That Charismatic Rapper|FIN

Chapter 22- Talk with In-laws

Josh

When I woke up, I immediately took a shower and wore  comfortable clothes. Hindi na ako nag-abalang kumain. Agad akong sumakay sa kotse at nagmaneho papunta sa ospital.

Along the way to the hospital, I saw a fast food chain. Nagtake-out ako ng pang-tatlong tao.

When I reached the hospital, I just parked my car then I immediately get off from it. Pagdating ko sa labas ng kwarto ni Sy ay nakita ko ang in-laws ko. They looked tired. Yung tipo ng pagod na parang may sobrang hirap na pinagdadaanan.

“Good morning po” Pagbati ko sa kanila. Inabot ko ang pagkaing binili ko para sa kanila. Tinanggap naman ito ng biyenan ko na lalaki habang ang biyenan ko na babae ay parang wala aa sarili. Nakatanaw lang ito sa loob ng kwarto ng asawa ko.

Tumingin rin ako sa loob ng kwarto ni Sy. May nurse na parang nag-oobserve sa kalagayan nito.

“You need to know something, Josh” My mother-in-law said. Napatingin naman ako dito. Nangingilid ang luha nya kaya tinambol ng kaba ang dibdib ko.

“Nag-seizure si Syringe kagabi. Hindi ka na namin tinawagan kasi gusto naming makapagpahinga ka....” Panandalian itong tumigil sa pagsasalita at tsaka tumingin sa akin. “Do you know what it means when a cancer patient experienced seizure? It means that the cancer cells spread throughout her body and it reached her brain” Sa sinabi nya ay parang hindi ko alam ang dapat na maging reaksyon o sagot ko. Parang nablangko ang utak ko!

My wife is a good person. She doesn't deserve to experience something like this!

Sa kalagitnaan ng katahimikang namamayani sa pagitan namin ay biglang tumunog ang cellphone ko. Someone's calling me.

“Excuse me po. I'll just answer this call” I excused myself from my in-laws. Pagtingin ko sa caller's ID ay si Sejun pala.

“Anong meron?” Pambungad ko kay Sejun. Hindi na ako nag-abalang bumati pa. Sa ganitong klase ng sitwasyon, hindi ko na alam kung paano ko mapapanatili ang sarili ko sa katinuan.

“Don't tell me you forgot that we have a mall show today?!” Napatampal nalang ako sa noo. Sh!t! Masyado kasing okupado ang utak ko ngayon.

“Sorry may emergency kasi. Pwede bang hindi nalang ako pumunta?”

Medyo tumagal ang usapan namin dahil nagkasagutan pa kami. Tatlong oras nalang at magsisimula na ang mall show. Pabalik na sana ako nang makita ko ang mga biyenan ko.

“Go to the mall show, ijo. We don't want to cage you here. If our daughter is awake right now, I'm sure she'll encourage you to go to that event” it's my mother-in-law.

Napabuntong hininga nalang ako at tsaka tumango. “We just have a little favor, young man” This time it's my father-in-law. Napatingin ako rito.

“Pakiusap 'wag mong ilalabas sa publiko ang tungkol sa asawa mo. Kung maaari, huwag mo rin munang ipaalam sa karamihan na nagpakasal ka na. You know how the journalists work. They'll gonna do everything just to have a good scoop. Ayaw naman namin na may mga paparazzi na aaligid dito sa ospital. I'm sure you don't like that idea too, right?” Muli akong tumango. Naiintindihan ko sila. Minsan ay may mga paparazzi pa na walang pakielam kung may matapakang tao makakuha lang ng paksang pag-uusapan ng mga tao. Ayoko namang magulo ang pananatili dito ng asawa ko.

Naniniwala akong may tamang oras para makilala sya ng publiko. At 'yon ay sa oras na magaling na sya. Kahit malabo para sa iba, naniniwala pa rin akong gagaling sya.

Nandyan ang Ama, hinding hindi nya pababayaan ang isa sa mga lingkod nya.

“Sige po. Please po, pakiingatan ang asawa ko para sa akin” Huling sabi ko bago ako tumalikod sa kanila.

Sana maging maayos na sya.