Osaczona | Osaczona #1 | ZAKOŃCZONE

ROZDZIAŁ 25: Na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone, prawda?

Pocałunek Marcina zadziałał na mnie jak płachta na byka. Był nieoczekiwany, ale tego mi właśnie brakowało. Jego ust, jego bliskości oraz czułości. Znowu mnie sobą omotał, a ja wpadłam jak głupia w tę sieć. Nieoczekiwanie przerwało nam wejście Felicji i odsunęliśmy się od siebie w popłochu. Oblizałam usta i wiedziałam, że byłam cała czerwona na twarzy.

Kobieta przystanęła przy mnie i zmierzyła podejrzliwie wzrokiem mężczyznę.

— Proszę stąd natychmiast wyjść.

Marcin ostatni raz na mnie spojrzał przed swoim wyjściem z sali rozpraw. Zobaczyłam w jego oczach coś dziwnego i nie wiedziałam, jak to miałam zinterpretować.

— Pozwalasz mu na takie coś?

Odwróciłam się do kobiety, która miała poważny wyraz twarzy i wiedziałam od razu, że była tym widokiem, który tutaj zastała moment temu, ją zaskoczył oraz zdezorientował.

— Proszę go nie winić. Miał rację.

— Nie powinnaś tego robić.

— Okłamano go.

Felicja westchnęła i spojrzała mi prosto w oczy.

— Nie powinien cię tak oskarżać, a mieć do ciebie szacunek. Oddałaś mu się.

Rozejrzałam się po sali, aby zobaczyć, czy nikt nas nie podsłuchiwał. Nie chciałam, aby wszyscy wiedzieli, że uległam temu facetowi i w dodatku zaszłam z nim w ciążę.

— Ciszej, proszę. On się na pewno martwi.

— On ciebie nawet nie kocha. — Pokręciła głową i ścisnęła w dłoni butelkę wody. — Otwórz w końcu oczy.

— Wprowadzono go w błąd i cierpi. Ja mu wybaczam.

Felicja chciała coś odpowiedzieć, ale drzwi się otworzyły i stanęła w nich Kamila. Przewróciłam oczami na jej widok, ale musiałam pozostać spokojna. To ona również przyczyniła się do mojej klęski.

— Zostaw mnie z Kamilą — powiedziałam ciszej do kobiety, ale Kamila zaśmiała się pod nosem, gdy przy nas stanęła.

— Dla ciebie pani Kamila.

— Nie mam do ciebie szacunku — powiedziałam twardo po wyjściu Felicji i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej. — Oczerniłaś mnie i jesteś śmieciem.

— Nie tak gorszym od ciebie — uśmiechnęła się zadziornie, a ja zagryzłam dolną wargę.

— Zaszkodziłaś mi.

— Na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone, prawda?

— Chwyty? Zapłacisz mi za to.

— Grozisz mi? — Uniosła brew i zrobiła krok w moją stronę. — Teraz kolej na Marcina. Za wysoko mierzyłaś i straciłam go przez ciebie. Jeszcze będę z Marcinem.

Pokręciłam głową kompletnie zaskoczona tym, co mówiła ta dziewczyna. Nie miała za grosz przyzwoitości.

— Nie jestem złym człowiekiem, a to ty poniesiesz karę.

— Świat jest tylko dla silnych, a ty wylądowałaś tutaj, w sądzie — prychnęła i przekrzywiła głowę w bok. — Czeka cię więzienie i Marcin znienawidzi cię jeszcze bardziej. Jednak lepiej być tym złym.

— Jesteś zerem.

Kamila westchnęła cicho i poprawiła swoje bujne loki.

— Słabego zawsze jest łatwo zniszczyć. Marcin będzie mój. — Odwróciła się na pięcie i wyszła z sali, zostawiając mnie samą.