Help Me, I'm Dying | BL [EDITING]

[47]

Jefferson's POV

Iminulat ko ang mga mata ko. Napansin kong nakaupo ako ngayon sa sahig at naka-posas pa rin ang mga kamay namin ni Steven sa isa't-isa. Nasa tabi ko si Steven na nag-aabang sa akin.

Hindi ko mapigilang mapangiti ng makita siya. As always, kumakabog ang puso ko kapag nakikita siya. "Baby, finally you're awake— wait, are you okay?" tumango ako sa pagsagot ng tanong niya.

Inilibot ko muna sandali ang nga mata ko sa paligid— nasa isang silid kaming walang kahit anong laman 'kundi kami lang ni Steven. Bigla niyang hinarap ang mukha ko sa kanya at pinagdikit ang mga noo namin. "Baby..." hindi ko mapigilang makiliti sa sunod niyang ginawa.

Pinaulanan niya ako ng kanyang mga halik sa pisngi ko habang ginagalaw-galaw ang kanyang mga daliri sa leeg ko. Hindi ko mapigilang matawa. "S-Steven... nakikiliti ako!" sinusubukan ko siyang itulak papalayo pero masyado siyang malakas. "Baby, you're so adorable." hindi ko mapigilang mamula sa sinabi niya.

You're reall a something, Steven Kloen.

Pinagdikit niya ang mga labi namin at naghalikan kaming dalawa. Napaka-gaan ng pakiramdam ko dahil sa kanya. Kahit papano, nilalakasan ako ng loob dahil kay Steven. Nasa tabi ko siya ngayong natatakot ako't nininerbyos.

Hindi niya ako iniwan kahit anong mangyari.

Napaka-tamis ng kanyang mga halik— hindi ito nagbabago. "Aww, I saw my shitty lil brother kissing his bestfriend. How cute!" natigil ang paghahalikan namin ni Steven ng sumulpot si ate Jenny sa kung saan. Nanlaki ang mga mata ko ng makita si ate Jenny na may hawak-hawak na arnis stick.

Natatakot ako— hindi ako natatakot na saktan ni ate Jenny. Natatakot akong masaktan si Steven— na saktan siya ni ate. Hindi ko alam ang gagawin kung pati si Steven, masasaktan.

Sinamaan ng tingin ni Steven si ate. "Excuse me, but I'm his boyfriend and we don't give a shit about your shitty opinion." natawa si ate sa sinabi ni Steven— nakakatakot siyang tumawa. "I'd never knew na ganito kababa ang standards ng gagong 'to." tinutukan ako ni ate Jenny ng arnis stick.

Napalunok ako sa takot dahil sa ginawa niya. "I don't care about you, Steven Kloen. We only need this shit. Nadamay ka lang dahil sa kamay niyong magka-posas so you better shut up."

Aaminin ko, namiss ko 'sina ate Jenny at kuya Jason. Hindi ako sanay na wala sila sa bahay, hindi ako sanay kapag hindi ako nakaramdam ng sakit mula sa pananakit nila. Hindi ako mapakali kapag hindi ako nasasaktan kaya ako na lang mismo ang mananakit sa sarili ko.

Tinitigan ko lang si ate Jenny na napaka-sama ng tingin sa akin— hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Napansin kong humaba at umiba ang kulay ng buhok ni ate.

Siguro galit na galit sa akin si ate Jenny. Ako ang naging dahilan ng lahat— kasalanan ko ang lahat ng 'to. Kung hindi lang sana ako dumating sa mundong 'to, siguro nasa maayos na kalagayan sila 'nina ate Jenny at kuya Jason. Siguro pati na rin si mama.

Hinding-hindi ko masisisi ang mga kapatid ko kung mapapatay nila ako. Hindi nila kasalanan kung bakit nagrebelde sila. Kasalanan ko ang lahat-lahat— ako ang dahilan kung bakit namatay si mama.

Wala akong kwentang tao.

Napatayo si Steven at tinulak si ate papalayo sa akin. "Don't try to lay a hand on him! You should be thankful—" "Steven, tama na. Hayaan mo si ate na gawin ang gusto niya sakin." nanlaki ang mga mata ni Steven na nakatingin sa akin. "B-but—" hindi ko na pinatapos ang sasabihin niya.

Hinalikan ko siya sa pisngi niya at nginitian ng malawak. "Please babe, trust me. Please promise me na kontrolin mo ang iyong sarili. 'Wag 'kang lalaban kay ate. Steven, please— magtiwala ka lang, makakaya ko ang lahat." dahan-dahan siyang tumango sa akin. "Only for you baby. I'll be here by your side if you need help. Tell me if want me to help you." naluluha ang kanyang mga matang nakatitig sa akin.