Kol Mikaelson Fanfiction

Κεφάλαιο 12

Μόλις έφτασα σπίτι είδα το Marcel να κάθεται στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση έτσι έτρεξα στην αγκαλιά του και ξάπλωσα δίπλα του αρχίζοντας να κλαίω.
Marcel: Sandra γιατί κλαίς;
Sandra: Μη μιλάς απλά αγκάλιασε με.( είπα και με αγκάλιασε ξανά)
Καθήσαμε για αρκετή ώρα αγκαλιά βλέποντας τηλεόραση χωρίς να μιλάμε μέχρι που με πήρε ο ύπνος.

Marcel's P.O.V.

Όταν είδα ότι την είχε πάρει ο ύπνος την σήκωσα στην αγκαλιά μου ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο της και την άφησα στο κρεβάτι της. Μετά  κατέβηκα κάτω και είδα τον Kol να κάθεται στον καναπέ.
Marcel: Εμ τι κάνεις (είπα χαμηλόφωνα)
Kol: Κάθομαι (ειπε μιλώντας δυνατά)
Marcel:  Κάνε ησυχία κοιμάται η Sandra.
Kol: Οου συγγνώμη.
Marcel: Τι θες εδώ;
Kol: Να μιλήσω στην Sandra
Marcel: Γιατί;
Kol:  Να μη σε νοιάζει.
Marcel: Άκου τι θα σου πω και μη το ξεχάσεις ΠΟΤΕ.
Kol: Τιι (είπε γελώντας λίγο)
Marcel: Αν τυχών ξανα πληγώσεις εσύ ή οικογένεια σου την Sandra θα σας σκοτώσω όλους.
Kol: Ακόμα και την Rebekah με τον Klaus;
Marcel: Ε; Ν... Ναι.... Ναι ακόμα και... Και αυτούς.
Kol: Καλά σίγουρα. Αα πάντως θα περιμένω... Εννοώ μέχρι να ξυπνήσει η Sandra θα περιμένω εδώ κάτω και δεν θα κάνω φασαρία θα είμαι καλό παιδί (είπε γελώντας πάλι)
Marcel: Αχ σταμάτα να γελάς γίνεσαι ακόμα πιο σπαστικός απ' ότι είσαι.
Kol: Χα αστειάκι (είπε με μια ξυνή φάτσα)
Sandra: Marcel οποιος και να ήρθε διώξτον σε παρακαλώ (είπε φωνάζοντας και ακουγόταν στη φωνή της ότι έκλαιγε)
Marcel: Εντάξει ξανά κοιμήσου εσύ (ειπα και εγώ φωνάζοντάς για να με ακούσει). Την άκουσες φύγε.
Kol: Κλαίει;
Marcel: Απ' το πρωί δεν σταμάτησε πριν βέβαια ηρέμησε λίγο που βλέπαμε μια ταινία και κοιμήθηκε. Απ' ότι φαίνεται ξανά άρχισε να κλαίει οπότε φύγε λίγο για να την ηρεμήσω.
Kol: Όχι θέλω να την δω.
Marcel: Είπα όχι (είπα και τον έσπρωξα)
Kol: Χέστηκα τι λες. (είπε και αρχίσαμε να πλακωνόμαστε. Είχαν γίνει τα μάτια μας κόκκινα, βγήκαν οι κυνόδοντες μας και φαινόταν οι φλέβες μας κάτω από τα μάτια)
Marcel: Στοπ (είπα και έκανα ένα βήμα πίσω)
Kol: Γιατί δεν μπορείς να με νικήσεις;
Marcel: Kol πραγματικά πότε θα μεγαλώσεις;
Kol: Τι εννοείς να μεγαλώσω είμαι πολύ πιο μεγάλος από εσένα.
Marcel: Μπορεί να είσαι 1033 χρονών αλλά στα μυαλό είσαι σαν 7χρονο.
Kol: Αη παραταμας ρε Marcel. (Είπε και με την υπερταχύτητα του έτρεξε προς το δωμάτιο της Sandra)
Marcel: Συγγνώμη δεν τον πρόλαβα
Sandra: Δεν πειράζει (είπε και σκούπισε τα δάκρυα της)
Kol: Sandra γιατί κλαις;
Sandra: Να μην σε νοιάζει.
Kol: Έλα τώρα ξέρεις ότι με νοιάζει πολύ και δεν θα σε αφήσω ήσυχη μέχρι να μου πεις.
Sandra: Καλαα (είπε ξεφυσοντας)
Marcel: Εμ εγώ να κάτσω μαζί σας ή να φύγω.
Kol: Να φύγεις
Sandra: Να κάτσεις (είπαμε ταυτόχρονα μαζί)
Marcel: Τελικά να κάτσω ή να φύγω;
Sandra: Καλά πήγαινε και αν γίνει τίποτα θα σε φωνάξω.
Kol: Σαν τι να γίνει δηλαδή (είπε με ένα πονηρό βλέμμα αλλά εμείς δεν του δώσαμε σημάδια και συνεχίσαμε να μιλάμε)
Marcel: Εντάξει θα είμαι κάτω. Και θα ακούω τα πάντα (είπα και με δύο δάχτυλα έδειξα πρώτα τα μάτια και μετά του Kol)
Kol: Πω ηρέμησε δεν πρόκειται να την πειράξω.
Marcel: Δεν το ξέρω. Τέλος πάντων πάω. Γεια σας.
Sandra: Γειαα

Sandra's P.O.V.

Kol: Άντε επιτέλους έφυγε.
Sandra: Το προσπερναω αυτό το σχόλιο και συνεχίζω.  Γιατί ήρθες;
Kol: Γιατί ήθελα να σε δω.
Sandra: Ωραία με είδες φύγε.
Kol: Sandra σε παρακαλώ άφησε με να σου μιλήσω.
Sandra: Kol δεν θέλω να σου κάνω κακό... ειδικά εσένα.
Kol: Δεν θα μου κάνεις πιστεύω σε σένα και πιστεύω ότι μπορείς να το πολεμισεις. ( Είπε και μου έπιασε τα χέρια)
Sandra: Kol το ξέρω ότι δεν είναι σωστό αυτό που θα κάνω τώρα αλλά δεν μπορώ άλλο (Είπα και τον φίλησα απαλά στο στόμα όμως αμέσως τραβήχτηκα). Συγγνώμη (είπα και έσκυψα το κεφάλι)
Kol: Δεν περάζει. Μου άρεσε που το έκανες αυτό ( είπε και με το δάχτυλο του μου σήκωσε το κεφάλι για να τον κοιτάξω). Το ξέρεις ότι είσαι πολύ όμορφη όταν κοκκινίζεις; (μου είπε και νομίζω πως κοκκινησα ακόμα περισσότερο)
Sandra: Kol πραγματικά αρχίζω να έχω αισθήματα για σένα αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον Klaus.
Kol: Μα έχετε χωρίσει και επίσης σήμερα ήρθε η Caroline.
Sandra: Ποια είναι αυτή και τι σχέση έχει το ότι ήρθε με εμένα και τον Klaus;
Kol: Οου δεν ξέρεις;
Sandra: Θα έπρεπε;
Kol: Όχι τίποτα ξέχνα το.
Sandra: Kol πες μου (είπε με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής μου και έσφιξα τις γροθιές μου δυνατά)
Kol: Συγγνώμη Sandra αλλά δεν μπορώ να σου πω.
Sandra: Γιατί γαμωτο μου ποια επιτέλους είναι αυτή η Caroline και τι έχει κάνει με τον Klaus που δεν πρέπει να μάθω εγώ; (Είπα και με τις μαγικές μου ικανότητες τον σήκωσα απ'το κρεβάτι και τον αριξα με δύναμη στον τοίχο)
Kol: Sandra ηρέμησε θα σου πω. (Είπε και τότε εγώ τσίριξα δυνατά και έσπασαν τα πάντα στο δωμάτιο)
Marcel: Sandra πάρε βαθιές ανάσες και προσπάθησε να ηρεμήσεις (είπε και με την μαγεία μου τον έριξα και αυτόν με δύναμη στον τοίχο και τότε έπεσα κάτω λιπόθυμη)