"Kalbim bir katilin elindeymiş gibi hızla çarpıyor, düşüncelerim ağır geliyordu... Artık geçtiğim yolların arkamdan yavaşça silikleştiğine, yok olduğuna tanıklık ediyordum.
Geri dönüşüm yoktu bu yolda. Sadece ilerleyecektim ve bilinmeyenin bana get...
Okumaya başladığınız tarihi buraya bırakıyormușsunuz. <3
Oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen ♡ʕ•ᴥ•ʔ
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22 ocak 2018 saat 14.20
Yeni bir başlangıç, yenilikler.
Hayatın belki bana getirdiği bir güzellik, belki de ömrüm boyu çekmem gereken bir çile.
Ama yine her türlü kaçınılmaz son,
Yalnızlık.
Elime tutuşturulan demet çiçekler ve hediyeler arasında yüzüme yaklaştırılan kameraya zorla gülümsemeye çalışıyordum. Sanki ilk defa işe başlıyormuşum gibi fazlasıyla heyecanlı bir şekilde fotoğraflarımı çeken dayım ve yengem oldukça mutlu görünüyordu.
Bu günü benden daha hevesli bir şekilde beklediklerini biliyordum. Ama bir yerden sonra üzerimde ağırlık yapan hediyeler ve alerjim olan çiçeklerle daha fazla uğraşamayacak hâle gelmiştim. Öğle saatlerinde olmamıza rağmen yorgunluğun bedenimi sardığını hissettiğimde buradan kurtulmak için sabırsızlıkla saniyeleri sayıyordum şimdiden. Sadece yeni bir işe başlıyordum...
"Gece, biraz daha gülümse lütfen!"
Yengem, dayımın elinde olan fotoğraf makinesine bakarken diğer yandan gülümsemem için karşısında küçük bir çocuk varmış gibi çabalıyordu. Parmaklarıyla beyaz dişlerini işaret edip, nasıl gülümsemem gerektiğini gösteriyordu. Ve sanırım bu çabası benim üzerimde pek işe yaramıyordu. Belki saatlerdir burada olmasaydık onun bu çabasına ayak uydurabiirdim. Ama bu durum sadece nefes vermeme sebebiyet veriyordu.
Flaş bir kez daha patladığında dayanamayarak elimdeki her şeyi bıkkınlıkla yere bıraktım. Zeminle buluşan birkaç hediye kutusu rüzgara dayanamayarak yere devrilirken, yine rüzgardan kaynaklı dağılan kısa saçlarımı elimle toparlamaya çalıştım.
Nefes verirken "Gerçekten bunu yapmak zorunda mıyız?" diye homurdandım ağzımın içinde. Kahvemsi saçlarımı zar zor tutan tokayı çıkararak bileğime taktığımda yorgun bakışlarım etrafta dolanıyordu. "Bundan önce işe başladığım zaman, mezun olduğum zaman, hatta sınavı kazandığımı öğrendiğiniz zaman da yapmıştık bunu. Yetmez mi artık?"
"Hadi, Gece. Bu senin benimle olan ilk iş günün sayılıyor ve dayın olarak seninle gurur duyuyorum, bunu biliyorsun."
Dayımın sitemli sözlerine karşılık kaşlarımı kaldırıp indirdiğimde, karşılık vermek istememiştim. Heyecanlı olmasını anlayışla karşılıyordum. Sonuçta yıllarca onun yanında çalışmam konusunda ısrar etmişti. Sonunda buraya gelebilmem yengemle onu mutlu ediyordu.
