That Charismatic Rapper|FIN

Chapter 15- Diagnosis

A/N: Hi guys! Bukas po ako mag-uupdate sa Hater to Lover

Syringe Aidcillin

Hinang hina ang pakiramdam ko. Parang daig ko pa ang nakipagkarera sa kabayo. Hindi ko alam pero pang pagod na pagod ako.

Bumungad sakin ang isang kwarto na napakapamilyar sa akin.

Of course it's familiar! Bakit hindi magiging pamilyar sakin ang ospital? Doktor ang pamilya ko. I've been here for so many times already. Also, hospital became my house before.

Dahan dahan akong umupo. Pero sa aking pag-upo ay nakita akong isang bagay na nagbigay takot sa aking sistema...

Pulang likido! May dugo na nagmumula sa ilong ko.

Oh my gosh! My nose is bleeding! I'm scared. May ideyang pumapasok sa isipan ko pero para bang ayaw itong tanggapin ng utak ko.

"N-no" Nasabi ko nalang habang nanginginig ang katawan ko sa takot.

Ilang sandali pa ay bumukas ang pinto. It's Josh! He looks wasted. He have bloodshot eyes na para bang kagagaling lang sa pag-iyak. Magulo rin ang kanyang buhok. Ang pisngi naman nya ay may bakas ng mga natuyong luha.

Niyakap nya ako ng mahigpit. " Lumaban ka. B-babe p-promise m-me na l-lalaban ka ha" Umiiyak si Josh habang sinasabi nya ang mga salitang yan. His voice cracked. Para namang nabasag ang puso ko sa napakaraming piraso.

I can't bear to see Josh in this kind of situation. I can't ! Di ko kaya syang makita na nasasaktan.

Maya-maya pa ay nakita ko na rin ang mga magulang ko. Tulad ni Josh ay niyakap nila ako ng mahigpit. Tatlo na silang nakayakap sa akin ngayon.

At ang hindi ko maintindihan ay kung bakit sila umiiyak!

Hindi mo nga ba maintindihan o ayaw mo lang tanggapin ang katotohanan. Yan ang sabi ng isang bahagi ng utak ko.

Binalewala ko ito at binalingan sina mommy. " Bakit umiiyak kayo? Guys buhay pa ko oh! Tsaka nyo na ko iyakan pag wala na ko" Lalo namang napahagulhol si mommy. Si daddy naman ay kinocomfort si mommy.

Isang masamang tingin naman ang natanggap ko kay Josh. "Wag kang magsalita ng ganyan, Sy. Hindi magandang biro yan" May pagbabanta sa kanyang boses pero gayunpaman ay may mababakas ka rin ditong takot.

Maybe I should really face the reality. With all the courage I have, nagtanong ako. "B-bakit ba kayo nagkakaganyan? A-ano b-bang meron?" Di na tuwid ang aking pananalita dahil may namumuo na ring ideya sa aking isipan. Ideya na ipinapanalangin kong wag naman sana.

Pero ang aking hiling ay tila hindi nakaabot sa taas.

"Your previous sickness came back, princess" It seems like my father drop a bomb in front of me. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat naging reaksyon ko. Maraming beses akong napailing.

"N-no. D-daddy take b-back what y-you've said. G-gumaling na a-ako d-diba? Bago ako tumuntong ng sekondarya ay idineklara ng mga doktor na magaling na ako diba?" I am stuttering. No. Hindi to pwede! Bakit? Sabi nila noon ay magaling na ko! Pero bakit bumalik nanaman? Bakit may leukemia nanaman ako?!