Dernière Etoilé, Jenmin

9

Ve sen gökyüzünü inleterek yeryüzüne düştüğünde, ölü ruhunun gri külleri mezarımı süslemiş olacak.

....

Saçlarımı bağladığım toka başımı ağrıtırken elimde ki çantayı yere bırakarak tokayı saçımdan çıkarmıştım.

Yağmur yağıyordu, hafifti fakat birazdan şiddetini arttıracağı kesindi.

Elimde ki tokayı cebime yerleştirip yere bıraktığım çantamıda alarak yavaş adımlarla okul kapısından ayrılarak yürümeye koyulmuştum.

Okul evime yakındı fakat bu havada eve kadar yürümem zor olacaktı.

Yağmuru tabikide çok severdim ve etrafta ki ferah kokuyu her içime çektiğimde rahatlıyordum. Ancak yinede gidene kadar hava kararacaktı ve yağışlı hava işimi dahada çok zorlaştıracaktı.

Keşke yanıma bir şemsiye alsaydım diye düşünmüştüm.

Derin bir nefes içime çekmiş ve tenime biraz daha sert değen yağmurla birlikte yürümeye devam etmiştim.

"Jennie!"

Arkamdan gelen ayak sesleri ve çağırılan ismimle yürümeyi kesip arkamı döndüğümde çağıranın Namjoon olduğunu gördüm.

Üzerine geçirdiği yağmurluk yetmiyormuş gibi birde elinde bir şemsiye bulunduruyordu.

Yanıma ulaşmış ve gülümseyerek elinde ki şemsiyeyi ikimizin üzerine tutmuştu.

"Sana eşlik edebilir miyim?"

Bakışlarımı yüzüne çevirmiş ve yüzüme hafif bir tebessüm takınmıştım.

"Olur. Evime ulaşmama çok az bir mesafe kaldı zaten."

Gülümsemesi hala yüzündeyken önüne dönmüş ve benimle birlikte yürümeye devam etmişti.

"Senin evinde mi buralara yakın?"

Ayakkabılarına diktiği gözlerini bana çevirerek dudaklarını birbirine bastırmış ve başını iki yana sallayarak cevap vermişti.

"Ah hayır, sadece yanlız yürüyordun ve sana katılmak istedim. "

Kaşlarım havalanmıştı.

"Ve sen ıslanıyordun. Sana yardım etmeliydim değil mi ama?"

Dudaklarım kıvrılmıştı.

"Doğru. Teşekkür ederim."

Elini ensesine atarak tebessümüne devam etmişti.

Yürümeye devam ederken gökyüzünün mora boyanarak bir şimşek düşürdüğünü gördüm.

"Şey... Biz arkadaş olalım mı?"

Bakışlarımı tekrar ona çevirdim. Sorusunu utanarak söylemesi onu çok tatlı kılmıştı.

"Olalım."

Yüzünü bana çevirmişti.

"Vav, bu kolay oldu."

"Arkadaş olmamız mı?"

Başını sallayarak onaylamıştı.

"Uzaktan asi bir kız gibi görünüyorsun. Zor olacak diye düşünmüştüm."

Gülmüştüm.

"Öyle mi?, ah, aslında çok cana yakınımdır."

Doğruyu söylemek gerekirse onu sevmiştim.