz,seni de alalım dedik.Lütfen gelir misin ?" Ayaz'a dönüp boş bakışlarımı fırlattım.Asla gitmeyecektim.

İrem heyecanla konuşmaya başladı bu sefer. "Tamam kuzum sen gitmek istemiyorsan yanında kalırız.Yeter ki mutlu ol."

İrem'in yüzünde güller açıyordu.İçimin gülümsemesine neden olurken bu sefer Ayça konuştu.

"Annen ve teyzen yarın geliyormuş canım.Bugün konuştuk onlarla da.Merak etme ama iyiler."

Ben sessizliğimi korurken İrem yavaş adımlarla yatağıma gelip yanıma oturdu.Kulağıma fısıldamaya başladı.

"Yağız'la birbirimize bir şans vermeye karar verdik.Sayende."

Sessizce söyleyip gülümsediği cümle karşısında gözlerim dolmuştu.

Yağız'a bakıp göz kırptım.Bu mükemmel bir haberdi.

Keşke bende gülebilsem eskisi gibi.Yastan çıkıp konuşmaya cesaret edebilsem.

Ayaz ve Ayça el ele kantine bir şeyler almaya inmişlerdi.

Yağız suratıma bakmadan konuştu.

"Ne kadar yıprandığını biliyoruz Selin.Ama gözlerimizin önünde resmen eriyorsun ve biz canımız olan insanın kötü günlerinde yanında olamıyoruz.Keşke eski Selin olup konuşsan, muhabbet etsen bizimle.İnan ihtiyacımız var."