That Charismatic Rapper|FIN

Chapter 24- Home

Josh

Nandito lang kami sa labas ng kwarto kung saan nagaganap ang Stem cell transplant. Panay ang tingin ko sa orasan. Bawat pagpatak ng segundo ay ang pagdagdag ng kabang nararamdaman ko.

Napakaraming tanong na pumapasok sa utak ko. Andaming what ifs.

Hindi na ako nakatiis sa pwesto ko. Tumayo na ako at pabalik-balik na naglakad dito sa hallway ng ospital. Paro't parito. Parang hindi ako napapagod.

I just stopped walking when the doctor came out. Dali-dali akong lumapit sa kanya. Nauna pa nga ako sa in-laws ko.

“Doc, how's my wife?” Agad kong nakuha ang atensyon ng doktor. “For now, the patient is fine, however, she can't be discharged yet. She's still under observation for three to seven weeks...” Panandaliang tumigil sa pagsasalita ang doktor. Ang kanina nitong Seryosong muka ay mas naging seryoso pa. “ I'll be honest to all of you, there's still a possibility that the transplant will fail. If the patients whose counts do not start growing up within three to seven weeks, it an lead to a serious bleeding or infection. But, don't worry too much. Gagawin namin ang lahat ng makakaya namin” The doctor excused himself. Kahit papaano ay napalagay naman ang loob ko. Hindi naman siguro magfefail, diba? I trust Him. Tiwala ako sa nasa itaas.

Syringe Aidcillin

It's been a day since my transplant. Bumukas ang pinto ng kwarto ko at pumasok ang isang lalaki na nakasuot ng PPE. Tindig palang nito ay kilalang kilala ko na.

Lumapit ito sa akin. “Hi babe, kamusta ang pakiramdam mo?” I smiled at Josh before answering his question. “Somehow, I feel better. Uhm, where are my parents?” Pag-uusisa ko kay Josh. Napansin ko kasing wala ang mga magulang ko.

“Bumalik na sila sa trabaho pero baka mamaya ay bumisita sila. Oo nga pala, only one to two person can visit you. Bawal ang masyadong marami”. Napatango na lamang ako.

Days and weeks had passed. Naging mabilis ang pagdaan ng mga araw. Unti-unti ko na ring nababawi ang lakas ko. Kahit papaano ay nagkakalaman na ako. Nagkaroon na rin ng kulay ang mga labi ko.

Masasabi kong naging mabilis ang recovery ko. Siguro'y dahil na rin sa mga taong walang sawa na nagparamdam sakin ng pagmamahal. Sila ang naging lakas ko sa tuwing hinang-hina na ako. Sila ang naging inspirasyon ko para lumaban.

Napansin ko ang paggalaw ng seradura ng pintuan. Unti-unti itong bumukas at pumasok si Josh. He's smiling widely. Parang mas lalong gumaan ang pakiramdam ko. Sya ang nagsilbing liwanag ko na nag-ahon sakin mula sa kadiliman.

“Are you ready?” Josh asked me. Hindi maalis ang ngiti sa labi sya. Maging ang mga mata nya ay nagkikislapan. He's like a ball of sunshine, radiating with so much happiness. At alam ko kung bakit.

“I'm born ready, mister” Lumapit sya sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Unlike before, nakakalapit na sya sakin ngayon ng walang PPE.

“Tara na, babayaran ko pa ang hospital bill mo” Akmang aalalayan nya ako pero kinurot ko sya sa tagiliran. Napabitaw at napalayo sya sa akin ng bahagya. “Para saan ang kurot na 'yon?” Nakakunot ang noo nya. Kung may hawak lang ako na camera ngayon, baka napicturan ko na sya. Napakacute!

“Don't you remember? We own this hospital! Tumatanda ka na talaga. Tingnan mo, nagiging makakalimutin ka na” Napakamot nama sya ng batok. Buong durasyon ng paglabas namin sa ospital ay nakaalalay sya sa akin. Gusto pa nga nya akong mag-wheelchair nung una pero kinontra ko.

Inalalayan nya ako hanggang sa pagsakay ng kotse. Wala ang parents ko ngayon dahil may mga kailangan pa silang asikasuhin sa ospital.

Nagtaka ako dahil ibang daan ang tinatahak namin. Kunot-noo akong bumaling kay Josh. “Where are we going?” I asked him with a confused expression. Panandalian syang sumulyap sa akin. “We're going home” Lalong napakunot ang noo ko.

“Home? Hindi naman ito ang daan papunta sa bahay” I heard him chuckled softly. “We are going home, wife. We are going to OUR OWN HOME”