BİRAZ GARİP ÖYKÜLER

KORKUNÇ

        Yedi sekiz yaşlarındaydım o vakit. Ne zaman da onu görsem korkardım. Upuzun beyaz sakalları, sert bakışları ve üzerinden çıkarmadığı siyah kıyafetleri beni dehşet içinde bırakırdı. Şu an bile aklıma geldiğinde eskisi kadar olmasa da hâlâ beni ürkütüyor.

        Küçük olduğumuzdan lafa karışmazdık ama konuşulanları dinlerdik. Kadınlar bir araya geldiğinde bazı bazı ondan söz ederdi. Karısını, çocuklarını çok dövermiş yalnız güzellere dayanamazmış. Dokunmadan bakışlarıyla onları soyar ve severmiş, çapkınmış da.

      Yağmurlu bir sonbahar sabahı olduğu aklımda kalmış. Onunla ilgili müthiş haber bomba gibi düşüyor mahallemize. Gece hep yaptığı üzere yürüyerek eve dönüyormuş. Nasıl olduysa ona bir araba çarpıp yolun ortasına fırlatıyor ve sabaha kadar üzerinden pek çok araç geçiyor çünkü anayolda oluyor bu kaza. Duyduklarıma göre paramparça oluyor. Sabah olay anlaşılınca parçaları toplanıyor. Hatta defnedildikten sonra bulunan bir parçası daha sonra mezarına gömülüyor.

        Çocuk yaşımda duyduğum bu korku hikayesi beni uzun süre etkiliyor. Karanlıktan korkuyorum. Sanki o karanlıktan çıkıp sakalı ve siyah giysileriyle karşıma dikilecek gibi geliyor. Kötü bakışlarının etkisinden kurtulamıyorum bir müddet. Bunu evdekilere de diyemiyorum. Ya kızarlar bana ya da benimle alay ederler. Oysa onlar bu olayı anlatırken ne kadar rahattılar! Sanki kötü bir adamı uğurlamanın mutluluğunu yaşıyorlar. Yaşanan çok feci olsa da bu durum onun ailesine iyi geliyor. Dayak korkusundan kurtulan eş ve çocuklar mutlu mesut yaşama kaldıkları yerden devam ediyor. Benim için ise hâlâ çok korkunç...