That Charismatic Rapper|FIN

Chapter 7- Thunder and Lightning

Syringe Aidcillin

This is my fourth day in th island. Ang payapa at maayos kong bakasyon ay hindi natuloy dahil kay Josh.

“Ano ba? Bakit ka ba sunod ng sunod sakin?” Naiirita na talaga ako sa kanya. Oo, it's a privilege na mapansin ka ng bias mo pero kung hindi kagandahan ang trato sayo ay mas pipiliin ko nalang na wag mapansin.

“Can you please stay away from me?" Para akong may bodyguard dahil sa isang ito!

“Kung kaya ko lang talagang lumayo sayo, edi sana kanina ko pa ginawa! Sa tingin mo ba gusto ko 'to? Sa tingin mo ba ay ginusto kong maging parang aso na sunod ng sunod sayo?...” Tumigil sya sa pagsasalita at pumikit ng mariin“Hindi ko ginustong maging ganito, Sy. Pero kasi, hindi ko alam kung bakit hindi ako mapalagay sa tuwing di kita makita. Hindi ko maiwasang mag-alala kung okay ka ba o kung nasa maayos na kapagayan ka ba” Kita ko ang marahas nyang paghinga. Tanda ng mga emosyong nararamdaman nya. He looks frustrated and hopeless.

Sinalubong ko ang mata nyang punong-puno ng iba't ibang emosyon. “Ayaw mo ng nararamdaman mo diba? Sige, ako nalang ang didistansya” There's a bitterness in my voice. He looks stunned, confused and frustrated. I grab that chance to get away from him.

Ayaw nya ng nararamdaman nya? Ayaw nyang mag-alala sakin? Ayaw nya akong maisip?

Sh!t! Di ko alam pero nasasaktan ako! I feel like there's a million needles, pin directly to my heart.

Bakit?

Sa aking paglalakad ay di ko namalayang napunta na pala ako sa magubat na parte ng isla. “Shit! I need to get out of here!” Bigla kasing nagdidilim ang kalangitan.

Kung minamalas nga naman oh, mukang uulan pa.

“D*MN!” I screamed when there's a thunder followed by a lightning.

My legs fell so weak. It feels like a jelly. Nanlalambot ang buong katawan ko. Maya-maya pa ay kumulog at kumidlat nanaman.

“Mommy! Mommy! Help!” Hindi na mga puno ang nakikita ko sa aking mga mata. I keep calling my mother.

I am seeing it again. The tragedy that happened long time ago.

“Mommy! Mommy help me get out of here! AHHH!” I am screaming like a person from a mental hospital but I don't care!

The nightmare that happened long time ago is hunting me down! Parang muli kong nakikita ang nangyayari noon.

Ang malakas na ulan na sinamahan ng nakakapanindig balahibo na kulog at kidlat.

Nagsumiksik ako sa paanan ng isang puno. I keep crying while calling my mother.

“Help me” I said again in a low tone and tired voice.

“Mommy!” I cried like a child.

Moments later, I felt a warm embrace. “Shhhh. Nandito nako” Someone whispered at my ears. “Tahan na, nandito nako” Dugtong pa nito. His voice is soothing. Para bang may mahika ang salita nya na nakakapagpakalma sa aking sistema. “ Nandito nako, di kita pababayaan. Tahan na ha” Nag-ipon ako ng lakas ng loob at tiningnan ko ang taong nakayakap sakin ngayon.

That familiar thick brows and and his expressive eyes. “Josh” I called his name before I passed out.