Fall Inlove with Mr.Bully

Prologue

FLASH BACK

I was walking thru the campus when I notice everyone's eye's are on me. I don't know why. May dumi ba ako sa mukha? Kasi sa totoo lang, naiilang ako.. Pakiramdam ko isa akong malaking kasalanan na iniluwa sa mundong ito.

Well, on the other hand, I'm happy. Because today is a special day. November 26, 2008.. ang araw kung saan kami unang nagkakilala. November 26 din ang araw ng kaarawan niya. It was his birthday. At plano kung bigyan siya ng regalo.

I have his gift on me today. It was a box of shoe. I know its common. But this gift I was holding into is.. especial. It has my name and his name on it. Hindi lang don. Pinalagyan ko narin ng couple cartoon. Maliit siya kaya maganda siya tignan, maganda siyang pagmasdan.

Kararating nga lang nito kahapon na binili ko pa online. Nag effort talaga akong hanapin ang website nila para magpa customize, to give love. I'm hoping he would love it. Really.

Alam ng magulang ko na boyfriend ko si jasper. They're happy, but, they're not closed. Of course, as a parent they'd be worried na baka saktan lang ako ng lalaking minahal ko ngayon. But what can I do? I love him, with all my heart. Sabi nga nila, love contains pain, that love, will never grow without pain. Handa naman akong masaktan pero ang di ko kaya ay yong mawala siya, just because of a girl. That's a diffent kind of pain that I can't risk.

Jasper is too sweet and loving person that I met. Eversince we've been together, wala siyang ibang ginawa kundi maging mabuti sa'kin. Gwapo siya, maraming babae nagkakandarapa sa kaniya, idagdag nalang natin yong pagiging mayaman at talino niya- lahat nalang yata nasa kaniya na. And he still chose me. So I know deep in my heart, hindi niya ako kayang saktan. Sana.

"Uhm excuse me?" kinalabit ko ang isa sa mga kaklase ko. Kararating ko lang sa classroom at bag lang ni jasper ang naabutan ko. Kaya baka may alam sila kung nasan siya. "Nakita niyo ba si jasper?"

Nagkatinginan sila't tinaasan ako ng kilay. Pero sumagot din naman sila ng 'hindi'.

"Bantayan mo kasi yang boyfriend mo. Baka kung saan-saan na 'yon kumakapit." sabay silang tumawa pero ngumiwi lang ako at umalis.

San ka naba kasi..

Lumabas nalang ako sa classroom. Iniwan ko lang yong bag, pero yong sapatos dala-dala ko parin. Sana lang talaga, sakto ang sukat nito sa paa niya. Dahil kung hindi, hindi ko na alam kung kanino ibibigay. Ayuko rin namang itapon kasi sayang.

"Hinahanap mo si jasper?" natigil ako sa paglalakad ng makarinig ng boses.

"Oo eh, nakita mo ba siya?" tumango siya.

"He was walking downstairs, papunta yata ng lockers." nakaramdam ako ng tuwa sa sinabi niya. Nagpasalamat ako bago nagpaalam. Mukhang nagmamadali din naman siya kaya hindi na kami nag-usap ng matagal.

While walking downstairs, napansin ko ang bracelet ng isang babae. Pamilyar sakin 'to pero hindi ko matandaan kung kanino. Dibali, sakin nalang muna. Ibibigay ko rin naman 'to pag may naghahanap.

*Blag!*

"What is that?" I whispered to myself. I swear I heard a noice. "Jasper?" mabilis kung nilagay sa bulsa ko ang bracelet at patakbong bumaba.

Tumingin ako kaliwa't kanan pero wala namang tao. Am I just hallucinating? Wait no- actually its true. May tao nga. Kalalabas lang niya sa isang kwarto, and he was with a girl. Hindi ko sila mamukhaan pareho dahil naka talikod. But they're both familiar.