Blown to Forever (Montereal Series #1) COMPLETED

Chapter 27

  

Walking back at the corridor of our school feels strange to me. It's been week since that happened. Ngayon lang ulit ako nag kalakas nang loob pumasok.

  
Walang mangyayare kong magmumukmok ako. What's gone is gone. Andon parin yung sakit but eventually i know i'll learn to forget it.

 

I spend those days crying, questioning my worth and realizing my worth. Vien visited almost all day, pati narin si Lawrence. Mom and dad comforted me, bago pa pala ako pumasok non alam na pala nila lahat. I was hurt that time na tinago nila pero naintindihan korin sa huli.

  
If i known that earlier, baka tumakbo ako kay Kendrick para magmakaawang balikan ako, para magmakaawang totohanin niya na lang. Being slap by the truth at makita nang harapharapan ay mas makakapag pagising sa akin.

My love for him is greater than what he feels for me. Baka nga wala talaga siyang naramdaman sa akin. Tama! Wala nga.

 
I can feel all eyes on me. Siguro iniisip nila kong gano ako ka miserable, siguro may natutuwa at tinatawanan ako.

 
"She deserve that!" ko alam kong sino yun at wala na akong balak alamin. Hindi na iyon importante sa akin.

 
I deserve this or not doesn't matter at all. If i deserve this then i would gladly accept it, babangon akong mag isa and overcome all this pain i felt right now.

  
"Marrie!" Vien shouted nang makita ako. I smile. Having a friend like Vien is such a blessing.

 
Kasama niya si Liam at Nathan "Your finally back" Liam said. I smile widely. Liam know how much i suffered and how much pain i felt that time. He never leave me and understand everything.

"Yeah. I'm back" maikli kong sagot.

Nathan smile on me. Hinapit niya ang bewang ni Vien, they look so sweet. I adored him for loving Vien so much.

"Sweet!" Komento ko. They both smile, i can see the love on their eyes. Yung matang nagsasabing mahal talaga nila ang isat isa. And i envy them a lot, ganyan din kasi kami dati. No. Ako lang.

Yumuko ako kasi uminit ang mata ko. Masakit padin kasi.

"Hatid na kita sa room mo" Lawrence  said.

I breath deeply "Mabuti panga" nakayuko kong sabi. I blink twice para mawala ang luhang balak sanang bumuhos.

"Akin na bag mo" he said. I give it to him.

"Bye!" I wave my hand to Vien and Nathan bago naglakad paalis doon.

"You're about to cry kanina" mahinang sabi niya.

Napansin niya pala!

"Sorry!" Maikli kong sambit. Weeks is not enough. Kahit anong sabi ko sa sarili kong mag move on na, hindi parin nagagawa nang puso ko.

"Pain is part of moving on. It's still a progress" sagot niya.

I turned to him and laugh. Tama siya it's a progress, although nakakatawa siya pakinggan pero it's part of the process. Moving on is not easy. Hindi mo malalaman kong kailan at hindi mo madidiktahan. It takes time to heal the pain and to heal everything.

"So, dito nalang kita ihahatid" he said nang nasa tapat na kami nang pinto nang classroom ko.

I nod. "Yeah" maikli kong sagot. He nod and wave his hands on me. Pero bago siya umalis he hug me. I was shock with his sudden moves. Nang bumitaw siya ay kitang kita ko ang nag-aalab niyang mata habang nakatingin  sa likod ko.

"Bye" tumingin siya sa akin at naglakad na paalis.

Papasok na ako sa classrom nang makita ko si Kendrick he's standing at nag-aalab ang mata sa galit.

Our classmate is watching us. Tela hinihintay kong ano ang mangyayare. This is my first time seeing him after noong nangyare. His hair is  messy at gusot gusot ang uniform niya.

There's something inside me  shouting in happiness. This past few days i longed for him and i always stop myself from thinking about him. Kasi pag lalo ko siyang iniisip mas lalo lang akong nasasaktan.

I smile on him.  My crying days is done, hinding hindi ko ipapakita sa kanya kung paano ako nasaktan. As what i've said, pride nalang ang meron ako kaya hindi ko hahayaang mawala yun sakin. I'll save myself from this.

His expression change. Kitang kita ko ang mga luhang pilit kumakawala sa mga mata niya. "Bab-" may sasabihin sana siya pero agad ko siyang inirapan at naglakad na sa bagong upuan ko.

I change sit to Ivana. Hindi ko kayang  katabi si Kendrick.

I let out a deep breath nang makaupo na ako sa upuan ko. Hindi ko napansing kanina pa pala ako nagpipigil sa paghinga. I can feel my eyes heated and i felt the pain i've been feeling . Parang may hollow part sa tiyan ko. Parang may kulang.

Seeing him with those sad eyes made me forget what he did. But no. Not this time and never be. Minsan na akong naniwala sa kanya and look what happened? He hurt me.

Our proff arrive. Hindi na ako muling lumingon but i can feel his stares on me. Nakinig nalang ako dahil marami din akong na miss na mga topic.

"Dismiss!" our proff said at agad nang lumabas.

Agad kong niligpit ang gamit ko. Nahagip nang mata ko si Kendrick at nakatitig siya sa akin. He look miserable. Hindi ko nalang pinansin at nag madali na akong lumabas.

"Marrie-" he called me. Napako ako sa kinatatayuan ko at hindi kona magawang humakbang palabas. I miss how he called me by my name.

 

Although it feels strange anymore cause he use to call me baby back then.

"Can we talk?" Basag ang boses niya sa huli.

Ang mga kaklase namin ay hindi rin lumabas, nakiki chismis pa ata. Hindi ko siya nilingon dahil panigurado iiyak ako.

Tears roll down on my cheeks. Ba't ako naaawa? Ba't ako nasasaktan? Bakit siya umiiyak?

I turn around and face him. Pinahiran ko ang luha ko para ipakita sa kanyang hindi ako nasasaktan.

"For what?" walang emosyon kong sabi.

Nakayuko siya "I want to explain" inangat niya ang tingin niya sa akin. His eyes is bloodshot.
  

"Explain? I don't need your explanation Ken and were done." Matapang kong sabi pero pumiyok din ang boses ko sa huli.

  
Tears roll down to his cheeks.
  

"Please!" he beg. Naglakad siya palapit sa akin. Umiiyak na siya.

  
Umatras ako. God please help me! Nasasaktan na ako.

   
"S-top! Can't you understand? Ayaw kona sayo. I hate you Kendrick, at kung lalapit kapa sa akin mas lalo kitang kakamuhian" umiiyak kong saad.

  
Hindi ko kayang lumapit siya sa akin. Naaawa na ako at kung lalapit siya baka yayakapin ko siya at aaluin.

He stop walking at umiiyak na humarap sa akin.

  
"Please-" he said at akma nang  luluhod pero bago pa siya lumuhod ay tumalikod na ako.
  

Hindi ko kakayanin. Hindi ko kakayaning mag makaawa siya sa akin. Hindi ko yun kaya.
  

Palayo ako nang palayo doon, pabagal nang pabagal naman ang lakad ko. Am i to cruel on him?

  
Dali dali akong naglakad pabalik sa room para sana sabihin sa kanyang pumapayag na akong makipag usap sa kanya but then the view stop me. She's with Rianah.

The girl on the gym and on the video is hugging him. Inaalo niya si Kendrick. Umiiyak naman si Kendrick na nakaakap sa kanya. For the thousand times i feel betrayed.

Anger boil inside me. Halos malimutan konang  siya pala ang nagsimula nang laro nato. So dapat pagbabayaran niya to. He deserve that!