Néste intre, asolagado pola tonelaxe das verbas que me can porriba,
son o espazo esmolecido, cheo de vacio é feito ún.
Devezo por ver o inabranguibre, en soños dos que xamais se esperta,
namentres latexa o meu corazón, de forma semellante o són do universo.
Aínda carezo da dignidade necesaria para empregar a chave de tódalas portas,
pero sexa como fose, arriscareime con verbas perigosas,
é atravesarei a liña que separa o ceo da terra.
Xuroo.
Subirei a este cúmio, agasallarei ós meus ollos con imaxes inimaxinabres,é voltarei cun conto.
Á lenda incrible, do recuncho donde repousa a miña ialma.
ESTÁS LEYENDO
TAQUIPSIQUIAS
PuisiMASA MADRE STOP ÓSMOSIS INVERTIDA STOP PLACER CASTRADO STOP LO QUE ES A PARTIR DE LO QUE NO ES STOP RENUNCIA A LA FELICIDAD A CAUSA DE LA FELICIDAD STOP PEQUEÑO PROBLEMA DE DICCIÓN STOP EXORDIO TAJANTE STOP PROPORCIÓN DORADA STOP QUE ARDA LA PALABRA...
