𝐊𝐀𝐑𝐀𝐍𝐋𝐈𝐊 𝐌𝐄𝐋𝐄𝐙「ᴛᴏᴍ ᴍ. ʀɪᴅᴅʟᴇ」

30

"Bakanlık için daha çok erken!" dedi Bianca öfkeyle. "Hogwarts'ı yeni ele geçirdik, Bakanlık için savaşmaya hazır değiliz."

"Leydim saygısızlık olmasın, Bakanlık şu an bizden korkuyor. Daha iyi olmaz mı?" Lestrange ailesinin küçük üyesine göz devirdi. "Bizden korktukları için güvenlikleri arttırdılar ve savaşa hazırlar. Bunu istemiyoruz, hazırlıklı olmadıkları bir anı yakalamamız lazım."

"Hera haklı." dedi Tom karısına bakarak. "En doğrusu bu. Şu an saldırırsak Bakanlık düşer ama fazla hırpalanırız. Hazırlıksız oldukları anı yakalamak lazım."

Bianca gülümsedi kocasına. "Yani şu anlık büyük işlere karışmayalım diyorsunuz lordum. Hogwarts'ın düzenlenmesi için ne yapacaksınız?"

Tom geri yaslandı. "Çok dokunmak istemiyorum. Yalnızca bizim olan bir bölge olması önemli. Müdürlüğe Joseph Lestrange atandı. Öğretmenler tekrardan düzenlendi. Onun dışında Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersi kaldırılıp Karanlık Sanatlar oldu."

Hogwarts artık onların olduğu için önlerinde hiçbir şey duramazdı. Dumbledore dışında kimseden korkmazdı Tom ve şimdi o adam da öldüğüne göre onların zaferine kimse engel olamayacaktı.

¬

3 KASIM 1959

"Orion'un karısı Walburga doğum yapmış!" Dorea'nın mektubunu kenara bırakıp kocasına seslendi.

"İlk çocuktu değil mi?" Tom, Gelecek Postası'ndan başını kaldırmadan sormuştu. "Cinsiyeti neymiş?"

"Erkek!" Bianca elindeki fotoğrafı Tom'a uzattı, ilgilenmediğini bilmesine rağmen kendi hatırı için ilgileniyormuş gibi yapıyordu ve bu hoşuna gidiyordu Bianca'nın.

"Sevimli bir bebek. Orion'a benziyor." dedi ilgisizce ve karısına geri verdi fotoğrafı.

"Orion beni görmek istiyormuş, ziyarete gidelim mi bugün?" Tom omuz silkti. "Kendini iyi hissediyorsan elbette gideriz."

"Alt tarafı hamileyim Bay Riddle, ölüyor değilim." Tom gülerek sevgilisinin bileğinden tuttu ve onu koltuğa oturttu. Eli kadının şişik karnında dolaşıyordu. "Dokuz aylık hamile gibisin."

"Oh, kilolu olduğumu zaten biliyordum şu an içime su serptin." Yüzünü ekşitti. Beş aylık olmasına rağmen ayaklarını göremez hale gelmişti ve bu hoşuna gitmiyordu. Tom her seferinde ona ne kadar güzel gözüktüğünü söylese de inanamıyordu işte, yalan gibiydi sanki.

"İkiz bebekler olduğu için böyle ışığım, sen de biliyorsun. Onlar doğunca yine mükemmel vücuduna kavuşacaksın."

Tom'a sırıttı ve dudaklarına öpücük kondurdu. "Beni hala çekici buluyor musun?"

"Sana ne zaman dokunsam bebeklerden biri beni tekmeliyor, havaya giremeden çıkıyorum maalesef." Bianca kıkırdadı. "Muhtemelen erkek olandan tekme yiyorsun."

"Sağ kolumun yaptığına da bir bak hele!" dedi yalandan bir öfkeyle. Bianca kaşlarını çatarak kocasının dudaklarını parmaklarının arasına kıstırdı. "Hani sağ kolun bendim?"

Tom bir şeyler söylerken dudakları kızın eline hapsolduğu için söyleyemedi ve bu karısını gülümsetti. Onu serbest bıraktı. "Bir gün büyüyecek ve sağ kolum olacak ama o vakte kadar sağ kolum sensin." dedi.

"Gidelim! Lütfen, yeğenimi görmek istiyorum." Tom'un yanından güçlükle kalkıp yavaş adımlarla yürümeye başladı. Bebekler onu çok zorluyordu ama bir şey söylemiyordu, mızmızlanmak ona göre değildi.

Tom yine de biliyordu. Bianca geceleri uyuyamıyordu, yediği şeylere karşı çok hassastı ve hemen kusuyordu, eklemleri ağrıyordu ama karısı bu vakte kadar bir kere bile şikayet etmemişti. Bu yüzden onunla iftihar ediyordu.