အျပင္ဘက္မွာ မိုးေတြ သည္းႀကီးမဲႀကီး ရြာေနတယ္။
ဘယ္ေလာက္ မိုးရြာေန ရြာေန သူဒီည
နန္းေတာ္ကို အေရာက္ျပန္ရမယ္
ခ်စ္ရတဲ့သူက နန္းေတာ္မွာ ေစာင့္ေနမွာ ။
ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္က မိန္းမလွေလး တစ္ေယာက္ကို
ထီးလွမ္းေတာင္းလိုက္တယ္။
မိန္းမလွေလးက အျမန္ပဲ ထီးတစ္ေခ်ာင္း ယူလာၿပီး
ေပးသည္။
" ထီးရပါၿပီ အ႐ွင္ "
ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အျပင္ဘက္ကို အျမန္ထြက္လိုက္တယ္။
မိုးရြာထဲမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ယိုင္တိုင္တိုင္
ေလ်ွာက္ေနေသာ မင္းႀကီး၊ ေသရည္ရဲ႕ အရိွန္က
ခုမွ လက္စြမ္းျပေတာ့သည္။
ေလက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အရိွန္နဲ႔ တိုက္လာေတာ့
ထီးက ပိုၿပီးယိုင္သြားတယ္။
ယိုင္တိုင္တိုင္ ေလ်ွာက္ေနတဲ့ သူ႔ေ႐ွ႕ကို
မိန္းမလွေလးက ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားတယ္။
ျဖတ္သြားတဲ့ မိန္းမလွေလးက သူခ်စ္ရတဲ့
မိဖုရားႀကီးနဲ႔ တူေနသေယာင္။
ဒါေၾကာင့္ မိန္းမလွေလးေနာက္ လိုက္သြားလိုက္တယ္။
မိန္းမလွေလး နားေရာက္ေတာ့
လက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး...
" မိဖုရားႀကီး ကိုယ္ေတာ့္ေနာက္ ဘာလို႔ လိုက္လာတာလဲ"
မိန္းမလွေလးက သူလက္ေတြကိုု အတင္း႐ုန္းၿပီး
ဂါဝရ ျပဳလာတယ္။
" လူမွားေနပါၿပီ မင္းႀကီး "
သူ႔စိတ္ထဲ ဒီညမွ မိဖုရားႀကီးရဲ႕အသံက
ပိုၿပီး ခ်ိဳသာေနတယ္။ဒါနဲ႔ ဘာလို႔
ခနၶာကိုယ္က တစ္ခုခုကို လိုခ်င္ေနရတာလဲ ။
" မမွားပါဘူး အခ်စ္ရဲ႕ "
မိန္းမလွေလးရဲ႕ လက္ကို ျပန္ဆြဲၿပီး
" ကိုယ္ေတာ္တို႔ နန္းေဆာင္ျပန္သြားၾကရေအာင္ "
" လူမွားေနပါၿပီအ႐ွင္ "
" ကိုယ္ေတာ္က ဘာလို႔ လူမွားရမွာလဲ"
လက္ေတြကို အတင္း႐ုန္းေနတဲ့ မိဖုရားႀကီးကို
စိတ္မ႐ွည္ေတာ့။ လက္ကို အားနဲ႔ျပန္ဆြဲၿပီး
တံခါးဖြင့္ေနတဲ့ အိမ္တစ္လံုးေတြ႔တာေၾကာင့္
ထိုအိမ္ထဲ ဝင္သြားလိုက္တယ္။
အိမ္မွာလည္း လူတစ္ေယာက္မွမေတြ႔။
ခရီးသြားဟန္ တူသည္။
