The Child Of Stygians (Stygians Duology #1)

Chapter 16: Death

Xaria's P.O.V.

BAGO makita ng tao ang liwanag, nananatili muna ang lahat sa dilim.

Ngunit, ayoko sa  dilim.

Paulit-ulit ko yun na sinasabi sa sarili ko 'nong bata pa ako. Pero, kahit anong daan ang piliin ko, sa huli, ang direksyon ko ay palaging patungo pa rin sa dilim.

"Xaria, tapos na!"

Inaayos ko ang mga baging at dahon saka tumango kay Mara. Kahit na sinabi ko sa kanya kanina na mabubuhay kaming dalawa, iba ang pakiramdam ko.

"The freaking monster maybe's stupid enough to lure into some stupid trap."

     This is just my hypothesis. I still have hours to survive until then.

Nasa iisang puno kaming dalawa, magkaiba lang ang matibay na sanga na tinatapakan namin pareho.

    I'm currently looking at the mannequin or should I say scarecrow that I've made using some tree branches, leaves and piece of cloth.

    As far as I know, Stygians can only see green. They don't have capability to see everything. What makes them a monster is because of their other senses such as hearing and smelling. They are thirsty for blood.

    But I myself, is thirsty for my own survival.

Namutawi ang katahimikan sa aming dalawa ni Mara, nagsimula akong galawin ang lubid na nakakonekta dito para gumalaw galaw ito.

There's a piece of metal on this stupid scarecrow.

At sa oras na tumunog ang bakal na iyon, saka darating ang stygians, saka ako ang sasaksak sa puso nito.

"Gaano mo kagusto mabuhay Xaria?" Napalingon ako kay Mara sa biglang pagsasalita niya, nakatulala siya sa kawalan pero bigla siyang lumingon sa akin, dahilan para magtama ang mata naming dalawa.

    But I hate to admit it, I'm struggling right now, the inventions I've made isn't working.

"Not now Mara, these stupid Stygians doesn't react to the moving object."

   I even made the human size doll's silhouette realistic. Why?

    Halos manlumo ako, pero nagtaka ako nang prenting umupo sa malaking sanga si Mara, nakangiti siya sa akin ngayon.

"Mabubuhay ka Xaria Lin Menoa, pero, bakit gusto mong mabuhay?"

Bumuntong hininga ako. Sa tsansa ko meron nalang akong natitirang anim na oras bago sumikat ang araw.