you shouldn't eat, taennie

8

jennie: Yedim, oldu mu? Mutlu musun? Ben değilim. Herkesten ve her şeyden nefret ediyorum. Niye bu kadar zor ki?
jennie: Bir daha sakın bana beni önemsediğini gösteren mesajlar atma. Nasıl büyük bir planın içindesiniz bilmiyorum ama yapma. Lütfen. (03.33)

singularity: 03.33 mü?
singularity: ÜÇ OTUZ ÜÇ MÜ?
singularity: Kendini aç bıraktın bıraktın ve dayanamadın gece kalkıp yemek yedin değil mi? Sana gönderdiğim tostu da yemedin. Gerçekten seni tebrik etmeliyim. (06.12)

jennie: Teşekkürler.

singularity: KIZIM SEN BENİ DELİRTMEK Mİ İSTİYORSUN?!
singularity: Böyle daha çok hasta olacaksın farkında değil misin?
singularity: Düzenli beslenmek zorundasın.

jennie: Kusmak istiyorum.

singularity: Sakın öyle bir hata yapma.
singularity: Yoksa... Yoksa denedin mi?

Görüldü...

singularity: Jennie!

jennie: Ya sana ne? Zaten sana neden yazıyorsam?

singularity: Yanında birisinin olmasını istediğin için olabilir mi? Zor günleri tek geçirmek zorunda değilsin.

jennie: Öyleyse çık karşıma. Hani benden hoşlanıyormuşsun ya ve ayrıca o ünlü basketbol takımındanmışsın ya, çık hadi karşıma. Göster kendini.

singularity: Öyle mi?

jennie: Öyle.

singularity: Bu kadar rol yeter. Birazdan gidip tüm konuşmalarımızı okul sohbet grubuna atacağım.

Görüldü...
jennie: Biliyordum. Siktir git yap.
jennie: Hepiniz aynısınız.
jennie: Hepiniz.

singularity: Evet, hepimiz aynıyız.

Görüldü...

Kendimi sıkarak gözlerimin dolmasını engellemeye çalıştım. Eğer dediği gibi tüm mesajları okul sohbet grubuna atarsa bu sefer kimsenin ağzından düşmezdim. Onu engellesem de ya da mesajları geri çeksem de çoktan ekran görüntüsü almıştır diye düşünüyordum.

Yatağımın üzerinde oturmaya devam ederken karşımdaki boy aynasından kendime baktım. Okula gitmek istemiyordum ama annem ve babama açıkla yapmak da istemiyordum. Hasta değildim ve sınav haftasına az kalmıştı. Kesin gönderirlerdi. Liseden mezun olur olmaz üzerimdeki okul üniformasını yırtıp atacaktım. Kesinlikle.

Ayağa kalkıp aynaya yaklaştım. Saçlarımı at kuyruğu yapmıştım fakat böyle de yüzüm çok ön plana çıkmıştı. Tombul yanaklarım ben buradayım diyordu. Saçımı açtım ve düzelttim. En azından böyle yanaklarımı saklayabilirdim.

Okul formamın üzerine siyah ceketimi geçirip çantamı tek omzuma astım. Telefonum ve kulaklığımı da aldıktan sonra odamdan çıktım. Mutfaktan sesler geliyordu. Büyük ihtimalle bizimkiler oradaydı.

"Günaydın." dedim uykulu bir şekilde mutfağa girdikten sonra. Annem leziz omlet hazırlıyordu. Kokusu evin her tarafındaydı diyebilirdim. Babam ise masaya yerleşmiş tabletten güncel haberleri okuyordu.