Sa palawan ko naisipang pumunta at magsimula ng panibagong buhay. Naalala ko pa ang araw na umalis ako ng bahay na walang sino man ang nakakaalam kung nasasaan ako. It's been two years noong araw na umalis ako. Sadly, I also lost my child for being an irresponsible mother. I cried myself for almost every night to the point I had miscarriage.
"Maam Ruiz, may kailangan po kayong permahan" sabi ng secretary ko at ibinigay na ang mga importanting documento na aking pepermahan.
"Rachel meron pa ba?" tanong ko kay Rachel pero umiling na lang siya.
"Salamat po Maam" sabi niya bago siya umalis. Yes, I became successful but not happy. Every night I still cry for being away from my family, for losing my first child, for losing my friends and for losing myself in the process.
"Maam my delivery po para sainyo" nabalik ako sa kasalukuyab ng magsalita si Rachel at ibinigay ang bouquet of twelve roses. Everyday akong na kakatanggap nito simula magtrabaho ako sa companya pero ni minsan hindi ko nalaman kung sino ang nagpapadala sa akin.
"Ilagay mo na lang jan sa mesa" yun lang ang nasabi ko kaya nilapag naman ni Rachel ang bulaklak at ngumiti. Bumalik na ako sa aking trabaho ang pag-auudit ng mga paper works ng finance department.
"Wow, sobrang busy natin Miss bootiful hahahahah" speaking of the devil si Antonio De Mesa pala ang pumasok ang unggoy na palagi akong ginagambala kong hindi lang siya ang anak ng may-ari ng kumpanyang pinapasukan ko ay ba ka matagal ko na siya nahampas.
"Gago mo talaga Antonio the ipis, anong bootiful pinagsasabi mo beautiful yun gago" hindi ko talaga naiwasan na murahin siya dahil sa pagiging gago.
"It was a joke you know" pagdedepensa niya.
"Yeah, a corny one" yun lang sagot ko at nagsimula na ulit gawin ang mga paper works ko.
"Hmmmmm a flower from whom" sabi niya sabay kuha ng bulaklak sa mesa ko at inamoy.
"Umamin ka nga Antoniong ipis ka ikaw ba ang nagpapadala ng mga bulaklak sa akin?" sabi ko sa kanya, malay natin umamin.
"Asa ka pa, feeling mo naman bibilhin kita araw-araw ng bulalak edi malulugi ang kumpanya ni papa haahahaha" sabi niya at tumawa pa
"Oo o hindi lang yung sagot hindi yung andami mo pang satsat" sabi ko sa kanya gago talaga.
"Nililinaw ko lang okay" yun ang sabi sabay upo ng kumportable sa sofa ng office ko.
"Alam mo ang kapal-kapal ng mukha mo" yun lang ang nasabi ko dahil pagkakaupo niya.
"Pasalamat ka crush kita kung hindi hay nako" Ulol
"Crush? Hahahahahaha gago bakla ka ba ka nakalimutan mo na" i said it sarcastically
"Psh, oo na wag ka maingay girl, ba ka may makarinig at subong ako kay daddy" sinasabi niya yun habang pinapaypayan ang sarili. Gaga talaga
"Edi tumahimik ka jan dahil may ginagawa ako wag ako ang gagohin mo" sabi ko sa kanya nagroll eyes naman si bakla at lumabas na.
"K fine" sabi niya at lumabas na
"Maam Ruiz may sulat po kayo" sabi ni Rachel pagkapasok niya ng opisina ko.
"Importante ba yan?" tanong ko sa kanya but she just shrugged and left the envelope in my table.
"Thanks" sabi ko tinugunan na lang niya ako ng ngiti. Hmmmm ano kaya to kinuha ko na agad ang envelope para buksan. Isang liham ang nakapaloob sa envelope. Naihulog ko ang papel dahil sa nabasa ko.
"August 5, 2019
Dear Anak,
Anak mahigit isang taon ka ng nawala sa amin. Kamusta ka na? Sana makuha mo ang liham na ito bago ako mawala. Mahal na mahal ka namin ng papa mo anak. Napakaswerte naming ikaw ang nagging anak namin. Napakabutihing mong anak. Sigurado ako na may dahilan ka kung bakit umalis ka ng walang paalam. Sana ay nasa maayos na kalagayan ka lang. Anak, you will always be welcome in our home. Sana ay umuwi ka na. Mahal na mahal ka naming lahat"
Nagmamahal,
Ang iyong Ama"
Last year pa to bakit ngayon ko lang nakuha ang liham na to kailangan kong makauwi as soon as possible. Hindi ko naiwasan mapaiyak. Alam kong sulat kamay ito ni papa at wala akong ideya kong sino ang nakatuntun saakin pero nagpapasalamat ako at nakuha ko ang liham ni papa.
"Papa sorry po" yun ang naibulalas ko habang umiiyak ako. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung hindi ko na maabotan si papa. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko. Kung may nangyari sa mga magulang ko. It's time for me to go home.
_________________________________
Gumawa ako ng letter para magleave for a month kailangan ko ng makauwi sa bahay.
"Miss Ruiz, I cannot give you a month leave. We need you here in the company" sabi ng CEO sa akin ang ama ni Antonio.
"I'm sorry sir but my family needs me my father is not feeling well and anytime soon he may leave us" pagsusumamo ko sa kanya
"Hmmm, okay three weeks Miss Ruiz and it's final" sabi ng CEO na nagbuntong hininga.
"Thank you Sir" pagkatapos ko magpasalamat ay lumabas na ako ng office niya at dumiretso sa pag-uwi dahil kailangan ko pang mag-impaki.
"Wait for me papa. Uuwi na ako magbobonding tayo babawi ako sa dalawang taon na hindi ko kayo kasama" sabi ko habang nakahawak sa locket na bigay ni kuya Dwei noong graduation ko.
"Sana handa na ako" dagdag na bulalas ko habang nagmamaneho. Hopefully na hindi na magkrus ang landas namin ni Isaac dahil hindi ko pa siya kayang harapin. Lalo na't bakas pa rin siya ng masamang kahapon. Siya ang dahilan kong bakit kinailangan kong umalis. Hindi ko siya mapapatawad.
