Kabanata 9
Nalilito pa din ako. Ang sabi ni mama mga isa't kalahating buwan matatapos? Baka maging dalawang buwan pa.
"Ang bilis naman magtrabaho?" Tanong ko sa sarili ko. Napalingon si Argus sa akin.
"That was our worker, and Mayor was impressed yesterday," he said. Tumango lang ako at hindi na umimik pa hanggang sa nakarating na kami sa bahay. Matapos niyang magpaalam ay nagpaalam na din ako at nagpasalamat na din. Hinintay ko pa na makaalis siya bago ako pumasok sa bahay.
Agad akong dumiretso sa kwarto ko habang bitbit ang mga pinamili. Inayos ko ang mga pagkain sa pagkakalagay sa refrigerator na maliit dito sa kwarto ko. Napako ang tingin ko sa Yakult at Chuckie na ngayon ko lang na appreciate. I don't usually drink those but since he insisted I bought it, oh well, he paid for it anyways. I chuckled slightly.
Nang matapos kong ilagay ang mga pagkain sa maliit na ref ay agad na kinuha ko ang black na bag ko at inilagay ang mga gamit sa school. Alam kong isasabay ako ni Papa bukas sa school kaya hindi na ako nag abala pa na kuhanin ang napakaraming libro. I sighed heavily.
"Kakain na, Anna," narinig ko ang boses ni Nay Nida sa labas ng kwarto ko.
"Bababa na lang po ako," sigaw ko pabalik.
"Oh sige," 'yon lang at kasunod non ay ang yabag na papaalis. Sinipat ko ang cellphone ko at napabuga ako ng marahas nang mag notified sa cellphone ko ang school na nagsasabi na may pasok na talaga bukas.
Ilang sandali pa ay bumaba na ako at nagtuloy tuloy sa hapag kainan. Agad akong kumain, nasa kalagitnaan ako ng pagkain nang magsalita si Papa.
"Sasabay ka sa akin bukas?" Tanong niya na nakapag patigil sa akin.
"Oo naman po. Bakit niyo pa tinatanong 'yan?" Sabi ko pa.
"Well, dalaga ka na at baka ayaw mo nang isasabay kita," sabi niya habang nakangiti pero hindi ako napangiti sa sinabi niya.
"Ibig mong sabihin nahihiya ako na sumasabay ako sayo? Papa, walang kaso iyon sa'kin. Kung puwede lang na palagi mo akong ihatid ay sobrang ayos na ayos sa akin. Come on! Kahit mag legal age ako, kung gusto niyo pa din akong ihatid, hindi ako magrereklamo," sambit ko.
"Oh sorry. I thought you're shy," sabi ni Papa.
"I'm not shy. I'm proud, Papa. Keep that in mind," I said.
"Mahal ka namin ng Papa mo," narinig ko ang boses ni Mama.
"Mahal ko din kayo ni Papa. You two are my first and last love." I said and smiled sweetly at them.
"Thank you," Papa smiled.
"No, it's thank you. Thank you for supporting me. I'm not shy on expressing my feelings towards the two of you because I know for a fact that parents always knows best. There's no use at being shy on expressing your true feelings for those who you truly love and to me that's you Papa and Mama." I smiled sweetly at them who was in teary eyes and smiling widely at me.
"Thank you," 'yun na lang ang nasasabi Papa.
"You are very much welcome. I love you both!" I smiled and walked towards on their direction and hugged them tightly.
Family is the best thing in this cruel world. You can lost anything but please don't let your guards down on losing your family. You can buy anything you want but you can't buy a good and loving family.
