BİRAZ GARİP ÖYKÜLER

HAYIRSIZ EVLAT

          Boşuna denmemiş, Allah hayırlı evlat versin diye! O, belki de kalbine en az merhamet hissi verilen insanlardandı. Sanki gökten zembille inmiş gibiydi. Ne ata baba saygısı ve sevgisi ne ana! Öyle dünyaya tek başına gelmiş gibi bencil. Eksiği vardır, fazlası yoktur. Öyleki paraları olmadığı günlerde arayıp sormazdı bile ailesini. Gerçi onları beğenmezdi de. Lüks yaşam hevesinde kaybolmuş bir şey, diyeyim.insan diyemiyorum.

       Okumak zor geldiği için ortaokuldan sonra eğitim hayatını noktalıyor. O günden sonra sözüm ona babasının yanında çalışıyor. Çok çalışacak da onu rahat ettirecek ahir ömründe. Tabiiki de öyle olmuyor. Yakasından düşmeyen lüks yaşama tutkusu neler neler yaptırıyor. Dükkanı çeviren babası doğal olarak. Adam çalışıyorum diye buna güveniyor, vergiyi yatırması için para veriyor, bizimki kayıp!. Bir süre sonra ortaya çıkıyor ki o parayı alıp arkadaşlarıyla tatile gitmiş. Kredi kartının borcu hiç bitmiyor. Gibi gibi icraatleri devam ediyor. Velhasıl baba bu dertlerle göçüp gidiyor dünyadan. Ama bitmiyor yaptıkları. Sırada anne var...

        Babanın ölümünden kısa bir süre önce gelen dede mirasına göz dikiyor. Onu bitirmeden rahat edemez ki!. Ağlamakla sızlamakla, kendine acındıra acındıra o parayı da tüketiyor hem de ablasının hakkını da yiyerek. Anne ağlayarak bir gün kızını arıyor, olanları anlatacak da rahatlayacak. Para bitince bu şey de hep olduğu üzere ortadan kaybolmuş. Annesini artık aramıyor bile. Abla suskun kalıyor hale, ne desin?! 

      Bir vakit daha geçiyor bizimkine yokluk zor geliyor ve bu sefer de kancayı ablasına atmaya çalışıyor da abla devlet memuru, iki çocuk sahibi ve eşinden ayrılmış. Ne kazanıyor ki ona ne versin?! Bolluğu kaybetmenin sıkıntısıyla abla her yerden engelleniyor, telefon, vs. Bardağı taşıran son damla bu oluyor. Ablanın zaten canına yetmiş. Öyle değil böyle olur diye onu hayatından çıkarıyor.

Bitti mi dersiniz? Hayır. Nakiti anneden almak kolaydı. Sırada mülkler var. Satmaya kalkıyor bunları da bir süre sonra ama, bu sefer yapamıyor.  Abla duruyor bu kez karşısında, satışa onay vermiyor, son sözünü ediyor:

-" Babamı, annemi, benim hakkımı dolayısıyla çocuklarımın hakkını yedin bitirdin. Satmıyorum! Önceki yediklerine say!"

Çok da akıllı olmadığından tek başına bir şey yapamayacağını biliyor ablası. Onun tek becerebildiği harcamaktı çünkü.

    Şimdilerde nasıl bilinmiyor o şey! Artık çalışıp kazanmayı öğrenmesi gerek. Hep hazıra da yenmez ki!.