Blown to Forever (Montereal Series #1) COMPLETED

Chapter 32

  
Nakangiti silang apat habang nakikinig sa akin. I already explain them kung bakit ako pumunta dito at subrang saya nila sa sinabi ko.

 
"Finally after the long months" madramang sabi ni Xandrick.

 
"Nasaan siya?" Agad kong tanong.

 
They all breath deeply at isa isang nagtinginan "Nandoon sa bar at nagpapaka warak."

 
"Broken na broken yun sayo eh" si Cayfer.

 
I inhale and look at them apologitically "I know kaya pupuntahan ko siya"

 
"Hahatid na kita" si Brayle.

  
I nod. Mas mabuting ihahatid ako ni Brayle. "Sama nadin kami" sabay nang apat.

 
"Paano yung klase niyo?"tanong ko. Alam kong may klase pa sila ngayong hapon at ayaw ko silang maabala.

 
"Aabsent din kami" sigaw ni Yhuan na tuwang tuwa.

 
Tumango nalang ako, as if naman mapipigilan ko tong mga ito. Sasama naman talaga to kahit diko papayagan.

 
When we finally arrive to the bar, dali dali akong lumabas at tumakbo sa loob. Walang masyadong tao at medyo tahimik, dahil narin hapon pa.
 

Lumingon lingon ako sa paligid then my heart sank when i saw him. Nakahilata siya sa sofa at tulog na tulog. Uminit ang puso ko kasabay nang pamumuo nang luha sa mata ko.

 
I hurriedly ran ro him, pero habang papalapit ako kusang bumabagal ang paglakad nang mga paa ko. He look so miserable, dapat pala noon pinakinggan ko siya. Pride can really destroy relationship.

  

"K-en" pumiyok ang boses ko. Hindi siya gumalaw, tulog na tulog ata.

 
My tears flow. Agad akong lumuhod at niyakap siya. My tears flow nonstop, i miss hugging him. Naramdaman kong gumalaw siya.

 

"I-m r-eally sorry!" Humahagulhol kong iyak. He hug me back. Hindi siya gumalaw, hindi siya nagsasalita. Patuloy lang ako sa pag-iyak.

  
I pour all my emotion, lahat nang sakit, lahat nang galit, lahat nang pagsisisi ko. Gusto ko pagkatapos nito tuluyan ko nang maayos lahat.

 

Narinig ko ang yapak nang apat. Hindi rin sila nagsasalita at hinayaan lang kaming dalawa. Next thing i knew gumagalaw ang balikat niya at basa narin ang uniform ko. Oh! God! He's crying.

 

"M-arrie!" Hagulhol niyang iyak. Halos madurog ang puso ko sa sakit ramdam na ramdam ko ang sakit sa boses niya.

 

I lossened my hug bumitiw din siya. Hinarap ko siya, magulo ang buhok niya at puno nang luha ang mukha.

 
"I'm sorry!"nakayuko kong sabi.

  
He shake his head and hold my chin para magtama ang mata namin. "No, it's my fault hindi ko kas-"

 
I selled his lips with my kiss. "Alam kona lahat. Don't explain anymore."I said nang bumitaw ako sa halik niya.

 
Tulala pa siya. Isa isa niyang tiningnan ang kaibigan niya sa likod na maluha luha din.

 

"Tayo na ulit?" Nagugulahan niyang saad nang tumingin ulit siya sa akin.