Kol Mikaelson Fanfiction

Κεφάλαιο 19

Όταν ξύπνησα κοίταξα γύρω και κατάλαβα ότι ήμουν στο δωμάτιο μου. Πήγα να σηκωθώ όμως μόλις το φως του ήλιου ακούμπησε το δέρμα ένιωθα να καίγομαι, έτσι τραβήχτηκα αμέσως ακυμπωντας την πλάτη μου στην ντουλάπα αφού μόνο εκεί έχει σκιά. Προσπάθησα με την μαγεία να ανοίξω την πόρτα αλλά τίποτα. Ξανά προσπάθησα όμως πάλι τα ίδια αποτελέσματα είχα. Άνοιξα γρήγορα την πόρτα και έτρεξα προς την σκαλα και έκατσα εκεί αφού εκεί έχει ίσιο. Αφού ηρέμησα κάθισα και σκέφτηκα τι έγινε χθες το βράδυ.

Οχι δεν... δεν μπορεί είμαι βρι... Βρικόλακας.

Φωναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα τον Marcel και αυτός λόγω τις υπερταχυτητας του έφτασε μέσα σε κλάσματα δευτερολεπτου δίπλα μου.

Sandra: Marcel θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά.
Marcel: Εντάξει
Sandra: Είμαι βα...βαμπιρ;
Marcel: Ν...ναι (λέει με σκυμμένο κεφάλι)
Sandra: Και δηλαδή εγώ τώρα δεν είμαι πια μάγισσα;
Marcel: Πολύ φοβάμαι πως όχι.
Sandra: Μα τι ρωτάω και εγώ φυσικά και δεν θα ήμουν, αφού πριν που προσπάθησα να χρησιμοποιήσω την μαγεία μου δεν τα κατάφερα γιατί ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΠΙΑ (είπα και άρχισα να κλαίω)
Marcel: Σσσ ηρέμησε όλα καλά θα πάνε (είπε και με αγκάλιασε)
Sandra: Όχι Marcel τίποτα δεν θα πάει καλά, το ακούς ΤΊΠΟΤΑ. ΕΓΩ ΠΛΕΟΝ ΕΊΜΑΙ ΒΡΙΚΌΛΑΚΑΣ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΗ. ΤΟ ΑΚΟΥΣ ΝΕΚΡΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΠΛΈΟΝ ΚΥΝΗΓΟΣ ΑΦΟΥ ΕΓΩ Η ΊΔΙΑ ΘΑ ΠΊΝΩ ΤΟ ΑΊΜΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΏΠΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΌΤΕΡΟ ΕΧΩ ΧΆΣΕΙ ΤΗΝ ΜΑΓΕΊΑ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΠΛΈΟΝ ΜΆΓΙΣΣΑ (φώναξα και άρχισα να κλαίω με λυγμούς) Ο... ΟΠΟΤΕ ΜΗΝ Μ... ΜΟΥ ΛΕ... ΛΕΣ ΕΜ... ΕΜΕ... ΕΜΈΝΑ ΟΤΙ ΟΛΑ ΘΑ... ΘΑ ΠΆΝΕ ΚΑ... ΚΑΛΑ. ΤΊΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΆΕΙ ΚΑΛΆ. (συνέχισα να φωνάζω και τότε άρχισα να πεινάω πολυ)
Marcel: Προσπάθησε να ηρεμήσεις Sandra. Το συναίσθηματα σου έχουν αλλάξει τώρα που είσαι βαμπίρ και είσαι ακόμα στην αλλαγή.
Sandra: Παράτα με πεινάω. Φέρε μου κάτι να φάω. (είπα και μου έφερε να φάω δύο μεγάλα κομμάτια κέικ)
Marcel: Πάρε αν και δεν θα χορτάσεις. Πρέπει να πιεις αίμα. (είπε και γουρλωσα τα μάτια μου)
Sandra: Αυτό αποκλείεται (λέω τρώγοντας). Είδες δεν πεινάω τώρα μου έφτασαν αυτά τα δυο κομμάτια κέικ. (είπα και ανασήκωσε τους ώμους του)
Marcel: Εντάξει τότε. Πάω να κλείσω τις κουρτίνες για να μπορεις να κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι (είπε και έφυγε)

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα πεινάω αλλά δεν θέλω να του το πω. Ευτυχώς είμαι καλή στα ψέματα και δεν με κατάλαβε. Τόσο πολύ δεν έχω ξανά πεινάσει ποτέ στη ζωή μου, αλλά θα αντέξω να μην φάω. Ελπίζω!

Marcel: Sandra έλα κάτω (φώναξε βγάζοντας με από τις σκέψεις μου)
Sandra: Τώρα (του απάντησα και κατέβηκα κάτω). Α ωραία έκλεισες τις κουρτίν- Kol?
Kol:  Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω
Sandra: Όχι χαίρομαι απλά... Πως και από δω;
Kol: Αλήθεια τώρα έμαθα ότι ο Damon σε σκότωσε και νομίζεις ότι δεν θα ερχόμουν;
Sandra: Όχι δεν είπα αυτό απλα...  Κάτσε Damon είπες;
Kol: Ναι γιατί;
Sandra: Α τον μαλακα (είπα και έκατσα στον καναπέ)
Marcel & Kol: Γιατί τι έγινε;
Sandra: Τον Damon τον είχα βοηθήσει να μην πεθάνει. Ήταν ο μόνος βρικόλακας που σκότωνε ανθρώπους για να πιει το αίμα τους εκτός από εσάς που δεν προσπάθησα να σκοτώσω. Ήταν κολλητός μου μέχρι που...

Flashback... (Πριν από 1 χρόνο)

Damon: Sandra βγαίνω
Sandra: Οκευ (είπα και έφυγε)

Έκατσα στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη βλέποντας μια ταινία. Μόλις τελείωσε πήρα το κινητό μου με τα ακουστικά μου για να ακούσω μουσική. Κάποια στιγμή καθώς άκουγα μουσική πήρα τι κινητό στο χέρια μου και είδα ότι έχει πάει 1:30 τα μεσάνυχτα και ο Damon ακόμα δεν έχει γυρίσει. Έχουν περάσει τρεις ώρες από τότε που έφυγε τι κάνει τόση ώρα "σκέφτηκα ". Έκατσα για κάνα τέταρτο ακόμη ξαπλωμένη στο κρεβάτι περιμένοντας να έρθει ο Damon αλλά τίποτα άφαντος. Τον πήρα τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωσε τον ξανά πήρα αλλά πάλι τα ίδια. Έτσι σηκώθηκα από ΤΚ κρεβάτι πήρα έναν χάρτη μια χτένα του Damon και κάποια κεριά και άρχισα να κάνω ένα ξόρκι εντοπισμού για βρω που είναι. Αφού είδα που είναι ντύθηκα εφόσον ήμουν με τις πιτζάμες, πήρα την μηχανή μου και πήγα εκεί που ήταν. Στο λύκειο μου. Μα καλά τι κάνει εδώ "σκέφτηκα " Όταν έφτασα κατέβηκα από την μηχανή και κοίταξα γύρω από το λύκειο για να τον βρω. Τον είδα να έχει μια γυναίκα κολλημένη στον τοίχο και να τις φιλάει τον λαιμό. Πλησίασα λίγο ακόμη και κατάλαβα ότι δεν την φιλούσε αλλά της έπινε το αίμα. Πλησίασα ακόμα περισσότερο και με αυτό που είδα συγκλονιστικα. Η γυναίκα της οποίας έπινε το αίμα ήταν η μητέρα μου. Όταν το κατάλαβα  έτρεξα κοντά τους και με την μαγεία μου τον απομάκρυνα από την μαμά μου και του έσπασα τον λαιμό. Αυτός έπεσε κάτω λιπόθυμος αφού δεν μπορεί να πεθάνει βασικά είναι ήδη νεκρός αλλά δεν φαίνεται γιατί είναι και ζωντανός κάπως. Τέλος πάντων καταλάβατε. Πήγα γρήγορα στην μαμά μου βάζοντας το κεφάλι της στα πόδια μου αφού ήταν ήδη πεσμένη στο πάτωμα. Κοίταξα με τα χέρι μου τον σφυγμό της αλλά δεν υπήρχε, ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος της για να ακούσω την καρδιά της αλλά δεν ακουγόταν τίποτα. Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν νεκρή. Έτσι κλαίγοντας προσπάθησα να την επαναφέρω στην ζωή κάνοντας ένα ξόρκι αλλά δεν τα κατάφερα. Ξανά προσπάθησα αλλά πάλι τα ίδια. Πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά μου και του είπα να έρθει γρήγορα στο λύκειο χωρίς να του πω τίποτα αλλο. Όταν ήρθε κατάλαβε αμέσως τι έχει γίνει και με πήρε αγκαλιά.

Liam: Ηρέμησε δεν θα ήθελε η μητέρα σου να σε βλέπει να κλαις.
Sandra: Μπαμπά έφυγε (είπα κλαίγοντας) δεν μπόρεσα να την σώσω (είπα και τον έσφιξα ακόμα περισσότερο στην αγκαλιά μου)
Liam: Σσς ηρέμησε αγάπη μου δεν φταις εσύ.
Sandra: Όχι εγώ φταίω που τον εμπιστεύτηκα.

End flashback...

Marcel: Δηλαδή αυτός σκότωσε την μητέρα σου;
Sandra: Ναι και δεν είναι μόνο αυτό. Μόλις ξύπνησε ήρθε και μου είπε ότι όλο αυτό το καιρό που κάναμε παρέα προσποιούνταν. Το έκανε μόνο και μόνο για να μην την σκοτώσω, γιατί ήξερε ότι αν σκότωνε την μάνα μου δεν θα μπορούσα να τον σκοτώσω γιατί όταν τον έβλεπα μου θυμίζει αυτήν και όταν πήγαινα να τον χτυπήσω μου ερχόταν πάντα στο μυαλό εκείνη η βραδιά και έτσι ποτέ δεν κατάφερα να τον σκοτώσω. (είπα χωρίς να σταματήσω να κλαίω)
Kol: Λυπάμαι (είπε και με αγκάλιασε)