Show Me What I'm Looking For || Drarry

0.7 | Civcivler ve Kutsal 28

Sürekli bahsettiğim boy x boy hikayemi yayınladım. Baş rollerden biri yine Daniel Radcliffe, bekliyorum oraya da profilimde bulabilirsiniz.

Harry tabi ki Dursley ailesinin evinde üç hafta falan durmamıştı. Hermione ve Ron gelip neler olduğunu sorduktan sonra sadece üç gün kalmışlardı. Fakat her şeye rağmen Harry bu üç günün tuhaf bir şekilde olması gerekenden daha sakin ve huzurlu geçtiğini söyleyebilirdi. Dursleyler ile arası eskiye oranla arası iyi olsa bile eniştesi ve teyzesi büyüye karşı olan tutumlarını asla değiştirmemişlerdi, sadece eve gidip gelen bir baykuş olmadığı sürece ve gözlerinin önünde büyü yapmadığı sürece bunu görmezden geliyorlardı.

Albus'un ise keyfi inanılmayacak derecede yerinde gibiydi. Normal şartlarda daha geldikleri ilk 3 saatin sonunda büyü veya herhangi bir büyülü eşya kullanamadığı için suratını asıp gitmek için babasına yalvarmaya başlaması gerekirken gayet neşeli bir şekilde salonda ki kanepeye oturmuş 'Karanlık Güçler: Kendini Savunma El Kitabı'nı okuyordu. Bu Harry'nin oldukça tuhafına gittiyse bile, Vernon eniştenin morarana kadar 'Bu evde büyü filan istemiyorum!' diye bağırmasını çekmektense bu bilinmezlik ile huzur içinde yaşayabileceğine karar vermişti.

-FLASH BACK-

Albus az sonra yapacağı şey için kendini biraz olsun suçlu hissetmiyordu. Privet Drive'dan nefret etmesinin tek sebebi burada büyünün yasak olması değildi tabi ki. Babasının geçmişte yaşadıklarını biliyordu, Dursleyler'in onu nasıl aç bıraktıklarını, eziyet edip, hor gördüklerini ve onun Hogwarts'a gitmemesi için yaptıklarını öğrenmişti ve bu onun Dursleyler'e karşı nefret beslemesine neden olmuştu. 

Yavaşça parmak ucunda yürüyerek, kimseye kendini belli ettirmeden evin giriş kapısının yanında duran portmantoya ulaşmayı başarmıştı. Babasının ceketinin iç cebinde bulunan asayı alarak hızlıca pantolonunun cebine sokuşturup gizledi. Hiç birşey olmamış gibi oturma odasına girdiğinde Petunia teyze her zamanki gibi mutfakta yemek pişiriyor Vernon enişte ise kahvesini içerek günlük gazetesini okuyordu. Albus kendini kanepelerden birine attığında  yavaşça çaktırmadan cebindeki asayı çıkardı, yumuşak bir bilek hareketiyle asayı salladığında Petunia teyzenin kırdığı yumurtanın içinden civciv çıkmış ve kadın bir çığlıkla geriye doğru zıplamıştı. Vernon enişte karısının kopardığı ani çığlık yüzünden elindeki kahvesini üstüne dökmüş sinirle kaşlarını çatarak yerinden kalkmıştı.

"Neler oluyor Petunia? Bu karmaşada ne? Senin yüzünden kahvemi üze-"

Vernon enişte cümlesini bitirmeden kutularında olan diğer yumurtalarda çıtırdayarak parçalanmaya başlamışlardı. Her birinin içinden sarı küçük birer civciv çıkarken bir asker edasıyla tezgahta sıralanmış hararetli bir şekilde ciyaklıyorlardı.  Albus kıkırdayarak asayı ikinci kez salladığında civcivler büyüyle uçuşmaya başladığında Vernon kızgınlıkla koca elini civcivlere savuşturuyor ve onları kovalamaya çalışıyordu. Petunia her ne kadar kocasının iri cüssesinin arkasına saklansa bile civcivler onu bulmuş saçlarını gagalamaya başlamışlardı. Albus kahkaha atmamak için kendini zorlarken bir hareketle asasını sallamış ve civcivleri son kez büyülemişti. Şimdi civcivler sinirli bir şekilde Peunia'nın saçlarını ve yüzünü gagalarken çığlık atıyorlardı.

"Harry ve Albus Potter'ın korumaları saldırın saldırın saldırın! Efendileri üzen ve canını sıkan kişileri yok edin!" Petunia çığlık çığlığa evin içinde koşarak civcivlerden kaçmaya çalışırken Vernon da peşinden koşarak civcivleri yakalamaya çalışıyordu. Albus bu küçük intikamından dolayı oldukça keyiflenmiş bir şekilde bir süre daha teyzesi ve eniştesinin koşuşturmalarını izledikten sonra civcivleri yok etmiş ve kendini fark ettirmeden salondan dışarı atmış ve aldığı asayı yerine koymuştu. Aslında bunu kendi asasıyla da yapabilirdi fakat bu sefer okul dışında büyü yaptığı için hemen yakalanır ve cezalandırılırdı. Ve böylece geriye kalan iki günlerini Vernon enişte ve Petunia teyzenin tek bir sözüne veya hakaretine maruz kalmadan geçirebileceklerdi.