Kol Mikaelson Fanfiction

Κεφάλαιο 2

Οι ώρες στο σχολείο πέρασαν γρήγορα. Μόλις τελειώσαμε και βγήκαμε έξω για να φύγουμε είδαμε τον Klaus.
Sandra: Klaus?
Klaus: Γεια σου και σε σένα Sandra.
Sandra: Τι κάνεις εδώ;
Klaus: Ήρθα γιατί πρέπει να μιλήσουμε.
Sandra: Δεν έχουμε να πούμε κάτι.
Klaus: Είπα πρέπει να μιλήσουμε. Πάμε λίγο στο πάρκο.
Sandra: Καλαα. Madison πήγαινε σπίτι και θα έρθω σε λίγο.
Madison: Οκευ. Γεια σας.
Klaus & Sandra: Γεια (είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα και κοιταχτήκαμε)
Klaus: Sandra γιατί δαγκωσες τον αδελφό μου;
Sandra: Αα γι'αυτό θες να μιλήσουμε; Έπρεπε να το φανταστώ. Πρώτον στο μπαρ πήγε να με δαγκώσει, ε δεν θα καθόμουν και με σταυρωμένα τα χέρια.
Klaus: Οκευυ γι'αυτό έχεις δίκαιο καλά του έκανες. Όμως σήμερα το πρωί γιατί; ( Μου είπε με ανεβασμένο λίγο τον τόνο της φωνής του)
Sandra: Γιατί Klaus ήρθε σπίτι μου σήμερα ( Του είπα φωνάζοντας)
Klaus: Ναι αλλά δεν μπορούσε να μπει, κάποια στιγμή θα βαριόταν και θα έφευγε.( Μου είπε και αυτός φωνάζοντας)
Τώρα φωνάζαμε και οι δύο.
Sandra: Ναι Klaus όμως εμείς δεν μπορούσαμε να βγούμε. Ήξερε ότι σήμερα είχαμε μάθημα και ότι θα αναγκαζομασταν να φύγουμε απ'το σπίτι. Γιατί νομίζεις ήρθε εκείνη την ώρα;
Klaus: Ναι όμως δεν χρειαζόταν να τον δαγκώσεις.
Sandra: Ξέρεις πως είναι να γίνεσαι λύκος. Πόσο πονάς σε όλο σου το σώμα μέχρι να γίνεις. Νομίζεις ήθελα; ( Είπα ξεφυσοντας)
Klaus: Ναι οκευ σε καταλαβαίνω, ξέρω πόσο πονάει. Αλλά....( Πήγε να μιλήσει αλλά τον διέκοψα)
Sandra: Καλύτερα να φεύγω δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε. ( Είπα και γύρισα να φύγω)
Μετά γύρισα κατευθείαν στον Klaus και πήγα να τον φιλήσω. Τραβήχτηκα κατευθείαν όμως.
Sandra: Συγγνώμη. ( Του είπα και γύρισα να φύγω πάλι)
Klaus: Sandra περίμενε!
Γύρισα και τον κοίταξα με απορία.
Klaus: Εγώ συγγνώμη. Συγγνώμη που σε στεναχωρησα τόσο όταν χωρίσαμε, συγγνώμη που σου φώναξα πριν. Συγγνώμη για όλα.
Sandra: Klaus.... δεν πειράζει αλήθεια
Klaus: Όχι Sandra πειράζει, γιατί δεν θέλω να σε στεναχωρώ. Δεν ξέρω όμως τι μου συμβαίνει κάποιες φορές και σου φωνάζω χωρίς να θέλω. Σ'αγαπώ Sandra.
Sandra: Και γω σ'αγαπώ. (Του είπα και πήγα να τον αγκαλιάσω, ανταποκρίθηκε και με αγκάλιασε)
Klaus: Θα ήθελες να.... προσπαθήσουμε να είμαστε μαζί ξανά;
Sandra: Ναιι ( του είπα χαμογελώντας και μου χαμογέλασε και αυτός). Συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω τώρα, τα λέμε μετά.
Klaus: Ναι οκευ πήγαινε θα μιλήσουμε μετα.

Ανέβηκα στη μηχανή μου και έφυγα. Ξεκίνησα για να πάω στο σπίτι , αλλά μετά σκέφτηκα να πάω στο σπίτι του Klaus για να βοηθήσω τον Kol. Μόλις έφτασα κατέβηκα απ'την μηχανή μου και πήγα να χτυπήσω το κουδούνι.
Rebekah: Τι θες εδώ; Μετά από όσα έκανες στο Kol και στον Klaus τολμάς να έρχεσαι σπίτι μας; Έχεις το θράσος και έρχεσαι εδώ;
Sandra: Ηρέμησε Rebekah ήρθα να βοηθήσω τον Kol. (Της είπα, μπήκα μέσα και ανέβαινα τα σκαλιά για να πάω στο δωμάτιο του Kol)
Rebekah: Ναι φυσικά πέρασε Sandra( μου είπε ειρωνικά)
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο.
Kol: Madelaine?
Sandra: Όχι Kol η Sandra είμαι.
Kol: Madelaine συγγνώμη για όλα, δεν έπρεπε να σου φερθώ ετσι. Εγώ φταίω που πέθανες. Σ'αγαπώ.
Sandra: Rebekah θα ξεκινήσω το ξόρκι.
Rebekah: Εντάξει κάνε γρήγορα. Σε λίγο θα έρθει ο Klaus και δεν πρέπει να σε δω εδώ.
Sandra: vismatos ......
Rebekah: Τελείωσες;
Sandra: Ναι. Σε 2 λεπτά θα πρέπει να έχει ξυπνήσει ( και κατευθείαν ξύπνησε) ή και λιγότερο.
Rebekah: Kol είσαι εντάξει τώρα;
Kol: Ναι. Τι κάνει αυτή εδω; Φύγε απ'το δωμάτιο μου ή καλύτερα απ'το σπίτι.
Sandra: Rebekah μπορείς να φύγεις λίγο θέλω να μιλήσω στον Kol.
Rebekah: Όχι πολύ έκατσες στο σπίτι μου.
Sandra: Rebekah
Rebekah: Καλά καλά για λίγο όμως
( Είπε και έκλεισε δυνατά την πόρτα)
Sandra: Kol ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη και γι'αυτό έκανα και το ξόρκι απλά... ξέρεις... κυνηγός βρικολάκων είμαι και τουλάχιστον σε άφησα να ζήσεις. ( Είπα και γελάσαμε και οι δύο)
Kol: Καλά οκευ δεν πειράζει αλλά δεν χρειαζόταν να με δαγκώσεις κιόλας. Α τώρα που είπα να με δαγκώσεις από ποτέ είσαι εσύ λυκάνθρωπος;
Sandra: Από πάντα.
Kol: Δεν το ήξερα νόμιζα μόνο μάγισσα είσαι. Τέλος πάντων θέλω και εγώ να σου ζητήσω συγγνώμη που πήγα να σε δαγκώσω αλλά απ'την πείνα μου δεν κατάλαβα ότι ήσουν εσύ.
Sandra: Εντάξει δεν πειράζει (του είπα και τον αγκάλιασα). Καλύτερα να φεύγω εγώ.
Kol: Οκευ γειαα
Sandra: Γειαα
Μόλις άνοιξα την πόρτα και πήγα να βγω απ'το δωμάτιο έπεσα πάνω στον Elijah.
Sandra: Ωχ συγγνώμη.... Elijah?
Elijah: Γεια σου και σένα.
Sandra: Τι κάνεις εδώ;
Elijah: Εμ τα τελευταία 1000+ χρόνια είναι το σπίτι μου εδώ ( μου είπε γελώντας)
Sandra: Ναι το ξέρω, εννοώ νόμιζα ότι είχες φύγει.
Elijah: Είχα όπως είπες.
Sandra: Πότε γύρισες;
Elijah: Έχω λίγες μέρες.
Sandra: Αα ωραία. Πρέπει να φύγω τα λέμε
Elijah: Γιατί δεν κάθεσαι να φας μαζί μας;
Sandra: Εμ καλύτερα να φύγω μην σας ενοχλώ, θα με περιμένει και η Madison στο σπίτι
Elijah: Madison?
Elijah: Η συγκάτοικος μου μένουμε μαζί αφού είμαστε μαζί και στο πανεπιστήμιο. Της είχα πει ότι θα πάω σπίτι οπότε με περιμένει.
Elijah: Αα τότε γιατί δεν την παίρνεις τηλέφωνο να έρθει και αυτή;
Rebekah: Όχι πολύ έκατσες. Φύγε τώρα
Sandra: Ναι Rebekah αυτό έλεγα στον Elijah ότι φεύγω, μην σας ενοχλώ κιόλας.
Rebekah: Άντε τότε φύγε.
Elijah: Rebekah
Sandra: Όχι εντάξει Elijah δεν πειράζει, καλά λέει η Rebekah πρέπει να φύγω.
Rebekah: Είδες το λέει και η ίδια. Ωχ ( ακούστηκε η πόρτα να ανοίγει) ο Klaus. Μπες γρήγορα στο δωμάτιο του Kol δεν πρέπει να σε δει εδω.
Sandra: Αν μπω στο δωμάτιο του Kol θα με δει γιατί θα έρθει να δει πως είναι ο Kol αλλά και πάλι δεν χρειάζεται να κρυφτώ.
Klaus: Sandra τι κάνεις εδώ;
Sandra: Ήρθα να βοηθήσω τον Kol. Είναι μια χαρά τώρα.
Klaus: Εντάξει θα κάτσεις μαζί μας ή θα φύγεις;
Sandra: Θα φύγω με περιμένει η Madison
Klaus: Madison?
Sandra: Η κοπέλα που είδες πριν.
Klaus: Αα ναι. Εντάξει τότε.( Είπε και με αγκάλιασε) Τα λέμε.
Sandra: Ναι. Γεια σας.
Rebekah: Τι γίνετε εδώ ( λέει ψιθυριστά η Rebekah στον Elijah)
Elijah: Μη μιλάς. Μάλλον πριν που συναντήθηκαν τα βρήκαν.
Rebekah: Καλά αφού όπως φαίνεται τα βρήκατε θα μας βοηθήσεις σε κάτι.
Klaus: Rebekah όχι
Rebekah: Έλα βρε Klaus αφού τα βρήκατε είναι πάλι μέλος της οικογένειας μας. ( Είπε με ένα ξινό βλέμμα) Θα μας βοηθήσεις θες δεν θες.
Sandra: Εμ sorry αλλά το ότι είμαστε πάλι μαζί με τον Klaus δεν σημαίνει ότι θα σας βοηθάω σε ότι θέλετε με λίγα λόγια δεν θα είμαι δούλα σας.
Rebekah: Κάτσε κάτσε τι είστε; ( Ρωτάει η Rebekah με απορία)
Elijah: Ζευγάρι Rebekah. Ωραία χαίρομαι για εσάς.
Klaus: Ευχαριστούμε Elijah. Sandra θες να σε πάω εγώ σπίτι;
Sandra: Όχι θα πάω μόνη μου έτσι και αλλιώς έχω έρθει με την μηχανή.
Klaus: Α εντάξει τα λέμε τότε.
Sandra: Ναι. Γεια σας και πάλι.

Μόλις έφτασα σπίτι η Madison ήταν στην κουζίνα και έτρωγε.
Madison: Άντε που ήσουν τόσες ώρες; Είσαι καλά;
Sandra: Ναι ηρέμησε Madison μια χαρά είμαι. Τα βρήκα και με τον Klaus.
Madison: Κάτσε τόσες ώρες μιλούσες με τον Klaus;
Sandra: Όχι σπίτι του ήμουν
Madison: Που ήσουν; Πας καλά κοπέλα μου μετά από ότι έκανες στον Kol πηγές σπίτι του, θέλω να σου θυμίσω ότι κανένας από εκείνο το σπίτι δεν σε συμπαθεί.
Sandra: Τα βρήκα και με τον Kol και επίσης ο Elijah μια χαρά μου φέρεται.
Madison: Η Rebekah?
Sandra: Η Rebekah αν πέθαινα πάρτι θα έκανε.( είπα και γελάσαμε).
Madison: Χαχα
Sandra: Τέλος πάντων εγώ πάω πάνω για να αλλάξω ρούχα και θα έρθω σε λίγο για να φάω.
Μόλις ανέβηκα πάνω, άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και είδα....

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Γεια σας παιδιά αυτό είναι το δεύτερο κεφάλαιο ελπίζω να σας αρέσει.
Πως σας φάνηκε που ο Klaus με την Sandra τα ξανά έφτιαξαν;
H Rebekah θα συμπαθήσει την Sandra;
Τι πιστεύετε ότι είδε η Sandra όταν μπήκε στο δωμάτιο της;

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~