"Aptallığın temeli midir kaçmak yoksa aptallık mıdır içindeki meraka kapılmak?"
Bu ses...
Soluk seslerin arasına karışan bu sözlerle vurulmuştum adeta ...
Durdum,hatta donmuştu zaman,
Çınlayan bu sesle kalakalmıştım o an ,
Bir mermi sesi değildi bu...
Karanlık bir dünyanın içinden gelen seslerin sahibiydi tekrar karşımda duran o adam...
Karşısındaydım işte ,karşısındaydım tıpkı o sahne gibi bakıyordum gözlerine tekrardan ...
Geçmiş kendini mi tekrarlıyordu yoksa değişmiş miydi zaman?
Düşmeye yakın yaşlar arasında inceledim onu,
Anlamaya çalışıyordum tekrardan,o...O aradığım önceden ellerimi saran bir çift kanlı el şimdi o soğuk silahı sarmaktaydı...
Anımsadım,gözlerimin önüne düşen o ilk sahneyi anımsadım.
Karanlığın bastığı o depoda ,cesetlerin sessiz bedenlerin arasından onu bulduğum tıpkı o sahne gibiydik tekrardan...
Fakat değişmişti zaman ,tıpkı rollerimizin değiştiği gibi...
Artık silahı doğrultan ben değil o idiydi ve artık onun bana değil benim ona ihtiyacım vardı.
Karanlık deponun yerini hastane otoparkı almış cesetlerin yerini de arabalar tutuyordu.
Ve şimdide kaçan o değil ben oluvermiştim.Her şey değişmişti. Sanki o ben,ben de o olmuştum.
Peki ya şimdi neler olacaktı?Benim ona yardım ettiğim gibi o da bana yardım edecek miydi?Yoksa beni tekrardan yalnız başıma mı bırakacaktı?
Yanağımdan süzülen tek damla yaş yer ile buluştuğunda nefes almaya çalıştım.Çünkü boğuluyordum,gözlerine her baktığımda onda boğuluyordum.
Boğazımda düğümlenen tüm düşüncelerim gözlerine baktıkça bir bir kaybolmuştu sanki ve ben sadece sesiz bir "sen!"diyebilmiştim.
Yüreğime biriken tüm düşüncelerimle birlikte dizlerimin üzerine çöktüm. Artık duramıyor,dayanamıyordum.Beynim uyuşmuş ,gözlerim kararmaya başlamıştı.
Neler olduğunu anlayamadığım o anda kapanıp açılan gözlerimin arasından onu gördüm.Elindeki silahı indirip hızla yanıma koştuğunu ve ardından bedenimi saran o kollarını hissettim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
