İkinci kez parmağına alyansı taktılar. İçten içe kavrulurken sesini çıkaramıyordu. Nefesini kesen, ruhuna diz çöktüren kaderine boyun eğmekten başka şansı yoktu. Daha dört ay önce kocasını kaybetmişti. Şimdi ise kendisine hem tanıdık hem de bir o k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yılmaz & Hilal) ♥️
Okuduklarına inanmakta güçlük çekiyordu. İkisi gerçekten birlikte olmuş olabilir miydi? Eğer böyle bir şey yaşamışlarsa, bu evliliğe daha ne kadar katlanacaktı kestiremiyordu. Balkona geçmesiyle telefonu Yılmaz’a uzattı.
“Mesaj geldi.”
Yılmaz uzatılan telefonu alırken şifresini girip gelen mesajı okudu. Oturduğu yerden huzursuzcakıpırdarken başında bekleyen kadına söylendi.
“Neyi bekliyorsun?”
Hilal telefonu istemekten son anda vazgeçip içeriye girdi. Üzerine uzun bir hırka, başına tülbentini bağlayıp odadan çıktı. Değersiz oluşuna, başkaları için fazlalık oluşuna yine şahit olurken, içindeki yalnızlıkla yutkundu. Kurtulmak istiyordu bu evden, evlenmeye zorlandığı adamdan kaçmak istiyordu. Gözlerinde biriken yaşları elinin tersiyle sildi. Dalgın bir halde aşağı indi. Hanife kadının mutfakta olmadığını görünce herkesin uyumaya gittiğini anladı. Kardeşiyle konuşmak istiyordu. Gözüne çarpan avlu kapısıyla oraya doğru yürüdü. Daha ulaşamadan arkasından seslenen kişiye döndü. Yavuz yanına çoktan gelirken Hilal hırkasına biraz daha sarıldı.
“Hilal bacım.”
“Ağabey, telefonunu verir misin?”
Yavuz cebinden çıkardığı telefonu verirken Hilal birden durdu. Kardeşinin numarasını ezbere bilmiyordu. Yüzünü düşürürken telefondan başını kaldırdı.
Kendisine bir kez daha uzatılan telefonu alırken kardeşinin adını bulup aradı. Telefon anında açılırken kardeşinin sesiyle keyfi yerine gelen Hilal yanından giden Yavuz’a bakmayı keserken çok uzun sayılmayacak bir konuşma yaptıktan sonra telefonu kapattı. Ondan uzakta duran Yavuz yanına gelirken Hilal gülümsedi.
“Çok teşekkür ederim ağabey.”
“Rica ederim, yarın sabah telefonunu ver tamire götüreyim.”
Hilal duydukları ile hem sevinmişti hem de üzülmüştü. Kimseden yardım istemeyecek kadar aciz kalışına kırgındı.
“Tamam getiririm, iyi geceler ağabey.”
“Hilal sen benim kardeşimsin, bir ihtiyacın olursa ağabeyin olarak her zaman buradayım.”
