Kol Mikaelson Fanfiction

κεφάλαιο 11

Μπήκαμε μέσα και είδαμε την Rebekah να κρατάει ένα μαχαίρι στο λαιμό της Madison. Είχα τρομάξει πολύ.

Sandra: Rebekah τι κάνεις;
Klaus: Άσε το μαχαίρι.
Rebekah: Αν αφήσω το μαχαίρι θα μπορώ να της πιω όλο το αίμα, θα πεθάνει και πιο γρήγορα αλλά λέω να μην λερώσω άρα θα κρατήσω μαχαίρι για να την σκοτώσω έτσι αντί να την δαγκώσω και να της πιω το αίμα.
Klaus: Rebekah είσαι σοβαρή, τι σου έκανε η κοπέλα;
Rebekah: Αυτή τίποτα εσύ όμως πολλά (είπε δείχνοντας με) και τώρα θα σου καταστρέψω την ζωή αρχίζοντας με τον φόνο της κολλητής σου.
Sandra: Άσε το μαχαίρι (είπα ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου)
Rebekah: Αυτό αποκλείεται (είπε καθώς με κοιτούσε με ένα σατανικό χαμόγελο)

Έτσι τέντωσα το χέρι και με την μαγεία μου έφυγε το μαχαίρι απ' τα χέρια της και ήρθε στα δικά μου. Μετά με τις μαγικές μου ικανότητες πάλι πήγα την Rebekah μακρυά απ' την Madison και της προκάλεσα πονοκέφαλο. Τότε έκανα νόημα στην Madison να φύγει απ' το δωμάτιο, αυτή υπάκουσε και έφυγε τρέχοντας. Αφού έφυγε άρχισα με τα μαγικά μου να την χτυπάω μέχρι που ο Klaus προσπάθησε να με σταματήσει όμως τέντωσα και το άλλο μου χέρι και με τις μαγικές μου ικανότητες του έσπασα τον λαιμό. Συνέχισα να επιτιθομαι με την μαγεία μου στην Rebekah όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει και τον Marcel να μου λέει " Sandra σταματά " και έτρεξε προς το μέρος μου πιάνοντας μου τα χέρια και με γύρισε να τον κοιτάξω τότε κατευθείαν σταμάτησα και άρχισα να κλαίω στην αγκαλιά του. Ύστερα φύγαμε απ' το δωμάτιο, κατεβήκαμε κατω, καθήσαμε στον καναπέ και άρχισα να του εξηγώ τι έγινε. Μετά από λίγη ώρα κατέβηκε κάτω ο Klaus μαζί με την Rebekah. Εγώ έσκυψα το κεφάλι μου κοιτώντας το πάτωμα ενώ αυτοί άνοιξαν την πόρτα για να φύγουν. H Rebekah βγήκε έξω αλλά ο Klaus σταμάτησε, ερχόταν προς το μέρος μου όμως ο Marcel το σταμάτησε.
Marcel:  Klaus καλύτερα να πηγαίνεις (είπε και εγνεψε)
Sandra: Συ... συγγνώμη (είπα χωρίς να τον κοιτάζω και ανέβηκα τρέχοντας στο δωμάτιο μου)

Marcel's P.O.V.

Klaus: Πες της να με πάρει τηλέφωνο (είπε και γύρισε για να φύγει)
Marcel: Εντάξει (είπα και ανέβηκα πάνω για να πάω στην Sandra). Sandra είσαι καλά; (ρώτησα αν και ήξερα ότι η ερώτηση που έκανα ήταν χαζή αφού φυσικά και δεν ήταν καλά)
Sandra: Έκανα κακό στον Klaus το καταλαβαίνεις στον Klaus (είπε κλαίγοντας)
Marcel: Έλα ηρέμησε (είπα και την αγκάλιασα)
Sandra: Δεν θα με συγχωρέσει ποτέ και με το δίκιο του.
Marcel:. Έλα μην κλαις θα δεις θα σε συγχωρέσει.
Sandra: Δεν το νομίζω (είπε και βγήκε απ' την αγκαλιά μου). Τουλάχιστον δεν έκανα κακό και σε εσένα. Αυτό δεν θα το συγχωρούσα ποτέ απ' τον εαυτό μου.
Marcel: Σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι τώρα. Θες να σε αφήσω να ξεκουραστεις (είπα και εγνεψε αρνητικά)
Sandra: Θέλω να μείνω μαζί σου (είπε και με αγκάλιασε). Θες να ξαπλώσουμε για να προσπαθήσω να κοιμηθώ κιολας έτσι ώστε μετά να είμαι κάπως καλύτερα;
Marcel: Ναι φυσικά (είπα και ξαπλώσαμε)