Radiance in the Mountains (Paraiso Series #1)

Wakas

Ni minsan noon, hindi ko inakalang iibig ako sa babaeng nakakairita ang presensya. Though ang main reason kung bakit panay layo ako kay Hazi noon dahil ayaw kong saktan siya ng tatay ko, naiirita rin ako sa kanya. She was beyond annoying.

Boses pa lang niya naiinis na ako sa tuwing naririnig ko siya. At kapag nakikita ko siya, gusto ko siyang mawala sa paningin ko.

At nung sinaktan ko siya, akala ko mapapasaya ako nun. Akala ko na kung iiyak siya ng dahil sakin, sasaya ang puso ko.

Pero mali ako. Maling-mali talaga.

I was just in denial dahil hindi ko matanggap sa sarili ko na kaya ginagawa ko yun noon dahil nagkakagusto na pala ako sa kanya. Narealize ko nalang yun nang hindi ko na siya nakikita.

"Inutil kang bata ka! Wala kang utang na loob saking punyeta ka!" Sigaw ni tatay habang tumatama sa akin ang sinturon niya ng paulit-ulit.

I felt so numb. Parang wala na akong nararamdaman na sakit dahil sa paulit-ulit na hampas nun sakin.

"Lumabas ka! Doon ka matulog sa teresa! At huwag kang pumasok sa bahay dahil wala kang kwentang bata!"

I can't even feel my legs. My arms were also numb. My body was about to fall from kneeling on the salt when two arms grabbed me like a garbage trash.

Pikit ang mga mata ko pero alam kong marahas na kinakaladkad ako ng mga tauhan ni tatay.

"Patawad señor, utos lang ng ama mo." Sabi nung isang bruskong bodyguard ni tatay na binuhat ako nang hindi na kami nakikita ng ama.

"Hu-wag m-mo akong b-buhatin... b-baka p-parusahan k-ka n-ni t-tatay..."

"Okay lang señor." Sabi niya at marahan akong inilapag sa teresa.

"S-sala-mat..." nahihirapan kong sagot.

Ilang sandali pa, nakarinig ako ng marahas na yabag at biglang may dumampi saking bagay. Humapdi ang bahaging likuran ko. I was lashed again. Ilan kaya ang matatanggap ko ngayon?

Lumilas ang ilang minuto pero wala na akong natanggap na hampas. Wala na rin akong naririnig na mga boses kaya napagtanto kong ako nalang mag-isa sa teresa.

I sat at the corner at isiniksik ko ang sarili. Biglang bumuhos ang ulan at nagsimula na akong lamigin. And then a lightning struck a post. Parang tinakasan ako ng kaluluwa ko nun. I was damn afraid! Gusto ko ng mamatay sa sandaling yun. Pero hindi, lumaban ako.

I fought for my life.

Pero akala ko tapos na ang mga paghihirap ko kasi magmula nung gabing yun, hindi na ako pinarusahan ng tatay. Yun pala, pinaabangan niya ako sa daan at pinabugbog.

I was helpless that time. Maraming bali sa buto ko at akala ko hanggang doon nalang talaga ang buhay ko. But a boy in a hoodie came and took me to the hospital.

In college, stalker na kung stalker pero lagi kong inaabangan ang mga social media accounts niya. Though hindi siya mahilig mag post ng mga pictures, sa Twitter kasi niya roon siya naglalabas ng mga saloobin niya.

Kating-kati akong icomfort siya pero pinigilan ko ang sarili ko dahil natatakot at naduduwag pa ako noon.

Cast out ako ng pamilya kaya hindi ako maipagmamalaki ni Hazi. My parents moved to Cagayan de Oro in my college years. But when I was in second year college, naghiwalay sina mama at yung kinikilala kong ama.

Mom brought me with her in Manila. After two months, she was married again. Her second husband who was my biological father was nice to me. Noong hindi ko pa alam na siya pala ang biological father ko, hiniling ko na sana, siya nalang ang totoo kong ama.