3 AY SONRA
O günden sonra Tae ne aramış ne de mesaj atmıştı. Bekleyip istememe rağmen bende atamadım. Başkası olmasa belki.. Ama benim onun yanında yerim yoktu.
Şuan da annemle birlikte Kore'ye gidiyorum. Anneannem kötüleşmiş ve yanında olmamız gerekiyordu. Abim kafeyi bırakıp gelemiyordu. Ayrıca bu süre zarfında abin ve Deniz bile çıkmaya başlamıştı. Meriç ise sevgilisiyle ilgilenmekten gelecek vakti yoktu. Ama yüksek ihtimal annemin zoruyla yakında gelecekti. Oldukça heyecanlıydım çünkü en son Kore'ye çocukken gitmiştim. Ve oraları bilmiyordum. Ayrıca oda oradaydı... Onunla aynı havayı soluyacaktım. Belki de kimbilir yollarımız kesişecek idi. Bunu deli gibi istiyordum. Her şeye rağmen...
Y/N : Anne ne kadar kaldı?
Annem : 1 yada bilemedin 2 saat kızım. Çok değil. Ne oldu ?
Y/N : Sadece heyecanlıyım. Neden bilmiyorum.
Annem : Uzun zaman sonra ilk kez geliyorsun bir tanem normal. Anneanneni' de bayağıdır görmedin oda olabilir.
Y/N : Dedem şimdi oldukça üzgündür. Sonuçta ona o kadar bağlıydı.
Annem : Ölmüş gibi konuşuyorsun Y/N.
Y/N : Özür dilerim anne. Onların hep iyi olmasını istiyorum. Hepinizin hep yanımda olacağını düşünüyorum sadece.
Uçaktan inmiştik ve dedemin gelip bizi almasını bekliyorduk. Hava yaz olmasına rağmen serindi. O sırada havaalanının kapısından çıkan kalabalığı görmemle şok olmuştum. Bu kadar istedikten sonra onu görmem bir tesadüf müydü? Heyecanlanmıştım. Yerimde duramıyordum. Onunda beni görmesini istiyordum. Tam ona yaklaşacakken annem seslenmesiyle durdum. Sesli söylemişti ve onunda duyduğuna emindim.
Annem : Kızım deden geldi hadi. Nereye?
Y/N : Geliyorum anne.
Son kez kafamı çevirip o tarafa bakmamla onunda bana baktığını gördüm. Mutluluktan ağlayabilirdim. Onu bir kez daha böyle görebildiğim için, bana böyle baktığı için ağlayabilirdim.
Arabaya istemeyerek de olsa bindiğim de hala o tarafa bakıyordum. Camımı sonuna kadar açarak ona bakmaya devam ettim. Hala bana bakıyordu. Ağzımı sadece oynatarak:
Y/N : Seni özledim.
Dedim ve ardından arabanın hareketlenmesiyle oradan uzaklaştım. Bu yaptığım yine normal değildi. Yapmamam gerekiyordu. Ama yapmıştım. İster istemez elim telefona gitmişti. Hala onu silmemiştim ve bir umut onunda silmediğini düşünerek beni aramasını yada mesaj atmasını beklemeye başladım.
Tabi ki de atmadı. Sonucu bu... Ne bekliyorsam... Eve geldiğimiz de direk anneanneme sarılarak ağlamaya başlamıştım. Hepsi bana bakarak:
Annem : Kızım neden ağlıyorsun?
Anneannem : Yavrum ben iyiyim. Çok iyiyim sakin ol.
Sadece kafamı salladım. Ardından anneannem bana sarılarak:
Anneannem : Küçükken de aynıydın. Hala aynısın. Birimize bir şey olacak diye ödün kopuyor.
Annem : Öyle ama hayat bize o şekilde karşılık vermiyor ne yazık ki.
Y/N : Anne ya!
Anneannem : Neyse.. Acıkmış olmalısınız. Hadi yemeği hazırlatıp yiyelim o ara konuşuruz.
Dedem oldukça zengin bir insandı. Kore de kendine ait şirketleri vardı. Ama çok gösterişli biri sayılmazdı. Elinden geldiğince ikisi de işleri kendi yapmaya çalışırdı. Sadece ev işlerinde anneanneme yardımcı olması için birini tutmuştu.
Yemeklerimizi yiyip sohbetimizi yaptıktan sonra izin isteyerek odama çekildim. Oldukça yorgundum ve Türkiye'den sonra burası bana garip gelmişti. Alışmam biraz zaman alacak gibiydi. Gece olmak üzereydi ama uykum yoktu.
Telefonumu elime alıp Meriç'le konuşmaya başlamıştım.
Y/N : Burasını özlemişim sanırım.
Meriç : Bende geleceğim. Senin özlemini buradan hissettim resmen.
Y/N : İkiz olmak bunu gerektirir canım.
O sırada telefonuma bir mesaj geldi. Taehyung... Taehyung.. Sanırım ölmüştüm. İnanamıyordum. Hemen yatakta oturur pozisyona gelerek mesaja baktım.
Taehyung : Kore'ye gelmişsin. Seni gördüğüme sevindim.
Yastığı elime alarak kafamı yastığa gömdüm ve küçük çaplı bir çığlık attım. Ardından mesaja cevap verdim.
Y/N : Evet. Anneannem rahatsızlandı.
Taehyung : Çok geçmiş olsun.. Ayrıca beni silmemişsin... Hem de son konuşmadan sonra..
Y/N : Sende beni silmemişsin.
Tae : Silemedim. Pişman oldum dediklerime ama cesaret edemedim. Yazamadım.
Tae : Ayrıca... Ben de seni özledim... Gülümsediğini görmek istiyorum... Bir gün buluşalım...
