DENEY ALTI

2.Bölüm : FARKLI HAYATLAR

Dilan'ın anlatımı ile:

"Anne, acele etmemiz lazım geç kalıcam."

Jimnastik benim hayatımın bir parçası. 5 yaşından beri bunu yapıyorum. Ve 5 yaşında rakip nedir, rekabet nasıldır bunu öğrendim. Yaşıtlarım anaokulunda evcilik oynarken; ben sıfır açar, gördüğüm her şeye tırmanırdım. Belki de çocukluğumu daha çocukça yaşamam gerekirdi. Ama imkansız. Bu yüzden sadece gençliğimi yaşamak istiyorum.

"Hazırım" Annemin karşısına çıkıp bunu dediğimde, bana anlamayan gözlerle bakıyordu.Ve bu şaşkınlığının sebebi birkaç kelimeyle ortaya çıktı.

"Tatlım, senin yaşında ki genç kızlar sadece makyaj için 3 saat harcıyor. Ayrıca geç kalacağız derken? Daha 2 saatimiz var."

"Off. Arabada bekliyorum." Merdivenlerden de zıplayarak indikten sonra, arabaya bindim ve kulaklığımı taktım. Galiba beklerken uyumuştum.. Ve yoldaydık.

"Ne zamandır uyuyorum?"

"10 dakikadır yoldayız " Babam bunu söyleyince içim rahatladı. Tekrar müziğe kendimi bırakacakken, telefonuma gelen bildirimle sıçradım.

Jimnastik Olimpiyat Üst Kurulu'ndan 1 mesaj:

[Tebrikler Dilan Yörük, 1.oldunuz. Bunun için 1 hafta içinde **** adlı özel aracımıza binerek, bizimle ve fırsatlarınızla görüşebilirsiniz.]

O an ağzımdan bir anlığına "Bir dakika" sözü çıktı. Ve babamın ani freniyle birden durduk.

"Bunun... imkanı yok. Ben hayal mi görüyorum."

Annem bana dönüp elimden telefonu aldı ve mesajı okudu.

"Dilan?"

"Anne"

"Dilan?"

"Anne"

"Kızım bir şey desene. Nasıl gitmeden 1. oldun?"

"Bunun cevabını bilseydim, mesajı görünce birden bağırır mıydım annecim? Böyle bir şeyin imkanı yok. Baba sende arabayı sürmeye devam et lütfen"

Babam sadece bekledi ve anlam vermeye çalışarak mesaja baktı.

"Demek ki eski derecelerini gördüler ve yarışa gerek duymadılar. Ayrıca mesaj resmi siteden gelmiş."

"Anlamıyor musunuz? Bunun imkanı yok. Binlerce insanın hayali bugündü. Neden son gün bu haberi verip, insanların haklarına giriyorlar? Ben bedava gireceğim bir hayat istemiyorum."

Babamda bana hak verdi galiba. Ve evet, vermesi lazım. O sırada babam ellerini havaya kaldırıp "Şimdi ne yapalım Dilan" dedi.

"Yarış alanına gidelim. Belki site hacklenmiştir. En azından bir şeyleri kaçırmam."

Gidiyorduk... Her şey normaldi, ama yandan gelen siyah ve lüks bir arabayı görene kadar...

Babamı ve annemi uyarmaya kalmadan, arabanın yandan bize çarpması ve cam parçalarının vücuduma sıçraması bir oldu.

Yüzüme dokundum, ellerim de kandan başka bir şey yoktu. En son gördüğüm şey, ailemin de başının kanıyor olması ve beni duymamaları.

Ağzıma dolmuş kanla konuşmaya çalıştım.

"A-a-nne. Ba-ba."
Uyanmayacaklarını bile bile çaresizce konuşmaya çalışırken görüş alanıma zırh giyen iki adamın geldiğini hatırlıyorum. Biri ile göz göze geldiğimi ve ardından bana birşey enjekte ettiklerini de. Ve sonrasında beni çağıran karanlığı hatırlıyorum...