ARTIST (Devam Edilmeyecek)

XX- Exhibition

Sergi başladığı andan itibaren büyülenmiş gibi etrafıma bakmaktan kendimi bir türlü alıkoyamıyordum.

Her tablonun önü, hatrı sayılır bir kalabalık tarafından çevrelenmişti, hayranlık dolu mırıltılar, kıkırdamalar, sanat üzerine girişilen ateşli tartışmalar ortamın genel havasını oluşturuyordu. Kapının önünde heyecanla bekleyen muhabirler ve kameralar olduğunu duyduğumda da hiç şaşırmamıştım.

Bugünün yıldızı, Gustav Walter ve inanılmaz güzellikteki tablolarıydı.

Yanımdaki insanların bir anda, hep bir ağızdan gülmesiyle gözlerimi ona çevirdim. Walter, yanına gelenlerin sorularını kibarca, büyük bir ilgiyle yanıtlarken ben de yanında duruyor, büyük bir gülümsemeyle idolüm haline gelmiş olan bu ünlü, yetenekli adamı içten içe takdir ediyordum. Onun gibi olabilmek için yapamayacağım hiçbir şey yoktu.

Ancak, bu uğraşın da negatif yönleri vardı; insanların kıskançlığıyla uğraşmak, burnu havadaki, sanatçıları küçük gören insanlarla uğraşmak gibi. Bunun oldukça farkındaydım.

Mesela, birkaç dakika önce gözlüklerini küstahça geriye iten, yazar tipli bir adam, "Eğer bu kadar etkileyici bir görünüşe sahip olmasaydınız da böyle delicesine bir hayran kitleniz oluşur muydu, neredeyse tüm dünya tarafından tanınır mıydınız?" şeklinde, saldırgan bir soru yöneltmişti Walter'e. Kaşlarım anında havalanmışken kahkahalarla gülmemek için kendimi zorlayıp öğretmenimin cevabını bekledim. İç çekti, kollarını göğsünde birleştirdi ve belli belirsiz gülümsedi. "Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda?"

"Bence olmazdınız." dedi adam, etrafına bakıp destek toplamaya çalışırken. "Sizden daha iyi resim çizen, ortalama ya da altı bir tipe sahip insanlar olabilir, içinde bulunduğumuz bu acımasız dünyada karşılaştırma yapılmak istendiğinde yakışıklılığınız sizi on-sıfır öne atacaktır. Kesinlikle eminim. Mesela dergilerde, televizyonda, internet sitelerinde boy boy yer edinen fotoğraflarınız ününüze ün katıyor ve bence haksızlık tam da bu. Çok yetenekli olan çirkin insanlar, iyi görünen ve daha az yetenek sahibi insanlardan daha az ilgi görüyor."

Walter gülümsemesini hiç bozmadı, derin bir nefes alıp omuzlarını geriye itti ve başını sağ omzuna doğru eğip adama acırcasına baktı. "Öncelikle, insanları böylesine dar birer kategori içine soktuğunuz için sizi kınıyorum, Bay..."

"Clay." dedi adam burnunu öfkeyle çekerken. "William Clay. Tanınmış bir gazetede köşe yazarlığı yapıyorum. Beni tanımamanız..."

"Pekala, Bay Clay," dedi Walter adamın sözünü nazikçe keserken. "Az önceki sınıflandırmayı göz önüne alacak olursanız, siz kendinizi hangi kategoriye yerleştirirsiniz?"

Bu dahice soruya karşılık olarak alt dudağımı dişledim, sevgili Gustav'ının yanında duran Rose da keyifle sırıttıktan sonra içkisinden bir yudum aldı. Clay'in ise bakışları keskinleşmişti, iki türlü de kendine hakaret edeceğinin farkındaydı. "Soruma soruyla karşılık verdiniz, Bay Walter. Ben sizden doğru düzgün bir cevap bekliyordum."

"Pekala, istediğiniz buysa..." Etrafında dönüp tablolarını işaret etti. "Sizce neden bunca seçkin insan tabloların önünde duruyor? Beğenilerini dile getiriyor, her bir ayrıntıyı ilgiyle inceliyor? Çünkü istedikleri şey sadece sanat. Eğer konu ben olsaydım, eğer gerçekten resim yapmayı beceremeyen yakışıklı, seksi ve arzulanan bir adam olsaydım sergi ya da sponsorluk değil, yalnızca modellik teklifleri alırdım. En azından yardımsever bir insan bana usulca yaklaşır, 'Dostum, sen bu resim işini bırak ve büyük bir ajansta yaz dizileri için şansını dene,' diye fısıldardı. Böyle bir olayla karşılaşsaydım belki de sizin söylediklerinize inanabilirdim. Ancak ben, bunca insanın takdirini kazandığımı görerek, yeterince yetenekli olduğum kanısına varıyorum. Biliyorsunuz, kendi görünüşümüzü seçemiyoruz ve benim zorunlu görünüşüm de bu. Ve eğer söylediğiniz gibi, ortalama ya da ortalamanın altında bir tipe sahip olsaydım da -ki bu cümleleri hâlâ yanlış buluyorum- gerçek sanatla ilgilenen insanlar, yani buradaki herkes, hâlâ burada olurdu. Sergilenen şey ben değilim çünkü, resimlerim."