ARTIST (Devam Edilmeyecek)

XXI- Evade

Paul'e yaptığım rehberlikten çok büyük bir keyif alıyordum. Birlikte altı tabloyu incelemiştik ve kalanları incelemeye de devam ediyorduk. Varlığının bana huzur verdiğini, sorunlarımdan uzaklaşmamı sağladığını fark ettiğimden beri onunla daha çok vakit geçirmeye çalışır olmuştum.

"Sence sevgili Gustav bu resimde ne anlatmak istemiş olabilir?" diye sordu, sergi boyunca dolaşıp büyük tablolardan birinin önünde dururken. Ben de adımlarımı yavaşlattım ve durdum, gözlerim; uçurum kenarında duran yalnız, paltolu adamın üzerinde gezindi. "Çaresizlik," diye fısıldadım, sonra Paul'ün bakışlarından beni duymadığını anlayıp "Çaresizlik duygusunu işlemiş bu resimde." diye açıklama yaptım tekrar, bu defa yüksek sesle.

Paul'ün meraklı kahverengileri, büyük bir hızla yeşillerime kilitlendi. "Ee?"

Bir süre daha inceledim tabloyu, sonra istemsizce gülümsedim. "Aşk ve umut. Şuradaki kuşları görüyor musun, uçurum kenarındaki, ölmekte olan ağaca yuva yapmakta olan kuşlar. Aşkın sonsuzluğunu ve yaşamak için sarfedilen umudun asla öldürülmemesi gerektiğini vurguluyorlar."

Paul belirgin bir üzüntüyle iç çektiğinde elimi uzatıp koluna dokundum, bu tamamen istemsiz bir hareketti. "Hey, bir sorun mu var?"

"Hayır," diye mırıldandı yeniden eski, sevecen ifadesine dönerken. "Sadece, bazı zamanlar Gustav'ın iç dünyası beni fazlasıyla endişelendirebiliyor. Fazla kasvetli, anlayabiliyor musun? Bir gün uçurum kıyısındaki o ağaca, umudu simgeleyen kuşları çizmeyeceğinden korkuyorum."

Sertçe yutkundum, bakışlarım refleks olarak sağa döndü ve serginin öteki ucunda, potansiyel bir müşteriyle konuşmakta olan Walter'i buldu. Büyüleyici gülümsemesi gözlerinin kısılmasına sebep olmuş ve kenarlarını da hafifçe kırıştırmıştı, jölelenmiş saçları, alnına dökülmüş inatçı bir tutam haricinde kusursuz görünüyordu. Yüksek elmacık kemikleri, ışıklandırma ve gülüşünün etkisiyle iyice belirginleşmiş, izleyicilerine görsel bir şölen sunuyordu. Kemikli yüzünün her zerresine yayılmış tek bir duygu vardı: Zevk. İşinden zevk alıyordu. Hayattan zevk alıyordu.

Yoksa yanılıyor muyum? Bu tamamen optik bir yanılsama, gerçeğin üstünü örten sihirli değnek mi? Ayna karşısında saatlerce çalışılmış bir ifade mi?

"Ona... bir şey mi oldu?" diye sordum bir anda, kendime yöneltmek istediğim bu sorunun dudaklarımın arasından çıkması planladığım bir şey değildi. Paul arkasında birleştirdiği ellerini çözüp incelemekte olduğu tablodan uzaklaştı ve bana döndü, "Hayır, elbette." dedi nazik gülümsemesiyle. "Yalnızca... bilirsin, sanatçılar belirli zamanlarda arpacı kumrusu gibi düşünmeye, depresyona girmeye çok yatkın olurlar ve Gustav depresyonda değilken bile çekilmez bir herif, biliyorsun." Alaylı bir şekilde yaptığı eleştiriye gereğinden birkaç saniye daha fazla güldüm, çünkü o bu cümleyi kurmadan hemen önce yüzünde okuduğum anlık tereddüt beni endişelendirmişti, çaktırmamaya çalışıyordum.

Paul sonunda tablolardan birine odaklanıp gevezelik yapmaya başladığında, kendimi yeniden Walter'i izlerken yakaladım. Ancak şimdi, az önceki haliyle arasında büyük bir fark vardı. Kesinlikle bir tek kası bile gülme şeklini almamıştı, parmakları arasındaki içki bardağını, eklemlerini beyazlatacak kadar sıkıyordu ve ürkütücü derecede boş bakışlarını üzerime dikmişti. Ürperdim.

Elimin üzerinde hissettiğim başka bir el konsantrasyonumu bozdu, Walter'le kurduğum göz temasını anında kestim ve Paul'e baktım, kaşları havalanmıştı. "Sen iyi misin? Soru üstüne soru sordum ama hiçbirini cevaplamadın, ne zamandır orada put gibi dikiliyorsun?"

"Üzgünüm... dalmışım." diye mırıldandım, şimdiki odağım ise halen birleşik olan ellerimizdi, Paul bunu fark ettiğinde utangaç bir tavırla gülümsedi ancak tahmin ettiğimi yapıp elini benimkinin üzerinden çekmedi, aksine parmaklarını uzattı ve bileğime kadar sımsıkı kavradı. Tüm yumuşaklığıyla parlayan gözlerine baktığımda hoş bir şeyler söyleyeceğini anlamıştım, hızlanan nabzım eşliğinde sesini duymayı bekledim, ama bir başka ses, her ne diyecekse bunu kamufle etti.