What Is This Love(H.S)დასრულებულია

მონატრებული მეგობრები

*ერთი თვის შემდეგ*
დილით ჩვეულებრივ გადაღებებზე წამიყვანა ჰარიმ,თვითონ კი რაღაც საქმეზე წავიდა.მგონი დღეს  საღამოს გამოსვლა მექნება, არ ვიცი ზუსტად,მაგრად მეზარება,მაგრამ რას ვიზამთ...
- სტეისი, როგორი შეცვლილი ხარ,- მითხრა მარკმა,როდესაც დამინახა.
- მართლა?- სიცილით ვკითხე.
- ჰო..მიხარია შენი და ჰარის ამბავი.
- მეგონა ვერავინ გაიგებდა, მაგრამ..
მალევე ფოტოსესია დავიწყეთ.
- აუ ახლა კარგი იქნებოდა ქოქოსის ტორტი,- ჩემს ნათქვამზე ყველამ გაიცინა,რაზეც ამოვიხნეშე.
*აგრძელებს პერი*
როდესაც სტეისის და ჰარის ამბავი გავიგე,გადავწყვიტე სტუმრად მივსულიყავი.დავურეკე სტეისის და მითხრა,რომ დღეს გამოსვლა ჰქონდა და იქ მივსულიყავი,რა თქმა უნდა, დავთანხმდი.ახლა კი სასტუმროში მივდივარ.ცოტას დავისვენებ და შემდეგ წავალ.
როცა სასტუმროსთან მიმიყვანა მძღოლმა,შესასვლელთან ვიღაცას დავეჯახე.როდესაც შევხედე გავშეშდი.ამის დედაც!!
- პერი?- დაბნეულმა ამოილიღლუღა ზეინმა.
- ამ..აქ რა გინდა?
- სასტუმროში ვარ..- დაბნეულმა მიპასუხა.
- მეც,- ბღვერით ამოვილაპარაკე და უნდა მოვშორებულიყავი ხელში მწვდა.
- ისევ ნაწყენი ხარ?- მის შეკითხვაზე ჩამეცინა.
- არა, რას ლაპარაკობ.. რატომ უნდა ვიყო ნაწყენი, მერე რა,რომ მიმატოვე,- ცივად ვუთხარი,ეგრევე თავი დახარა.
- ჩემი ბრალი არ იყო..
- რა?
- არ მომისმენ, თორემ მოგიყვებოდი ყველაფერს.
- რა უნდა მომიყვე?
- რაც სინამდვილეში მოხდა,- გული ამიჩქარდა მის სიტყვებზე.
- ამდენი ხნის მერე მოგინდა ყველაფრის მოყოლა?
- აქამდე ვცდილობდი, დამევიწყებინა ყველაფერი, მაგრამ არ შემეძლო.შენთან შეხვედრის  მეშინოდა, მეგონა რომ გამაგდებდი და არ მომისმენდი..
- მართალიც ყოფილხარ.
- გთხოვ, მომეცი შანსი,მოგიყვე სინამდვილეში რაც მოხდა.
- სხვა დროს იყოს,- ისევ გამაკავა.
- ახლავე,გთხოვ,- ამოვიხვნეშე.
იქვე,კაფეში გავყევი,დავსხედით ატუ არა ორი ყავა შეუკვეთა.
- მოყევი,- ამოვიხვნეშე.
- იმ ღამით,როცა ვიჩხუბეთ იმ წერილის გამო, ეგ მე არ გამომიგზავნია,- ჩუმი ოხვრით მითხრა,- ჩემმა ახალმა მენეჯერმა, ადრე მითხრა,რომ შენთან უკვე დიდი ხანი ვიყავი და დრო იყო, ახალ გოგოსთან ვყოფილიყავი.
უარი რომ განვაცხადე ჩემი ტელეფონიდან მესიჯი გამოაგზავნა.ამის შესახებ მაშინ გავიგე,როდესაც შენთან მოვედი,- თვალები აუცრემლიანდა.
- ვცდილობდი ამეხსნა,მაგრამ არ მისმენდი..ბენდიდან წასვლა და შენთან დაშორება ჩემთვის ძალიან რთულად გადასატანი იყო..
- მერე ვინ გთხოვა წასვლა?
- თავს ზედმეტად ვგრძნობდი,ყველა ჩემზე იყო გაბრაზებული და ვიფიქრე, თუ წავიდოდი უკეთ იქნებოდნენ,- ამღვრეული თვალებიდან,ცრემლები გადმოსცვივდა.
- იცი მაინც, როგორ განიცდიდა ყველა ამ ამბავს?!- შევუღრინე, მან კი თავი დახარა.
- დაბრუნებაზე არც გიფიქრია ხომ?
- ბევრჯერ..
- მერე ხელს რა გიშლის?
- მეშინია...
- რისი?
- იმის,რომ არ მიმიღებენ ისე, როგორც ადრე ვიყავით.
- ისინი ასეათები არ არიან.თვითონაც გამოუშვეს სოლოები.მაგრამ ჯგუფი ჯერ არ დაშლილა, შეგიძლია დაბრუნდე.
- ვეცდები..
- ახლა უნდა წავიდე,სტეისი და ჰარი უნდა ვნახო,- წამოვდექი.
- მიულოცე ჩემგან..
- არა..შენთვითონ მიულოცე,- ცოტა სწერვულად ვუთხარი და თვალი ჩავუკარი.
*აგრძელებს სტეისი*
ტანსაცმელი ძლივს მომარგეს.მითხრეს,რომ დიეტა დამეცვა,რამაც ამაღელვა.ისევ დიეტა.. რა მჭირს, ამ ბოლო დროს ბევრს ვჭამ, თანაც საღამოობით.
უეცრად ვიღაცამ შემოყო კარებში თავი და მეც შეშინებულმა გავხედე.
- ჰარი..- მისკენ მივიწიე და ვაკოცე.
- მეჩვენევა თუ ამ რაღაცაში ვერ ეტევი?- ჩაფიქრებულმა ამათვალიერა,გადავიკაკანე გემრიელად.
- დაიკიდე..
- გვრიტებო..- ახლა პერის ხმა გავიგონე,სიხარულისგან ვიკივლე.
- პერი..- ისე მაგრად ჩავეხუტე, რამის გავჭყლიტე.
- როგორ მომენატრე..- ისევ ჩავეხუტე.
- შეიძლება?- ოთახში კიდევ ვიღაც შემოვიდა,როცა გავიხედე, გაოცებისგან პირი დავაღე.
- ოჰზ ღმერთო..- დავიძახე და ზეინისკენ წავედი.. მომეხვია,მეც იმავე გავაკეთე.
როგორ მომენატრა.
ჰარის გავხედე, უცნაური სახე ჰქონდა.თან დაბნეული იყო, თან გაოცებული, ოდნავ გახარებასაც შეატყობდით, მაგრამ ისეთია სახე დაასერიოზულა.
- გილოცავთ..- თქვა მან, რაზეც გამეღიმა და ლოყაზე ვაკოცე.
- მადლობა..