Osaczona | Osaczona #1 | ZAKOŃCZONE

ROZDZIAŁ 3: Jak tylko sobie przypomni, wyrzucą mnie.

To był on! To ten facet, który przyglądał się tamtego wieczora, gdy wsadzono mnie do radiowozu. Pamiętałam doskonale jego rysy twarzy oraz ciemne włosy. Nie chciałam w to uwierzyć, że go tutaj spotkałam i obawiałam się, że wiedział od razu, kim byłam.

— Ty tutaj? W tym domu? — ponowił pytanie, nie przerywając ze mną kontaktu wzrokowego. Przełknęłam ślinę, nie wiedząc, co zrobić z dłońmi, które zaczęły się pocić ze zdenerwowania. — Już cię widziałem gdzieś. Twoja twarz jest znajoma.

A jednak.

— Moja twarz jest aż tak pospolita? — uśmiechnęłam się lekko. — Mylisz mnie z kimś. Może widzieliśmy się kiedyś w sklepie? Lub na stacji benzynowej.

Uśmiechnął się szeroko i skinął tylko głową. Chyba uwierzył w to, co powiedziałam. Wypuściłam spokojnie powietrze z płuc.

— Jak masz na imię?

— Laura. A ty?

— Jestem Marcin. — Wyciągnął dłoń w moim kierunku, na którą spojrzałam z wahaniem. — Miło mi cię poznać.

Uścisnęłam ją i szybko się wycofałam.

— Mi również.

— Więc co tutaj robisz?

— Jestem w sprawie posady pielęgniarki.

Wyjrzałam zza Marcina i zobaczyłam panią Izabelę prowadzącą staruszkę. Mogłam się domyślić, że była to pani Sabina.

— Moja najpiękniejsza babcia idzie. — Marcin chwycił jej dłonie i ucałował ją w policzki, gdy stanęła obok niego. — Pamiętasz mnie, babciu?

— Oczywiście. — Staruszka uśmiechnęła się szeroko. — Jesteś moim synem, Adamem.

— Jestem twoim wnukiem.

Zagryzłam wargę, czując się jakoś obco w tym całym towarzystwie. Pani Izabela zwróciła się w końcu do mnie z uśmiechem na ustach.

— Chcę ci kogoś przedstawić. — Wskazała na mnie, a pani Sabina wyjrzała zza Marcina. Jej uśmiech zakłuł mnie prosto w serce. Staruszka podeszła do mnie i od razu zaczęła nawijkę.

— Wiem, że tracę pamięć, ale tylko czasami. Nie zapominam wielu rzeczy. — Zmrużyła powieki i przyjrzała mi się lepiej. Jej oprawki na nosie trochę się osunęły. — Jesteś Felicja.

Zmarszczyłam brwi, kręcąc głową.

— Jestem Laura. Będę się opiekować panią.

— Będę miała z kim rozmawiać. — Staruszka ucieszyła się, klaszcząc w dłonie. — Bawię się lalkami. Mam ich sporą kolekcję. Codziennie nudzę się sama, a moje wnuki są niewdzięczne. Przeszkadzam im.

— Mnie wcale a wcale nie przeszkadzasz, babciu. — Marcin podszedł do niej i położył swoje dłonie na jej ramionach. — Kocham cię.

Pani Sabina zignorowała go i złapała moje dłonie.

— Chodź ze mną. Pokażę ci moją kolekcję lalek. Jeśli ci się spodobają, będziemy się bawić.

— Na pewno są piękne — zapewniłam ją, kiedy już ciągnęła mnie w stronę drzwi tarasowych. Zerknęłam ostatni raz na Marcina, który wpatrywał się we mnie. Zarumieniłam się i poszłam za staruszką. Kiedy weszłyśmy do jej pokoju, zaniemówiłam.

— Podobają ci się?

— Jakbym była w sklepie.

Zobaczyłam dużo lalek, jak i pluszaków rozrzuconych po całym pokoju. Podeszła do nich i uśmiechnęła się do mnie, jednej z lalek czesząc włosy.